Βlimey!

Είδα κι εγώ το γνωστό βιντεάκι. Ναι, το ομολογώ (όχι της Τζούλιας, αυτό με τη παρέλαση που ήταν πιο 'σκληρό').

Όπως φαίνεται από τη λίστα στα δεξιά, αυτή τη περίοδο αυτή τη περίοδο διαβάζω το 'Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο', το οποίο το είχα διαβάσει πρώτη φορά όταν ήμουν στο σχολίο και στην ιστορία, το ανέφερε μια από εκείνες τις πηγές που είχαν τα κεφάλαια εκατέρωθες του βασικού κειμένου (που μόνο κάτι geeks με λατρεία στην ιστορία διάβαζαν τότε). Μού είχε κάνει εντύπωση κάτι που είχε γράψει ο Ρεμάρκ, για να δώσει τον παραλογισμό του πολέμου (και του στρατού, προσθέτω εγώ): ότι ένα γυαλισμένο κουμπί μετρά περισσότερο από τόμους φιλοσοφίας.

Το υπόλοιπο βιβλίο είναι μια μάλλον επώδυνη καταγραφή του πολέμου μέσα από τα μάτια ενός στρατιώτη που δεν θα ήθελε να ήταν εκεί. Καμμια σχέση με κάποιον που θα ήθελε να πάει, ή ακόμη και θα προκαλούσε κάποιον για να λύσουν 'εθνικές' διαφορές. Είναι παράξενο πώς υπάρχει ακόμη πόλεμος όταν υπάρχουν τέτοιες καταγραφές, έστω και αν τέτοιο βιβλίο δεν είναι καταγραφή ενός πολέμου, αλλά των εσωτερικών διεργασιών μιας γενιάς που τον έζησε.

Διαβάζοντάς το, σκεφτόμουν το βίντεο που είδα και συγκεκριμένα την εκ του ασφαλούς επίθεση μερικών. Φυσικά και κανείς δεν έχει ζήσει πόλεμο και δεν είναι αυτό που μας μαθαίνουν στο σχολείο, μια σειρά ηρωισμών που κάνει ένα έθνος (όχι κράτος, μερικές καταστάσεις έχουν άλλες έννοιες) να ξεπερνάει τα άλλα.. καλά.. φυσικά και δεν ειπώθηκαν αυτά μπροστά από τη Βουλή, αλλά κοντά στην Ομόνοια, που κανείς 'επίσημος' δεν άκουγε.

Τέτοιος είναι ο ηρωισμός.

Και για μια ακόμη φορά σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα που δεν μένω πια στην Ελλάδα.

όπως και να έχει, επειδή δεν τα συμπαθώ τα πολιτικά, θα γυρίσω στο βιβλιαράκι μου, εν αναμονή του επόμενου, που το amazon δεν λέει να μου στείλει: το logicomix! (google it).

Προτάσεις

Αγαπητό ημερολόγιο και καλό μου κοινό,

σήμερα δεν έχω κάτι να πω και αντί να σωπάσω με χάρη αποφάσισα να κάνω ποστ για να να διαδώσω τη (κλεμένη) σοφία μου.

Ένα από τα καλά του BBC είναι τα ντοκιμαντέρ του (όχι, μη πατήσεις το χ ακόμη). Ένα από αυτά είναι αυτό που ξεκίνησε πριν από 2 κυριακές και έκανε αυτά τα βαρετά βράδια που σιχτιρίζεις που την άλλη μέρα πρέπει να πας για δουλειά κάπως καλύτερα.

Λέγεται The wonders of the solar system περιγράφει αυτό που φαντάζεσαι. Και αν νομίζεις ότι θα τη γλυτώσεις χωρίς εξέταση, χα!, πλανάσαι πλάνην οικτράν. όλα τα επεισόδια τα ανεβάζουν στο site του BBC ώστε να τα ξαναδείς, ή να τα δεις αν τα έχασες. το πρώτο επεισόδιο, ήταν αφιερωμένο στον ήλιο και το δεύτερο στον Κρόνο. Γενικά, είναι πολύ ωραίο, μαθαίνεις και πράγματα για να εντυπωσιάσεις μετά (είναι ωραίος τρόπος να πιάσεις συζήτηση σε πάρτυ).

Και τώρα η στιγμή που δεν λέει να έλθει: το λινκ! http://www.bbc.co.uk/iplayer/episode/b00rkksg/Wonders_of_the_Solar_System_Order_out_of_Chaos/

(δεν βάζω το βίντεο, μη μου κάνει καμμια μήνυση το BBC και τι θα κάνω μετά). Οπότε, αν τα αγγλικά δεν είναι θέμα, και δεν υπάρχει πρόβλημα με την Lancashire accent (που σε άντρες έχει μια γοητεία, σε γυναίκα μου κάνει κάπως provential), ta-dah!

Την άλλη βδομάδα θα κάνω και τεστ (πχ πόσα φεγγάρια έχει ο Κρόνος;).

υγ. για κάτι πιο ελαφρύ υπάρχουν τα Στρουμφ που χαζεύω τελευταία και σήμερα άκουσα τη Ψιψινέλ να λέει την θεική ατάκα: 'τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια'.

υγ2. η φωτό δεν είναι ακριβώς θαύμα του σύμπαντός, αλλά είναι θαύμα του δικού μου σύμπαντος.

υγ3. σκέφτηκα επίσης να ασχοληθώ με τη eurovision αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αν αυτό εκπροσωπεί τη χώρα μου εγώ θα δηλώνω Ισπανός! Έλεγα κάτι σε Φιλανδό αρχικά αλλά με τα χρώματά μου δεν πείθω.

English Isles Life Day #949

Αγαπητό μου ημερολόγιο που τόσο σε έχω αγνοήσει, ελπίζω να με βρίσκεις καλά. Σήμερα ήταν μια παράξενη μέρα αφού ξύπνησα στις 9 και φόρεσα κάτι ανοιξιάτικο και βγήκα έξω και δεν κρύωνα. Το οποίο σήμαινει ή ότι ήλθε επιτέλους η άνοιξη ή απλά συνήθισα τον καιρό εδώ και θα γίνω σαν εκείνους τους πιγκουίνους που επισκέφτηκαν μια μέρα το σπίτι του Μπους-Μπους του βοδιού-παλλικάρι (ας μου πει κάποιος ότι θυμάται αυτό το καρτούν και δεν είμαι ο μόνος).

Α, ίσως, καλό μου ημερολόγιο (κι εσύ καλό μου κοινό) παρατήρησες ότι η φωτογραφία απεικονίζει μια τάρτα. Εγώ την έφτιαξα (από κάτω έχει και πρόταση σερβιρίσματος, κομπλέ με σερβίτσιο και πετσετούλα). Ναι, ξέρω, μού άρπαξε κάπως στις άκρες αλλά ήταν η πρώτη μου τάρτα (αλλά ουχί η τελευταία) και συγχωρούμαι. Δεν βλέπεις τι έχει μέσα αλλά θα σου πω εγώ: έχει πράσο (αμέ) και Cheshire cheese , που ομολογώ, πρόσφατα έμαθα. Μέχρι πρότινος μόνο τη Cheshire Cat ήξερα, που προφανώς είναι συγχωριανή με το τυρί.

όπως καταλαβαίνεις είμαι πολύ περήφανος. Αύριο θα φτιάξω Cheesecake με μελιτζάνα (δεν είναι ακριβώς κεικ απλά το ονόμασα έτσι γιατί ακούγεται ωραίο). Τι λες; τι με εχει πιάσει και μαγειρεύω;

Πρώτον, το κάνω επειδή το έχω μέσα μου και είμαι παιδί για σπίτι. Δεύτερον ήταν μια ιδέα, λόγω Οσκαρ, να κάνω theme weekends με βάση ταινίες από τα φετινά Όσκαρ. Οπότε αυτό το σ/κ κάνω το Julie & Julia. Βέβαια, πρέπει να πω ότι θα είναι το πρώτο και τελευταίο theme weekend γιατί τα φετινά Όσκαρ δεν βολεύουν. Οι άλλες εναλλακτικές που είχα ήταν να κάψω το δέντρο έξω από το σπίτι και να κλαίω όντας βαμένος μπλε, κάτι μεταξύ στρουμφακίου και ροζ (μπλε) πάνθηρα. Μια άλλη λύση ήταν να κάνω ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο του Ιράκ και έπρεπε να πετάω βόμβες σε ιρακινούς γείτονες, αλλά αφενός δεν έχω (ούτε βόμβες ούτε ιρακινούς γείτονες), αφετέρου αυτό στην Αγγλία τιμωρείται (μη κοιτάς τι λένε οι εφημερίδες). μια άλλη λύση ήταν να κάνω το Precious και να αρχίσω να πετάω στη μαύρη κόρη μου ό,τι βρω μποροστά μου αλλά δεν το έχω το βίαιο (επίσης δεν έχω κόρη). απέρριψα την ιδέα να φουσκώσω μπαλόνια έξω από το σπίτι και να πετάξω όπως επίσης και να παντρευτώ έναν ήδη παντρεμένο μεσήλικα. όπως καταλαβαίνεις η ιδέα μου, αν και πρωτότυπη, είχε αντικειμενικές δυσκολίες.

Ενιγουέι, η δουλειά συνεχίζει να πηγαίνει καλά, προχτές πάλι έκανα μια φοιτήτρια να κλαίει (ειλικρινά, δεν το κάνω επίτηδες) και ένας άλλος φοιτητής μου αποκάλυψε ότι τα σ/κ ντύνεται Βικιν (Viking ντε) και παίρνει μέρος σε αναπαραστάσεις μαχών (ντυμένος ανάλογα).

Το μεγαλύτερο κουλό της βδομάδας όμως ήταν άλλο (δεν θα το βρεις). Εκεί που περπατούσα από το Waitrose προς το σπίτι, στο δρόμο είδα έναν γνωστό, έναν παλιό μου συμμαθητή. Βέβαια, δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν από το Λύκειο ή από τα ένδοξα χρόνια μου στην ΑΣΟΕΕ αλλά δεν έχει σημασία γιατί πάλι ενεός έμεινα (όπως καταλαβαίνεις δεν μιλήσαμε γιατί δεν τον συμπαθούσα τότε- αυτό το θυμόμουν- και δεν νομίζω να άλλαζε τώρα αυτό).

Mid-Night Soundtrack

Ακόμη κάνει κρύο εδώ. Ο παραδοσιακά ήπιος Αγγλικός χειμώνας δεν ήλθε ποτέ φέτος. Το οποίο στο δικό μου σύμπαν σημαίνει ότι ούτε το παραδοσιακά ανύπαρκτο Αγγλικό καλοκαίρι δεν θα έλθει, οπότε θα έχουμε ζέστη και ήλιο.

Αν και τώρα που το σκέφτομαι και πέρσι έτσι ήταν. Και είχαμε 'call in sick' days (δηλητηρίαση/κακό hungover by far οι πιο συχνές δικαιολογίες, και τρέχαμε στο Hyde Park και ξαπλώναμε στο γρασίδι.

Δεν ξέρω γιατί αλλά στο δρόμο για το Waitrose με πιάνει το υπαρξιακό μου. Και σκέφτομαι πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ήλθα εδώ. Η μία άμεση συνέπεια είναι το ότι έχω μπερδέψει την ώρα μετά την οποία μπορείς να πιεις αλκοόλ με αξιοπρέπεια.

Το drinks after work με apple martinis στις 5.30μμ είναι πιο συχνό από ό,τι νομίζεις.

Ακόμη θυμάμαι το πρώτο πρωί στο Ηeathrow T1. Mε τη ζωή μου όλη σε μια βαλίτσα- κι ένα μόνο εισητήριο. Ακόμη αναρωτιέμαι πώς χώρεσαν όλα.

Τώρα όλα αυτά τα γράφω επειδή δεν μπορώ να κοιμηθώ νομίζω.

Μόλις τελείωσα το επετειακό τεύχος του Empire για τα 20 χρόνια του. Και θυμήθηκα τις ταινίες που έβλεπα τα 90's. Για πολλά χρόνια δεν έκανα τίποτα άλλο. Νομίζω χρωστάω πολλά στον Κισλόφσκι και τον Αλμοδόβαρ. Ο πρώτος είναι ο μόνος σκηνοθέτης που όντως μού λείπει και ο δεύτερος ο μόνος που θα μού έλειπε αν σταματούσε. Α, και ο Αρονόφσκι.

Πάντα έχω ένα πρόβλημα με το πώς να κλείσω τα ποστ μου χωρίς να φανεί απότομο. Θέλω να κλέψω την ιδέα κάποιου και να τα κλείνω αφήνοντας μισοτελειωμένες προτάσεις αλλά θέλω κάτι πιο πρωτότυπο.

ίσως με μια παράφραση του τίτλου του blog μου, από μια φίλη μου: χρωστάμε στη διάρκεια ενός κοκτειλ τη πιθανή μας ευτυχία. Από τις εποχές που ξημεροβραζιόμαστε στο Pop, μετά τη δουλειά, και μέχρι να πιούμε ακόμη και τα λεφτά για το ταξί.

Αφιερωμένο σε εκείνο το φτερωτό γουρούνι που κρεμόταν στο pop και βρήκα αργότερα σε ένα παιχνιδοπωλείο κάπου στο Λονδίνο

Καθώς έγραφα το ποστ ακούγονταν:

John Martyn, Patti Smith, PJ Harvey, The Smiths, Tori Amos, Divine Comedy, The Presets, Bjork, Tindersticks, Massive Attack, Placebo (special references to their b-sides) και Portishead

(ναι, μού πηρε αρκετή ώρα να το γράψω)

Και είχα τις εικόνες από:

24 Hour Party People, Velvet Goldmine, High Fidelity, I am not There, Broken Embraces, Requiem for a Dream, Control