Friday 6 August 2010

2 ώρες διαφορά

+2
νέα ρούχα για το ταξίδι, στο μετρό για το αεροδρόμιο κάθομαι δίπλα σε κάτι Αυστραλούς- έχουν μακράν τη χειρότερη προφορά στα αγγλικά. στο αεροδρόμιο περνάω από διάφορους ελέγχους και όταν πείθονται ότι δεν είμαι τρομοκράτης με αφήνουν να πάω για πρωινό. κλασσική ΒΑ πτήση: 10% έλληνες φοιτητές να κανονίζουν από το τηλέφωνο εξορμήσεις στο balux, 15% άνθρωποι να τσεκάρουν νευρικά το blackberry κάθε 10 λεπτά σαν να περιμένουν το επόμενο μεγάλο νέο, 15% βρεττανοί και λοιποί αγγλοσάξονες, 60% αδιάφορο. airline food στις δόξες τους και σαμπάνια για όσο αντέξεις.

μια βδομάδα κατατονίας με ανησυχητικά ρηχές ερωτήσεις συγγενών και έναν θείο να μού ζητάει να επισπεύσω το γάμο για να τον προλάβει. α, και να βρω ελληνίδα για να μη τρέχουν στις Αγγλίες, γιατί κουνάει και το βαπόρι, σαν άλλη ΡΟΜΙΛΝΤΑ 2. άλλη μια γουλιά μήπως και αντέξω.
στη παραλία κάνω πώς δίνω συμβουλές διακόσμησης στην έτοιμη να ανοίξει σπίτι παιδική φίλη μου αλλά στη πραγματικότητα κοιτάω με λάγνα κυνική περιέργεια τη κοπέλα -κράμα μεταξύ Έλενας Βέντη και πανηγυριού- δίπλα να λέει σε κάτι φίλες της ότι της πρότειναν δίσκο. τότε καταλαβαίνω γιατί μας τραβάει το τρας και θυμάμαι συλλεκτικές νύχτες με το ερωτοδικείο.
στη γεννέτηρά μου (να τι σου κάνουν οι ειδήσεις, αρχίζεις να χρησιμοποιείς κλισέ) νοιώθω πιο ξένος από ποτέ. η απόσταση ήταν πιο μεγάλη από ό,τι θυμόμουν. φεύγω σχεδόν με ανακούφιση.

η Αθήνα παραμένει μαγευτική. δεν ανακάλυψα τίποτα καινούριο αυτή τη φορά. μόνο το ότι κάτι έχει η πόλη και δεν σου πάει να κοιμηθείς νωρίς. και ότι κρυφά θέλω να γυρίσω. αλλά μη το πείτε πουθενά. στον Άλιμο τα μοχίτος πάνε κι έρχονται ενώ σε ένα συντριβάνι ένα παιδάκι με πατάει με μια πλαστική ρόδα που σέρνει.
ο μπαμπάς του φωνάζει 'μη πατάς το θείο παιδί μου'.
τελικά στον κόσμο των παιδιών υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι θείοι και ο μπαμπούλας. και πάλι με ρίξανε στη διανομή.
τελευταία μέρα και με πειράζει η εναλλαγή θερμοκρασιών- για κάθε μισή ώρα έξω περνάω μία ώρα σε καταστήματα με κλιματισμό.
στο τέννις κλαμπ βλέπω την Ακρόπολη από μακριά, ίσα που διακρίνεται ο παρθενώνας αλλά ο βράχος είναι μεγαλοπρεπής μες στον φωτισμό του.
πάλι αντίο σε αεροδρόμια
-2
νοιώθεις πώς κερδίζεις δύο ώρες ενώ δεν έκανες τίποτα για να το αξίζεις.
για γεύμα ένα κοτόπουλο με ρύζι, 14 μπαλάκια αρακά διάσπαρτα και λίγο καρότο. κρασί όσο αντέξεις να ξεχάσεις τη πλήξη.
όλα γνώριμα στο σπίτι, στη γειτονιά, στη πόλη. Καλοκαίρι με 15-20 βαθμούς κατά το BBC και λίγες στάλες βροχής που υπόσχονται πολλά αλλά δεν κάνουν τίποτα.
καμμιά φορά θες να γυρίσεις αλλά δεν ξέρεις πώς.
όπως και να'χει αύριο έχει σουπερ μαρκετ και ελπίζω να μη βρέξει γιατί βαριέμαι να κρατάω ομπρέλλα.
τραγούδι της μέρας- puressence- how does it feel

17 comments:

Angelos said...

Αν εξαιρέσεις την επιστροφή, έτσι ένιωθα και εγώ μετά τη Φινλανδία...

Ωστόσο, αυτό που μας κάνει να θέλουμε να γυρίσουμε στα παλιά μας μέρη είναι οι αναμνήσεις που έχουμε από εκεί. Δυστυχώς, όταν γυρνάμε δεν είναι όλα όπως τα νομίζαμε...

the boy with the arab strap said...

και εγω σουπερ μαρκετ θα παω αυριο , δεν βλεπω να περασες και πολυ καλα .

ezak said...

...αυτό το ποστ, το μεταδιακοπικό(!!!), είναι τόσο απλό και τόσο περιεκτικό, που μου άρεσε πολύ...

fvasileiou said...

Η πρόσφατη τσάρτερ πτήση μου από το Gatwik ήταν μακράν η χειρότερη της ζωής μου:99% εικοσάρηδες άγγλοι έτοιμοι για greece by night, οπότε σε ζηλεύω απόλυτα για την σύνθεση της δικής σου πτήσης.

Θείοι, μπαμπούλες και οι φαντασιακές φάτσες της tv -όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στα τρία, είναι σχεδόν φυσιολογικό να σε τραβάει το τρας.

Κατερίνα said...

Αρχικά να πω ότι μου αρέσει πολύ το νέο look του blog.Ταιριάζει πολύ με τα ταξιδιάρικα ποστ που κάνεις.
Την εμπειρία αυτή του να είμαι σε άλλη χώρα και να κάνω μίνι επισκέψεις στη μαμά πατρίδα,αλλά να μην ξέρω τι γίνεται στη χώρα αυτή δεν το έχω ζήσει για να πω την αλήθεια.Το βλέπω όμως με την ξαδέρφη που έρχεται απο Γερμανία, η οποία δεν μπορεί με τίποτα να προσαρμοστεί στην καθημερινότητά μας(την τηλεόραση δεν την αναφέρω καν,θα μπερδυετεί ακόμα περισσότερο).Από την άλλη θα ήθελα να δω πως είναι κι αυτή η οπτική γωνία των πραγμάτων!

cinderella said...

Καλή επιστροφή και καλή προσαρμογή...το ξέρω αυτό το συναίσθημα επιστροφής στο Λονδίνο με το feeling του λαθρομετανάστη που κάποιος του έκλεψε στιγμές και το μαύρισμα της παραλίας!
Μεγάλη - τεράστια θα έλεγα - αγκαλιά!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

άγγελε, γι αυτό κι εγώ δεν γυρνάω.. ασ'το καλύτερα :-)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

boy with the arab strap, καλά πέρασα απλά είχα μια μελαγχολία στον γυρισμό..

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

εζακ, το μεταδιακοπικό το λάτρεψα!

ευχαριστώ για τα καλά λογάκια :-)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

φώτη, αρνούμαι να πετάξω με τσάρτερ και ας πληρώνω τριπλάσιες τιμές στη ΒΑ!

πάντως, άσχετο, η ελληνική τι-βι μού φαίνεται κάτι τόσο εξωτικό και σουρεαλιστικό τώρα πια όταν κατεβαίνω..

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

κατερίνα, έχει ένα ενδιαφέρον και αυτή η εμπειρία, ειδικά όταν συνειδητοποιείς ότι δεν καταλαβαίνεις και πολλά από όσα συμβαίνουν :)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

σίντυ :) προσαρμόστηκα, δύο μέρες στη δουλειά με έστρωσαν κανονικά!!!

φιλιά!!!

immabill said...

Ε οχι και θειο ... Θα του πνιγα το παιδι εγω για να μαθει !! Καλη επιστροφη στας αγγλοπεριοχας Ναυτιλε μου και καλο υπολοιπο καλοκαιριου :):)

mahler76 said...

για τον γάμο ειδοποίησέ με εγκαίρως για να ραφτώ.
Φιλιά μωράκι.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

βασίλη, το καλοκαίρι μας τελείωσε εδώ :-)
έχει βροχές και 15 βαθμούς πια!

καλές διακοπές σε εσένα.. εμείς εδώ...

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

μαλερ, καλά εννοείται, όταν έλθει η ώρα θα έχω και καλύψη με συνεχή ποστς!

Vam33 said...

Αχ το Λονδίνο.Γαμώτο θέλω να ξαναπάω , τρίτη φορά.Αυτό συζητούσαμε με την παρέα που πήγαμε τελευταία .Πότε θα ξαναπάμε μα πότε θα ξαναπάμε
Τι ζεστό που είναι το φετινό ελληνικό καλοκαίρι,σκεφτόμουν περσι που περπατούσαμε χωρις ομπρέλα μέσα στην βροχή τον Ιούλιο στην Brick lane και με πιάνει μια νοσταλγία .Σνιφ!Καλημέρες