Diary of me (κάνε με κλικ βρε)

Αγαπητό ημερολόγιο,

πάλι εξαφανίστηκα, το ξέρω (λες και νοιάστηκες). Ναι, που λες, ήμουν άρρωστος και άλλο άγχος δεν είχα, να γράψω ημερολόγιο. Αφιερώθηκα ωστόσο στη συγγραφή της μοναδικής διατριβής μου η οποία από νομική που ήταν έγινε ιστορική. Καλά, ιστορική θα είναι για πολλούς λόγους αλλά αλλιώς το είχα υπολογίσει εγώ.


Που λες είμαι ακόμη ζαλισμένος από τα φάρμακα, δεν θυμάμαι τι έχω πάρει. Δεν φταίω εγώ, δεν ήταν κανείς εδώ να κρατάει λογαριασμό. Επίσης χτες το μεσημέρι που με το μεσημεριανό ήπια και κρασί, αφού είχα χαπακωθεί, δεν ξέρω αν βοήθησε. Μιας και είπα φαγητό, σήμερα έφτιαξα τυρόπιτα και πολύ το χάρηκα, είμαι εξαιρετικός. Ένα πράγμα μού έλειπε από την Ελλάδα, πάει κι αυτό.

Το αποφάσισα που λες, δεν γυρνάω πίσω. Θυμάμαι πριν μέρες, τότε, στις εκλογές, υπήρχε ένας άνεμος αλλαγής, πώς ήταν στη μεταπολίτευση; καλά, μπορεί να ήταν κι αλλιώς, εγώ τη μεταπολίτευση από τα βιβλία ιστορίας, τη Τριανταφύλλου και τον πατέρα μου την έμαθα (έχω σφαιρική κάλυψη, τι επιστήμονας είμαι). Τώρα αυτός ο άνεμος αλλαγής λίγο προς μπουρίνι κάνει (αποτυχημένη παρομοίωση αλλά άλλον άνεμο δεν ξέρω, τι είμαι, ανεμοδούρα;).

Μιας και μιλάω για πολιτικά και τέτοιες βαρυσήμαντες αναλύσεις, πρέπει να ομολογήσω κάτι. Αυτό το συμβάν με τον Ομπάμα (βλ. προηγούμενο ποστ προδότη αναγνώστη που το πήδηξες και ήλθες σε αυτό), πολύ με απασχολεί ακόμη. Μη γελάς, εγώ δεν σε κορόιδευα (τα διαλυτικά πώς μπαίνουν;) όταν έλεγες ότι συνάντησες το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ στο δρόμο. ίσως κάτι σήμαινε, δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί.

Επίσης, θέλω να καταγγείλω κάτι. Συγκεκριμένα το ελληνικό ΕΣΥ. Τη Δευτέρα, εκεί που χαροπάλευα με πυρετό, πήρα στισ 5 το πρωί το NHS να ρωτήσω αν έχω καμμια γρίπη σελέμπριτι (ούτε καν..) και κάποιος το σήκωσε (ο James). Νυσταγμένος ήταν, δεν τον αδικώ, αλλά ο δόλιος μού απάντησε, αφού με φακέλωσε πρώτα (πιθανολογώ ότι το έκανε επειδή κατάλαβε τι drama queen είμαι και θα με κάνουν block αν ξαναπάρω).

Να δεις που θα πάθω τίποτα και δεν θα με πιστεύουν. Καλύτερα βέβαια γιατί είναι για τα πανηγύρια. Αλλά αλλού ήθελα να καταλήξω, καταγγελία για το ελληνικό σύστημα κάνω, όχι το αγγλικό. Αμφιβάλλω αν το ΕΣΥ απαντούσε ποτέ σε τηλέφωνο στις 5 το πρωί. Σιγά βασικά μην απαντούσε και στις 10 το πρωί, ή στις 11, άντε, γιατί μεταξύ μας, 10 το πρωί ούτε εγώ απαντάω στο τηλέφωνό μου στο γραφείο, δεν λειτουργώ και αυτό το ντριιιιιν ντριιιιιν δεν το μπορώ.

Καταλαβαίνεις βεβαίως ότι δεν σου μιλάω επειδή σε αγαπάω (δεν ήθελα να το μάθεις έτσι, η καρδιά μου ανήκει αλλού-έγινα δωρητής οργάνων) αλλά επειδή σκοτώνω χρόνο πριν πάω για ύπνο. Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, σε αφήνω.

σημ: για όσους δεν το πιάσατε, το 'κάνε με κλικ βρε' δεν είναι σεξουαλικό υπονοούμενο (ήμαρτον, θα χάσω και το παιδικό μου κοινό) αλλά έχει βιντεάκι.

8+1 ημέρες

Πριν μια εβδομάδα. Νοέμβριος ακόμη. Φεύγω από το γραφείο τη μέρα που ξεκινά η σύντομη άδειά μου. Έχει ήδη πέσει το σκοτάδι και περπατάω στη Surrey Str πηγαίνωντας προς το Temple. Στο καινούριο κτήριο του πανεπιστημίου βλέπω μια μορφή να μού χαμογελάει και να με χαιρετά. Είναι ο Ομπάμα. Ένας υπάλληλος του πανεπιστημίου έχει ένα χάρτινο ολόσωμο ομοίωμα και όπως το κουνάει είναι σαν να με χαιρετά. Δεν πάω καλά.

Επόμενη μέρα στο σπίτι μαζεύοντας ρουχαλάκια και κάνοντας λίγη έρευνα. Φτάνω στο Heathrow ώρες νωρίτερα από άγχος να μην χάσω το αεροπλάνο. Το οποίο φεύγει με αξιοθαύμαστη έλλειψη καθυστέρησης. Δίπλα μου κάθεται μια ελληνίδα με γρίπη, κουκουλωμένη με ένα παλτό, ένα κασκόλ και μια κουβέρτα, ευγενική χορηγεία της ΒΑ. Μια μπλε απαίσια. Τη κοιτάω με μισό μάτι γιατί δεν θέλω να με κολλήσει. Η διπλανή σειρά (πέσαμε σε μεγάλο Boeing) είναι άδεια και αναρωτιέμαι γιατί δεν πάει εκεί να κάτσει, να μη ρισκάρει να κολλήσει άλλον. Ναι, ΟΚ, δεν είναι ευγενικό αλλά έχω 3 μέρες για διακοπές, θέλω να περάσουν ήρεμα. Είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο παράθυρο για να είμαι μακριά της. Μια φίλη μου μού είπε ότι έπρεπε να είχα ανοίξει το παράθυρο να αεριστεί ο χώρος..

Τελικά αρρώστησα.

Στην Αθήνα έχει ζέστη. Πολλή. Τουλάχιστον για μένα που δεν έχω μάθει έτσι. Αλλά είναι όμορφα. όταν δεν μένεις εκεί μάλλον. Πήγα στη μπρίζα (τι ωραία μουσική) και έμαθα και το αμπάριζα, πίσω από τη Παλιά Βουλή (σχεδόν). Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι είναι το μόνο αμόλυντο, μετά τη καταστροφή που έφερε το μετρό στο Γκάζι.

Σάββατο πρωί και η Αθήνα είναι ανυπόφορη. Όλοι είναι στο κέντρο. Προτιμώ τις ήσυχες καθημερινές. Τρώω τυρόπιτα που μού είχε λείψει και καθόμαστε στο καφέ μας (ναι, δικό μας είναι, δικαιωματικά) και πίνω το τσαγάκι μου με το γάλα του. Και η σερβιτόρα νομίζει ότι ξύπνησα πιστεύοντας ότι είμαι λόρδος.

Το βράδυ είναι όμορφο αλλά ήσυχο. Βολτούλες, ωραίος καιρός. Αλλά ένα δεν συνηθίζω. Ακόμη επιτρέπεται το κάπνισμα. Η χώρα παραμένει με το ένα πόδι στην Ευρώπη, με το άλλο στη (βαθιά) Ανατολή. Δεν είμαι φασίστας, αλλά έχω πρόβλημα με τον καπνό. όχι προσωπικό.

Γνώρισα και έναν καινούριο άνθρωπο και πολύ το χάρηκα.

Κυριακή και πρέπει να γυρίσω. Απαίσια αίσθηση. Κάνω fast forward και είμαι στη πτήση. Είναι Airbus τώρα και έχω όλη τη σειρά δική μου. Βάζω και τη vuitton στο διπλανό κάθισμα, τη δένω με τη ζώνη για να μη μού γκρινιάξουν. Τη βλέπει η αεροσυνοδός, χαμογελάει, γλυκήτατη ιδέα μού λέει, αλλά και πάλι πρέπει να πάει κάτω από το κάθισμα..

Πάλι στη δουλειά αλλά όχι για πολύ. Άρρωστος γαρ. Το αφεντικό μου έχει σοβαρό πρόβλημα να καταλάβει ότι οι άνθρωποι ενίοτε αρρωσταίνουν και (τι έκλπληξη) μένουν σπίτι και δυσανασχετεί. όντως δεν κάνει για αφεντικό..

Αρχίζω να διαβάζω το 'Ο χρόνος πάλι' της Τριανταφύλλου, ακούγοντας το 'Ένωση' του ΚΒ. Το 1973 είναι απίστευτο. Στο βιβλίο σε ένα σημείο μιλάει για το Θεοδωράκη και το πόσο τέλειος ήταν. Αναρωτιέμαι γιατί, ό,τι και να κάνει αυτός ο άνθρωπος, ό,τι και να πει, όσα κόμματα και να αλλάξει, θα είναι στο απυρόβλητο λόγω της μουσικής του. ίσως είναι σαν τον Καζάν. Καρφί, ναι, αλλά εξαιρετικός σκηνοθέτης. ΟΚ, αυτά είναι για αυτούς με μεγάλη καρδιά. Εγώ ένας μικροαστός είμαι.

Μια δυσκολία να συνηθίσω το τι άφησα πίσω είναι σε όλες τις μέρες. Σαν κοινός παρανομαστής.

Χτες μια προσβολή λόγω άγνοιας. Δεν με ενοχλούν οι ηλίθιοι άνθρωποι (πολύ). Με ενοχλούν όμως αυτοί που πιστεύουν τις ειδήσεις του star ως καθρέπτη της πραγματικότητας με τα απίστευτα στερεότυπά του. Κάτσε, αυτοί είναι οι ηλίθιοι.

+1. Σήμερα. Βρέχει, τώρα σταμάτησε βασικά, αρκετή συννεφιά. Ησυχία στο σπίτι. Αλλά μόνο εκεί. Σε ένα αεροδρόμιο συμβαίνουν άλλα.

η λίστα του Π.

Δεν ξέρω τι άνεμος φύσηξε στο μπλογκάκι και δεν γράφω τίποτα σοβαρό πια αλλά μ'αρέσει. Νέα ιδέα κατέβασα εκεί που καθόμουν, κουρασμένος από το διάβασμα, να γράψω μια λίστα!

Μ'αρέσει: (πρωτότυπη ιδέα, ε;)

Το νέο μου καφέ filofax (ναι, είμαι old fashioned και ακόμη γράφω πράγματα, και δεν τα περνάω στο κινητό μου ή το laptop μου).

• 
  
  το laptop μου! παραμένει λευκό και γυαλιστερό όπως πέρσι που το αγόρασα.
  
• 
  
  το ότι δεν έχω facebook


• 
  
  το διδακτορικό μου (μακράν η καλύτερη απόφαση που πήρα)


• 
  
  η αναμονή για νέο Κ.Β.!


• 
  
  το ότι σε λίγες μέρες θα αγοράσω το νέο βιβλίο της Σώτης Τ.


• 
  
  το ότι θα το κάνω από τη Πολιτεία, στην Αθήνα


• 
  
  το ότι έχω κάνει το Λονδίνο-Αθήνα Κολιάτσου-Παγκράτι φέτος


• 
  
  Το Λονδίνο (αγάπη τρελλή!)


• 
  
  το Παρίσι..


• 
  
  η αλλαγή στη ζωή μου :-)


• 
  
  η ιδέα της ΕΕ


• 
  
  να ποτίζω τα φυτά μου στο γραφείο και από το παράθυρο να βλέπω τη Tower Bridge. Και όταν περιμένω το ασανσέρ, από το άλλο παράθυρο βλέπω το Κοινοβούλιο.


• 
  
  το ότι ξυπνάω να πάω στη δουλειά και δεν βρίζω


• 
  
  τους μικρούς πίνακες που αρχίζω και μαζεύω για να κορνιζάρω και να βάλουμε στο σπίτι μας (άντε, άντε, περνάει ο καιρός)


• 
  
  ένα βράδυ στο Cocoon που πέρασα τόσο όμορφα! βασικά, όλο εκείνο το απόγευμα/βράδυ


• 
  
  που νυχτώνει νωρίς


• 
  
  η habibat κόκκινη λάμπα του γραφείου μου


• 
  
  να ακούω νέο Moby ενώ η βροχή ακούγεται από τη στέγη


• 
  
  η Regent Str


• 
  
  η Αμοργός


• 
  
  ο Μικρός Ναυτίλος


• 
  
  που έχω μια φίλη που δεν θα σοβαρευτεί ποτέ :) και περνάει τόσο όμορφα τη ζωή της που τη χαίρομαι


• 
  
  το ότι σε 4 μέρες να πάω στο Ηeathrow πάλι

Δεν μ'αρέσει:

• 
  
  που τον Μάιο δεν μπόρεσα να πάω Αθήνα και έχασα την ευκαιρία μια ιστορία μου να γίνει κομμάτι μιας ταινίας


• 
  
  το ότι δεν έχω χρόνο να βγω έξω και οι φίλοι μου νομίζουν ότι τους απόφεύγω (και δεν μου μιλάνε)


• 
  
  το ότι δεν μου περισσεύει λίρα για λίρα


• 
  
  η αναμονή


• 
  
  το μετρό του Παρισιού


• 
  
  να δίνω λογαριασμό


• 
  
  να απομακρύνομαι από παιδικούς μου φίλους επειδή δεν μας συνδέει τίποτα πια


• 
  
  το ότι για την ώρα έχω συγκάτοικο


• 
  
  η νέα μου γειτονιά


• 
  
  να μου φέρονται με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά


• 
  
  να ξεχνάω να κάνω πράγματα (όπως πχ να στείλω ένα email για περαστικά που θέλω να στείλω εδώ και ένα μήνα και όλο το αφήνω)

Καλή λευτεριά!

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

μέρες έχω να σου γράψω. όπως καταλαβαίνεις δεν σε είχα ανάγκη για να κοιμηθώ αφού ο ύπνος με παίρνει από μόνος του. Σήμερα το πρωί παραλίγο να με πάρει στο tube. Είναι που είναι αναπαυτικά τα καθισματάκια, κουνάει και το τρένο, σε πιάνει μια νύστα. Τελικά με ξύπνησε ο διπλανός μου που με έσπρωχνε συνέχεια.

Δεν έχω πολλά νέα η αλήθεια είναι. Σήμερα είδα τον supervisor του διδακτορικού. Συμπαθητική φατσούλα είναι αλλά νομίζω με βαριέται. ή έχει και αυτός ημερολόγιο. Κάθε φορά που τον βλέπω τρίβει τα μάτια του από τη νύστα. Μού είπε διάφορα καλά λόγια τα οποία με χαροποίησαν πολύ αλλά μετα, καθώς περιφερόμουν άσκοπα στους διαδρόμους του Waitrose, αφού είχα ξεχάσει τι είχα πάει να πάρω, σκέφτηκα το εξής: μήπως δεν τα εννοούσε όλα αυτά τα καλά και ήθελε να με κάνει να νοιώσω καλύτερα;

Δεν ξέρω καλό μου πιξελοημερολόγιο. Και δεν θέλω να το σκέφτομαι. Αλλά θα το σκέφτομαι για να μου πάω κόντρα. Ουφ.

Το άλλο συνταρακτικό νέο είναι ότι ο λούτρινος κροκόδειλος που είχα μαζί με τα γλαστράκια μου στο περβάζι του γραφείου μου πέθανε. Βασικά έπεσε από το παράθυρο. Και είμαι στον 6ο. Εγώ τον έριξα, πάψε να με ανακρίνεις. Είχα ανέβει στο περβάζι, να κλείσω το πάνω παράθυρο (έχω δύο) γιατί μια ξενέρωτη συνάδελφος (αυτή με τα σοκολατάκια διαίτης) κρύωνε λέει και επειδή δεν φτάνω το παράθυρο ανέβηκα στο περβάζι να το κλείσω. Αφού παρά τρίχα γλυτώσαμε και δεν ήλθε η αστυνομία του πανεπιστημίου αφού ένας καθηγητής πίστευε ότι το διδακτορικό με έφερε στα όριά μου, εγώ έκλεισα το παράθυρο και εκεί που προσπαθούσα να κρατήσω ισορροπία (γιατί είναι γνωστό ότι είμαι σαν τον Γκούφι- και δεν εννοώ τον σουπερ Γκούφι που πετάει, εννοώ τον απλό) έσπρωξα το κροκοδειλάκι σε βέβαιο θάνατο.

ίσως μεγαλώσει με κάποιο περίεργο τρόπο (ποτέ δεν ξέρεις σε αυτή τη πόλη, εδώ έχουμε γλάρους στο κέντρο) και τρομοκρατήσει το King's, όπως στους αμερικανινούς αστικούς μύθους. ίσως γίνουμε και ταινία. Και εμένα θα με παίξει ο Κόλιν Φάρελ (ή ο Κόλιν Φερθ, τους μπερδεύω).

Α, δεν σού είπα, το πανεπιστήμιο μού έβγαλε και business cards. Το κακό είναι ότι δεν μού είπαν τι να τις κάνω και τώρα έχω μείνει με 500 κάρτες. Αναγκάστηκα να δώσω στον supervisor μερικές να έχει γιατί δεν χωρούσαν στο πορτοφόλι. Μάλλον θα αρχίζω να τις μοιράζω στο μετρό, μαζί με τα δωρεάν περιοδικά.

Και τώρα κλείνω και το αποψινό παραλήρημα με μια ερώτηση. Πειράζει που μού αρέσει πολύ η Robyn?

Stories from a city (I love)

Ήταν όμορφα σήμερα. Είχε ήλιο, αλλά κρύο, όπως κάθε φορά που έχει ήλιο στο Λονδίνο. Είναι από εκείνες τις μέρες που δεν έκανα τίποτα. Αλλά, με κάποιο τρόπο κράτησα τον εαυτό μου απασχολημένο με διάφορα για να ξεχάσω τι είχα να κάνω. Τώρα έχει πάει 10 σχεδόν και είναι αργά για να μπω στη διαδικασία να ξεκινήσω. Δεν ξέρω τι είναι, το περίμενα αλλιώς, αγχώθηκα, όπως πάντα στη αρχή. Ποτέ δεν θα μάθω να αντιμετωπίζω καλά τις αρχές. Ό,τι και να είναι αυτές.

Το καλό είναι ότι πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας με το να θυμάμαι κάποια πράγματα. Πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη.

Η μέρες φαίνονται ατελείωτες και το μόνο που μένει είναι η διαδοχή του φωτός από το σκοτάδι (ή ίσως είναι το αντίστροφο) και μια αίσθηση déjà vu.

Διαβάζοντας το The House of Sleep του Jonathan Coe, το οποίο με άφησε μαλάκα και είναι απίστευτο βιβλίο, σκεφτόμουν το πόσοι άνθρωποι περνούν χρόνια σκεπτόμενοι έναν άνθρωπο που κάποτε γνώρισαν αλλά ποτέ δεν συνέχισε αυτό. Το ίδιο είχα πάθει κάποτε και με το Atonement του McEwan. Διαφορετικά βιβλία βέβαια, τελείως διαφορετικά θέματα αλλά το ίδιο, σχεδόν αποτέλεσμα. Χαμένος χρόνος, επειδή κάποιος άλλος σ'το χάλασε.

Ξέρω ότι έχω πολλά πράγματα για τα οποία ευχαριστώ αυτή τη πόλη. Μού λείπει που δεν τη γυρνάω όπως παλιά. Θυμάμαι ένα βράδυ, Απρίλης ήταν, λιγές ώρες μετά τίποτα δεν θα ήταν ξανά όπως πριν.

Υποσχέθηκα κάποια στιγμή να γράψω για όλη τη ζωή μας, στη πορεία μιας απογευματινής βόλτας. Η ιστορία μας σε 10 λεπτά, από το Strand στο Mayfair.

Δεν ζητάω πολλά, σ'το έχω πει πολλές φορές. Αλλά ζητάω τα πάντα ώστε να μού μείνει κάτι. Κι εσύ με καταλαβαίνεις γιατί κάνεις το ίδιο. Ψέμματα. Δεν ζητάω γιατί θέλω. Αλλά γιατί χρειάζομαι. Το θέλω είναι κακομαθημένο.

Καμμια φορά έχω νεύρα. Γιατί γυρνάω στη πόλη και ξέρω ότι λείπει και ξέρω ποιος φταίει. Και ξέρω τι θέλω να τους πω. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν ξέρω γιατί. Δεν με νοιάζει. Αρκεί να περάσει το γαμημένο το διάστημα αυτό.

Αλλά μετά ξαναθυμάμαι μια αποβάθρα ένα καλοκαίρι.

Και ένα μεσημέρι κάτω από τον πύργο του Eiffel, με ένα βιβλίο με δύο αφιερώσεις, μία στην αρχή του και μία στο τέλος.

Ναι, ήταν Απρίλης, έκανε κρύο, είχε βρέξει, αλλά δεν είχα ντυθεί καλά. Αλλά έμεινα έξω. Και περπάτησα την Oxford Str. Νομίζω ήταν σχεδόν 11. Άδεια, σπάνιο θέαμα.

Dear Diary (again)

Αγαπητό ημερολόγιο,

αποφάσισα να σου ξαναγράψω γιατί συνειδητοποίησα ότι με βοηθάει στον ύπνο.

Σήμερα είχα μια απαίσια και περιπετειώδη μέρα. Άργησα να φτάσω στη δουλειά και είχα και μιτιν το οποίο είχα φυσικά ξεχάσει και στο οποίο άργησα, αλλά έκανα εντυπωσιακή εμφάνιση. Μέχρι να καταλάβω τι συζητούσαν οι υπόλοιποι το μιτιν τελείωσε κι εγώ πήγα να φτιάξω το τσάι μου. Το θέμα μας δεν είναι τι ειπώθηκε στο μιτιν καλό μου ημερολόγιο. ό,τι και να είπαν, μαλακία θα είναι, όπως είναι συνήθως.

Το θέμα είναι ότι έχω εκνευριστεί με τη συνάδερφο D. η οποία είναι και σε κατώτερη θέση. Που λες, όλο μου φορτώνει δουλειά γιατί το παίζει μαθητεύομενη, μετά από ένα ολόκληρο χρόνο. Κανείς δεν το καταλαβαίνει αφενός επειδή μόνο σε εμένα φορτώνεται, αφετέρου επειδή το παίζει καλή και μοιράζει γλυκά σε όλους. Δεν μπορώ να πω, και σε εμένα έδωσε, αλλά ήταν διαίτης. Πλάκα μας κάνεις κοπελιά; Εικάζω ότι ζηλέυει τη προαγωγή που πήρα με την αξία μου (ό,τι και να λέγεται στις τουλέτες).

Κατά τα άλλα καλό μου πιξελοημερολόγιο, την αγαπάω τη δουλειά μου. Εκεί που καθόμουν σήμερα στο γραφείο και έπαιζα στο σαιτ της Audi (έχουν μια εφαρμογή που μπορείς να σχεδιάσεις το μοντέλο που θες, αλλάζεις, χρώματα, ζάντες, δέρμα, τέλειο σου λέω) ήλθε μια φοιτήτρια και μού ζήτησε κάτι. Δεν μπορούσε να γίνει και της το είπα, και έβαλε τα κλάμματα. Πολύ μ'αρέσει αυτό το ομολογώ. όχι καλό μου ημερολόγιο, δεν είμαι τέρας αλλά αυτά τα κλάμματα τα βρίσκω πολύ patronising. Αυτος είναι εξάλλου ο σκοπός της εκπαίδευσης. Να μάθουν ότι δεν μπορούν να τα πετύχουν όλα κλαίγοντας.

Σήμερα επίσης παραλίγο να καώ. Έβαλα το κοτοπουλάκι στο φούρνο να ψηθεί, αφού το είχα γεμίσει με διάφορα και μετά από λίγη ώρα άρχισε να κάνει ένα θόρυβο, πώς γκρινιάζουν τα ψάρια όταν τα τηγανίζεις; αυτό ακριβώς. Για κάποιο λόγο, το λάδι με το οποίο είχα αλήψει το ζωάκι (με μερικές δόσης άλλων μπαχαρικών) άρχισε να βγάζει καπνούς. άνοιξα το φούρνο και έγινε η κουζίνα τοπίο στην ομίχλη. Σαν πρωταγωνιστής του Αγγελόπουλου ένοιωσα. Κάποια στιγμή άκουσα, σου ορκίζομαι, τη Καραίνδρου να παίζει μουσική. Αυτό τελικά δεν ήταν παραφυσικό, το ipod ήταν.

Φτηνά τη γλίτωσα που λες, και έχεις τώρα τη τύχη να τα ακούς όλα αυτά. Τώρα πάω για ύπνο, είδες που σ'το είπα; πολύ βοηθάς!

Dear Diary....

Αγαπητό ημερολόγιο,

καλώς με βρήκες (κι ας μη με έξαχνες). Αποφάσισα να εγκαινιάσω μια νέα ενότητα στο πολύπαθο μπλογκ μου (η άλλη θα είναι μια με μαγειρική και έχω και άλλη μία με καταναλωτικές συμβουλές). Αυτή η ενότητα λοιπόν είσαι εσύ. Θα λέω όοοο,τι συμβαίνει σε μια μέρα. Το πιο πιθανό είναι να κρατήσει δύο μέρες αυτό, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα. Ποτέ δεν ξέρεις.

Που λες, σήμερα ήταν ήσυχη μέρα. Ξύπνησα το πρωί με το γνωστό sms και άνοιξα το λευκό μου λαπτοπ. Από τις 9 το πρωί που συνέβη αυτό, στη μία κατάφερα να στρωθώ να διαβάσω λίγο γιατί έχω και μια διατριβή να γράψω (μ'αρέσει που το λέω έτσι- διατριβή- το λες και γεμίζει το στόμα σου). Έχω να κάνω την εξής παρατήρηση: από τότε που ξεκίνησα το διδακτορικό, έχουν αυξηθεί δύο πράγματα στη ζωή μου. Η κατανάλωση σοκολάτας, και η κατανάλωση λευκού κρασιού. Το πρώτο το λύσαμε. Είπα στον συγκάτοικό μου, όταν βλέπει σοκολάτες στο ντουλάπι μου, να τις παίρνει και να τις μοιράζει στα παιδάκια της γειτονίας, σαν να έχουμε Χάλοουιν κάθε μέρα. Το δεύτερο δεν το έχω λύσει ακόμη, και ούτε θέλω. Το αλκοόλ, μια μέρα, θα σώσει τον κόσμο, το έχω πει (σημ. να θυμηθώ στη στήλη με τις καταναλωτικές συμβουλές να γράψω πώς επιλέγεις το σωστό κρασί, πήξαμε στις μαλακίες από την Αυστραλία σε αυτή τη χώρα).

Πού ημούν; Α, ναι, αφού διάβασα μισή ώρα, έκανα μπάνιο και βγήκα βόλτα. Φυσικά ντύθηκε ακατάλληλα και ξεπάγιασα. Αλλά, δεν έφταιγα εγώ. Τα τελευταία 10 χρόνια, έχω ένα συγκεκριμένο σύστημα για να ντύνομαι. Αφενός τακτοποιώ όλα μου τα ρούχα ανά χρώματα ώστε να μη τα ψάχνω από εδώ και από εκεί, αφετέρου, κάθε πρωί ανοίγω το παράθυρο και βγάζω το χερι μου έξω για να δω τι κρύο έχει. Αυτό έκανα και σήμερα λοιπόν, αλλά δεν πέτυχε, όπως δεν έχει πετύχει ποτέ εξάλλου τα τελευταία χρόνια. Γιατί να πετύχει σήμερα.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι ξεπάγιασα μέχρι να φτάσω στο ταπεινό καφέ και να παραγγείλω ένα τσάι με το γάλα του και μια creme brullee aux framboises. Το οποίο, με διαφώτισε, όπως μόνο το φαγητό μπορεί να σε διαφωτίσει. Λοιπόν, οι Άγγλοι, δεν ξέρουν καμμια άλλη γλώσσα εκτός από τη δική τους. Γιατί ενώ το γλυκάκι έγραφε φράουλα, είχε στη πραγματικότητα βατόμουρα. Τα οποία τα αγαπάω, αλλά δεν ταιριάζουν! Ουφ.

Μετά από αυτό γύρισα σπίτι, δεν θα το κρύψω. Και από τότε γράφω τη διατριβή που προανέφερα και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Αυτή τη στιγμή είμαι στη 4,672ή λέξη (μη φωνάζεις, στο πρώτο μήνα είμαι, θα τα πάω καλύτερα μετά).

Τώρα σ'αφήνω, αφενός επειδή έχω δουλειά, αφετέρου επειδή συνειδητοποιώ ότι δεν το έχω με τα ανάλαφρα χιουμοριστικά κείμενα. Ουφ! ίσως χώσω κάπου και άλλη μία ενότητα με νομικές συμβουλές. Αν είσαι έγκυος, γκέι, άθεος κτλ κτλ και απολύθηκες γι αυτό, μπορώ να σε κάνω να ξαναπροσληφθείς, και να πάρεις και αποζημίωση (κανονίζω επίσης να γίνει μόνο το δεύτερο αν δεν θες να ξαναγυρίσεις στο κωλοχανίο που σε έδιωξε αφού ούτως ή άλλως όλοι θα σε μισούν εκεί μέσα).

Cheerio!

PhD vs Dating

Πώς καταλαβαίνεις ότι το διδακτορικό δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τα πρώτα ραντεβού... Στο ρόλο του νέου αντικείμενου του πόθου σου, ο supervisor σου.

1. Περιμένεις με ανυπομονησία να εμφανιστεί, με ένα ιμειλ, έναν μήνυμα, κάτι.

2. Ποτέ δεν εμφανίζεσαι πρώτος εσύ για να μην τον εκνευρίσεις και φανεί ότι τον πιέζεις.

3. Δεν ξέρεις πώς να τον προσφωνήσεις στην αρχή, μήπως πεις κάτι που ακουστεί πρόωρο..

4. Φοβάσαι τη κριτική του.

5. Ανυπομονείς να καταφέρεις να βρεις μια μέρα να τον συναντήσεις επιτέλους..

6. Τον googlάρεις.

7. Δεν τού λες ακριβώς πώς νοιώθεις για τις μαλακίες που σού λέει.

8. Προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όριά σου για να σού πει ένα μπράβο (ή απλά να κουνήσει το κεφάλι).

Πάλι πίσω σε εκείνη τη διατριβή τώρα...

Προβολείς υ-ω (ο διάλογος)

προβολέας υ

Είναι στενός ο δρόμος αλλά τον πλατύ δεν τον έχω γνωρίσει ακόμη.

Είναι σαν το πρώτο μου όνειρο,

που δεν το έχω ξεχωρίσει από τους ήχους της θάλασσας.

προβολέας φ

Δεν είναι στενός ο δρόμος.

Είναι η ανυπομονησία.

Εκείνα τα βιαστικά βήματα στα ξερά φύλλα,

ο ήλιος που έπεφτε γρήγορα,

η απουσία του φωτός,

και η τεχνοτροπία του πελάγους.

προβολέας χ

Θυμάμαι το νησί εκείνο που κανένας δεν κατοίκησε,

παρά μόνο εμείς.

Και την αντανάκλασή μας στο νερό,

και το κύμα να σκάει στην αποβάθρα.

Προβολέας ψ

Ναι- γιατί ήμαστε πλασμένοι για τη θάλασσα.

Τα βάθη μού άρεσαν πιο πολύ. Κι εσένα τα βράχια στην άκρη.

Προβολέας ω

Θα βρεθεί ένα δίκιο και για'μας.

One happy cloud over a house in West London

Αποφάσισα να γράψω κάτι χαρούμενο σήμερα, όπως έκανα παλιά. Αυτό έκανε και το blog αυτό διάσημο εξάλλου (χοχο). Ναι ξέρω ότι όλοι έρχονται εδώ για τα ποιηματάκια αλλά κατά βάθος θέλουν εκείνα τα παλιά κείμενα με Λονδρέζικες περιπέτειες (από αυτές δεν έχω πολλές, μετά από αναρίθμητα εν δυνάμει ατυχήματα με λεωφορεία- αυτά με το έξτρα πάτωμα, όχι τα απλά, ποδήλατα, αυτοκίνητα και έναν πεζό απόφάσισα να κυκλοφορώ λιγότερο).

Ο άλλος λόγος που αποφάσισα να γράψω κάτι χαρούμενο είναι επειδή είμαι στις καλές μου σήμερα και επειδή αυτό δεν θα κρατήσει πολύ, είπα να το εκμεταλλευτώ.

Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να προσπαθήσω να θυμηθώ τι κάνω αυτές τις μέρες. Βασικά εδώ ο καιρός δεν είναι πολύ καλός ομολογώ. Δεν είναι και τελείώς χάλια αλλά πάνε οι μέρες που πηγαίναμε στα πάρκα με τα καλαθάκια μας και τρώγαμε τρίγωνα τοστάκια διαβάζοντας Virginia Woolf, αποφεύγοντας ταυτόχρονα τυχόν επιθέσεις από σκιουράκια που επιβουλεύονταν τα προαναφερθέντα τοστάκια και πετώντας πετρούλες στις λίμνες, κάνοντας 'γκελ'.

Στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου, κάπου στο εξωτικό Δυτικό Λονδίνο, η μισή επιφάνεια έχει γίνει πορτοκαλί από τα πεσμένα φύλλα και αυτό είναι τέλειο.

Διάβασα και για τις εκλογές σε μια εφημερίδα (για κάποιο λόγο αρνούμαι να διαβάζω νέα στο ίντερνετ και ας έχουμε, σχεδόν, 2010) και εντυπωσιάστηκα. όχι τόσο με το αποτέλεσμα αλλά με το ότι ο καραντζαφέρης (αρνούμαι να βάλω κεφαλαίο κ) μπήκε πάλι στη βουλή. Πάντως, νομίζω ο πιο χαρούμενος άνθρωπος εκείνο το βράδυ ήταν ο καραμανλής (καλά, ίσως και η μπακογιάννη που έτριβε τα χέρια της). Νομίζω όλοι έχουμε ζήσει αυτή τη χαρά. Μετά από χρόνια σε μια δουλειά που μισούσαμε, να λέμε, παραιτούμαι! και με τα λεφτά της αποζημίωσης θα μείνω σπίτι και θα παίζω playstation (όχι wii γιατί αυτό απαιτεί κόπο).

Σε άλλα νέα, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή και ήταν πολύ ενδιαφέρουσα (αν και έσκασα στο δωμάτιο με το καλοριφέρ). Είχε πολύ γέλιο όταν λέγαμε όλοι σε τι κάνουμε έρευνα και όταν είπα εγώ, μια κοπελίτσα ήλθε και μου μίλησε και μου είπε ότι κάνει το ίδιο και μπορούμε να το συζητήσουμε για ανταλλαγή ιδεών. Μού θύμισε κάπως το δημοτικό όπου ερχόταν το παιδάκι και σού έλεγε, 'παιδάκι, θες να γίνουμε φίλοι;' και φυσικά έλεγες ναι γιατί ήσουν πολύ μικρός τότε για να έχεις μάθει να είσαι επιλεκτικός.

Άλλαξα και γραφείο στη δουλειά γιατί πήρα προαγωγή και είναι τέλεια. έχω δικό μου παράθυρο (το οποίο έκανα ζούγκλα γιατί έβαλα 5 γλαστράκια κι ένα λούτρινο κροκοδειλάκι, έτσι, για το ντεκόρ). το καλύτερο όμως είναι ότι τώρα μπορώ να κρύβομαι και κανείς δεν βλέπει ότι είμαι στη δουλειά οπότε κανείς δεν με πρήζει.

Βέβαια, πάλι έχω δουλειά αλλά αυτό είναι μάλλον λόγω της εφεύρεσης εκείνης που λέγεται email.

Νομίζω αυτά θυμάμαι τώρα. Υπόσχομαι ότι από αύριο (ή όποτε ξαναγράψω, δεν μπορώ να αγχωθώ και γι'αυτό) θα επιστρέψω στο παλίο μοτίβο.

........

My darling,

I'm waiting for you — how long is a day in the dark, or a week? The fire is gone now, and I'm horribly cold. I really ought to drag myself outside but then there would be the sun. . .

I'm afraid I waste the light on the paintings and on writing these words.

We die, we die rich with lovers and tribes, tastes we have swallowed, bodies we have entered and swum up like rivers, fears we have hidden in, like this wretched cave. We are the real countries, not the boundaries drawn on maps with the names of powerful men.

I know you will come and carry me out into the palace of winds.

That's all I've wanted — to walk in such a place with you, with friends, on earth without maps.

Sounds

και μιας και η δημιουργικότητά μου έχει πιάσει πάτο (κι έχω ακόμη υποσχεθεί να τελειώσω τη σειρά με τους 'προβολείς') είπα να βάλω βιντεάκια από αγαπημένα soundtracks..

The promise- The Piano

Eternity Theme- L'éternité et un jour

Mozart-Requiem (Teorema)

Love doesn't end- The end of the affair

The poet acts- The Hours

Επειδή νυστάζω, θα μείνω με αυτά αλλά μου ήλθε μια ιδέα, και αν δεν την ξεχάσω σε μερικές μέρος ίσως κάνω ποστ αφιέρωμα στα soundtracks.

Ημερολόγιο

Βροχή, αέρας, φως, ακούγονται να σέρνονται στη σκεπή καθώς ξυπνάω και τυλίγομαι με το σεντόνι. Μού λείπει ο μεσημεριανός ύπνος με την αλμύρα να μένει στα χέρια και να τη νοιώθεις με τη γλώσσα.

Ολοένα και νωρίτερα ξυπνάω και γρήγορα, πριν ξεθωριάσουν τα χρώματα ετοιμάζομαι και φεύγω. Στο βαγόνι κοιτάω από το παράθυρο το γκρίζο της μέρας. Πιο πέρα το μαύρο.

Τι γένους είναι άραγε η στάση; Και καθώς ανέβαινα τον βρεγμένο δρόμο ένοιωθα βρήκα μια μικρή σφαίρα και την κράτησα για φυλαχτό. Μέσα της είχε ένα ρολόι και έλειπαν οι δείκτες του. Μόνο ένας είχε μείνει. Και πήγαινε ανάποδα. από το 8 στο 0.

Μεσημέρι και το γκρίζο παραμένει. Κλείνω το παράθυρο για να μη κυλίσει η σφαίρα μου και η καρέκλα μου τρίζει σε ιαμβικό μέτρο.

Προσέχω το αιώνιο γλαστράκι με το μαραμένο του άνθος. Κόκκινο, ξεθυμασμένο από το κρύο.

Κάθομαι ώρες και κοιτάζω το πρόσωπό μου, το πρόσωπό σου, το πρόσωπό μας. Θα μπορούσε να'ναι κάτι υπέροχο. Αν έμενε λίγο ακόμη να μάθω..

Ακόμη βρέχει. Για πόσο θα βρέχει; Τώρα πού θα έχει μείνει ο κόσμος; Και κυρίως, ο δικός μου κόσμος, τι αριθμό δείχνει;

ΒΑ633 ΑΤΗ-LHR

παρασκευή
μια καφέ τσάντα, λίγα πράγματα και ένα τηλεφώνημα με αλλαγή σχεδίων. Δίπλωσα ο φθινόπωρο και έφυγα.

κει κατά τα μεσάνυχτα είδα τις πρώτες φωτιές

πάνω απ'το αεροδρόμιο

σάββατο 1
έγειρα με το πλάι και δεν ήξερα τίποτα. σαν να γεννιόμουν από την αρχή, και είχα να μάθω τα πάντα από την αρχή. Βόλτες γύρω από ένα δωμάτιο. και η ώρα να μη περνάει.

Και είναι αργά να καταλάβω ότι όσο εκείνη προχωρούσε

τόσο το κενό μεγάλωνε

κι ότι δεν επρόκειτο να συναντηθούμε ποτέ

σάββατο 2

νέα μέρα. με διαφορά μισής ώρας. σε ένα ταξί στη κηφισίας. κάθομαι και κοιτάζω τις πλάκες στα πεζοδρόμια ωσπού μού θυμίζουν ένα πρόσωπο και φέγγουν από τη λάμψη. της ανυπομονησίας. ξέχασα να πω ότι κάθομαι στο πίσω κάθισμα.

κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες,

ξαπόστασα στα εκδοτήρια

σάββατο 3

καθαρό βράδυ. ξάστερο. ξέχασα να βρω την Αφροδίτη. είχα πολλά στο μυαλό μου.

έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη μινωική γραφή με τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πιστεύει στο θαύμα.

το ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει.

κυριακή

ξαναγέμισα τη βαλίτσα μου. μόνο τα απαραίτητα. Μερικές φωτογραφίες. Χαρά. Και μια κριτική. Κατάσταση.

το ποσοστό της ομορφιάς που μού αναλογούσε, πάει,

το ξοδεψα.

Σε ένα μήνα πάλι.
Σ.Σ. Ένα άτυπο ημερολόγιο ενός ταξιδιού και μερικοι εμβόλημοι στίχοι από το ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου για καλύτερη κατανόηση.

London days and London nights

είναι μια από εκείνες τις μέρες που δεν έχεις που να πας αλλά δεν θέλεις να πας σπίτι. γιατί κάποιος λείπει από εκεί, γιατί κάποιος άλλος είναι εκεί και θα ήθελες να είναι διαφορετική η κατάσταση.

είναι επίσης από εκείνες τις μέρες που δεν έχει πολλά να πεις αλλά θες να πεις κάτι. ίσως επειδή σε κάνει καλύτερα, ίσως επειδή δεν ξέρεις πότε πρέπει να σταματάς να μιλάς και απλά να ακούς ραδιόφωνο.

είναι από εκείνα τα βράδυα που πρέπει να φέρεις το παπλωματάκι λίγο πιο ψηλά για να σε καλύπτει περισσότερο γιατί το κρύο είναι εδώ.

είναι από εκείνα τα βράδυα που καταλαβαίνεις πόσο αβάσταχτο είναι να μετράς μέρες.

δεν θα έπρεπε να είναι. αλλά είναι. και τι να κάνεις;

να το μαλώσεις για να μάθει..

είναι από εκείνα τα βράδυα που νιώθεις ευγνωμοσύνη. αλλά εδώ που τα λέμε, έτσι είναι όλα τα βράδυα, καιρό τώρα.

είναι από εκείνα τα βράδυα που γκρινιάζεις κι ας τα έχεις όλα.

μάλλον όχι, τα έχεις αλλά κάποιος σε ζορίζει και σου λέει ότι πρέπει να τα περιμένεις λίγο για να τα πάρεις. σαδισμός, ασυγχώρητος, όσα χρόνια και αν περάσουν.

και θα περάσουν.

μαζί.

είναι από εκείνες τις μέρες που δεν τελειώνουν με τίποτα.

είναι από εκείνες τις μέρες που σε λούζει κρύος ιδρώτας γιατί η ζωή σου σοβαρεύει και δεν θα το άλλαζες για τίποτα.

είναι από εκείνα τα βράδυα που με το ζόρι κρατάς τα μάτια ανοικτά αλλά έχεις σοβαρότερα πράγματα να σκεφτείς...

Καταμέτρηση Α- Το κουτάκι

Ένα playmobil αγορασμένο από την νέα σου οικογένεια γιατί η παλιά δεν μπορούσε να σ’το αγοράσει όταν έπρεπε…

Μερικά χειρόγραφα γράμματα, πιασμένα με σπάγκο, πράσινο….

Μια θήκη με γυαλιά για ταινίες 3D…

Ένα εισιτήριο για την ταινία αυτή..

Μερικά εισιτήρια πλοίου…

Και μερικά λεωφορείου… τα πρώτα που μοιραστήκαμε….

Κάποιο φάκελοι και δύο διευθύνσεις που θα μείνουν αχρείαστες αφού θα γίνουν μια….

Κάτι μολύβια από ένα γαλλικό μουσείο….

Εισιτήρια από έναν ζωολογικό κήπο…

Το διάγραμμα ενός άλλου μουσείου…

Μια μικρή, βελούδινηθήκη….

Ένα βότσαλο…

Ένας σελιδοδείκτης….

Δύο κεράκια…

Προβολείς π-τ

Προβολέας π

Αυτή είναι η μυρωδιά
- η μυρωδιά του γαλάζιου -
που αναβλύζει ο μικρός ναυτίλος
καθώς ταξιδεύει.
Την αναγνωρίζω.
τη μυρωδιά των υακίνθων
Και της βουκαμβίλιας
Του κήπου του Αιγαίου.

Προβολέας ρ
Ήλθες με τον απογευματινό αέρα
Του Αιγαίου στο μπαλκόνι,
Μπροστά από τον μπλε κήπο,
Με λίπασμα την ιστορία,
Άροτρα τα πλοία της γραμμής
Και τους ταξιδευτές της αναζήτησης.

Και τα νησιά σαν ρόδα διάσπαρτα,
Άρωμα αναβλύζοντας,
Τη μορφή σου σχηματίζοντας,
νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο,
Γέφυρα φτιάχνουν και
Η γέννηση, η γη κι ο ουρανός σε εσένα σμίγουν.

Προβολέας σ
Και εγώ, στη δευτερολογία
Της εξομολόγησής μου
Την ανάγκη μου,
Με στίχους ταξιδεύω

Για να βρουν εσένα,
Και με τις μουσικές
Σου
Στο ταξίδι σου να τους καις.

Προβολέας τ
Στον αέρα.
Σήματα ενός άγνωστου κώδικα.
Έψιλον, ρω, ωμέγα, ταυ, άλφα, σίγμα,
Τελικό και μοιραίο.

Love doesn't end

Το παρόν ιστολόγιο συνεχίζει να συνοδεύεται από φωτογραφίες καλοκαιριού. Έχουν περάσει όλα αυτά αλλά όπως έχετε καταλάβει μερικοί, και έχω ξαναπεί, ο χρόνος εδώ λειτουργεί περίεργα.

Η γραμμικότητά του απλά δεν ισχύει (επίσης δεν ισχύουν μερικοί φυσικοί νόμοι, η κοινή λογική, και οι στατιστικές πιθανότητες).

Ο Αύγουστος τελειώνει και θα έλθει σιγά-σιγά το φθινόπωρο εδώ.. Είχε όμορφο καλοκαίρι φέτος. Ή εμένα μού φάνηκε έτσι. ίσως φταίει ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στο Regent's Park, μια βόλτα με βροχή, και χωρίς ομπρέλλα στο Trocadero, ένα ταξί στις 4 το πρωί προς St Pancras για το Eurostar, πρωινό κόντα σε ένα ποτάμι, αλλά όχι σε αυτό που είχαμε συνηθίσει, κρέπες σε μια ανέλπιστα ζωντανή πόλη, μια γέφυρα, ένα μουσείο, ένα παγκάκι.

Και η μυρωδιά κρουασάν.

στο νέο μου σπίτι έχω αφήσει το παράθυρο της σοφίτας ανοιχτό. Μπαίνει ένα αεράκι, και καμμια φορά ακούω κάποιο αυτοκίνητο να περνά. Είναι όμορφη νύχτα, αν και το κρύο μού υπενθυμίζει γλυκά ότι το καλοκαίρι τελειώνει. Και κάτι καινούριο θα ξεκινήσει (τουλάχιστον για εμάς που έχουμε συνδυάσει τον Σεπτέμβριο με την αρχή ενός άλλου χρόνου).

Τελικά ο μόνος κανόνας που ισχύει σε αυτό το ιστολόγιο είναι ότι η αγάπη, σαν την ενέργεια, δεν εξαφανίζεται. Κάτι άλλο θα γίνει, αλλά δεν θα χαθεί. Δεν θα μειωθεί. Δεν θα εξαφάνιστει σε μια μάυρη τρύπα. Η λήθη δεν θα την επηρεάσει. Αφού θα συνεχίσει να υπάρχει. ίσως να μη τη βλέπεις, αλλά είναι παντά εδώ. Και εκεί. Και ξάφνου το ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Και το εκεί και το εδώ συμπίπτουν.

Εκεί μπαίνει στη μέση ο χρόνος.

Όταν συμπέσουν, ο χρόνος θα έχει πάψει πάλι να κινέιται γραμμικά.

Σημείωμα τέλους:

Το καλοκαίρι τελείωσε πια
Και αναπολεί συχνά αυτό το ταξίδι
Και κάθε βράδυ θυμάμαι εκείνο το καραβάνι
Και αναρωτιέμαι για εκείνους τους ηθοποιούς,
Ποιοι να ήταν εκείνοι οι περιπλανώμενοι,
Που προσγειώνονταν στο λιωμένο χαλί του σύμπαντος
Που ύφαιναν στο θέατρό τους.

Προβολείς Μ-Ο

Σημ. Το ιστολόγιο λέει κάτι σχετικά με τον σκοπό του, στα δεξιά. Να βρω ποιος είμαι, τι μού δίνουν, τι περισσεύει. Έχω την εντύπωση ότι τον εκπλήρωσε τον σκοπό του. Και έδωσε και κάτι παραπάνω από ό,τι περίμενα. Άδικο δεν περισσεύει.

Ήθελα να τελειώσω τη σειρά με τους προβολείς.

Προβολέας μ

Προκάλεσα τη μοίρα και αυτή αποδέχτηκε τη πρόκληση.

Μόνο τη θλίψη είχα για παρέα.
Με άφησε κι αυτή
Γιατί μεγαλοπιάστηκε.

Τι ματαιοδοξία, Θεέ μου.

Προβολέας ν

Μού υποσχέθηκε ότι θα σε έχει καλά. Αν εγώ Τού χαρίσω ό,τι έχω για να σε θυμάμαι.

Και δέχτηκα.

Άλλη μια νύχτα, που γράφω για να κρατώ ζεστή την ανάμνησή σου.
Τα καταφέρνω.
Σ’ έχω κοντά, μα να σ’ αγγίξω δεν μπορώ.
Καις…

Προβολέας ξ

Y- Το πιο υγρό γράμμα

Σ- Παραλείπεται εύκολα και χωρίς σκέψη

Ο- Τα πάντα στη μορφή του τίποτα

Δ- Η πιο σταθερή έννοια

Ι- Το πιο ελληνικό γράμμα. Μια κολώνα.

Σ- Αυτό δεν παραλείπεται. Αλλάζει την έννοια

Ν- Σκούρο σημαντικό. Σαν στήριγμα

Η- Η ματαιοδοξία

Προβολέας ο

Μια χάρη ζήτησα από το αναπάντεχο.
κάποιο τέχνασμα θα σκαρφιστεί
- μια πορεία, να περισώσει
και τον δημοκρατικό μας βίο –
μήπως και σε ξαναβρώ.

Μια χάρη ζήτησα από το αναπάντεχο.
Και τέχνασμα βρήκε τελικά, μα
Για να σε συναντά αυτό.
Και κάθε βράδυ να σε περιγράφει,
Για να κρατώ τη μορφή σου άσβηστη
Και αψεγάδιαστη, όπως τότε.
Εκείνο το βράδυ, το αναπάντεχο.

PS

Μια πρόχειρη ευχή μού είπες να έχω,
Αστέρι μήπως πέσει,
Να έχω κάτι να ευχηθώ.

Ανταπόκριση από ένα καλοκαίρι

Πληρότητα

DSCN1734

Πάντα ήθελα να κάνω ένα ποστ-αφιέρωση. Αλλά ήταν πολύ σχεδιασμένο και δεν μού άρεσε. Τελικά μπορώ να το κάνω, και απλά να βγει από μόνο του ένα συννεφιασμένο απόγευμα κάπου στο Δυτικό Λονδίνο, περιμένοντας κάτι. Και για πρώτη φορά, ξέροντας ότι όντως θα έλθει (αυτό κι αν είναι σπάνιο).

Λοιπόν, η σωστή αφιέρωση ξέρει πού πάει, συνεπώς κι εγώ δεν θα πω τίποτα σχετικά για αυτό. Μια σημείωση ωστόσο. Επειδή δεν βρίσκω τα λόγια να συνθέσω μια αφιέρωση όπως τη θέλω, θα κάνω μία κάπως ανορθόδοξη.

Η αφιέρωση που θέλω είναι ένας συνδυασμός μερικών στίχων από τον Μικρό Ναυτίλο και μια ερώτηση από το Μονόγραμμα, αμφότερα του Ελύτη, οπωσδήποτε μερικές ονειρικές εικόνες της Virginia Woolf (σημ: την επόμενη φορά να θυμηθώ να σε πάω στο σπίτι της, που υπάρχει ακόμη στο Richmond), με το The Waves ειδικά να σου κλείνει το μάτι, μια σκηνή από ένα λονδρέζικο θεατρικό, μια ανάμνηση κάθε φορά που βλέπω την αφίσα με τη Judi Dench στο μετρό, τις κιθάρες από τους Interpol, τη φωνή από τη Gibbons, μερικές φράσεις στα γαλλικά, τη χαρά να ακούς Noir Desir το πρωί στο μετρό, μια φωτογραφία της Logan Place, το λευκό φως της Tower Bridge, τον γλυκό ήχο του Skype, τον ήχο που κάνει εκείνο το χαμόγελο, τη Celine Dion (και ας σε κοροιδεύω για να σε πειράξω), έναν τίτλο από τραγούδι των placebo (ξέρεις ποιο), το μεγαλείο του να έχεις ένα όνειρο και να το αφήνεις για ένα άλλο, και την χαρά που δεν ξέρω πώς να εκφράσω, μια carte-postale από το Παρίσι με κάτι ποντικάκια, μερικές τελείες από έναν πίνακα του Lichtenstein, κάτι εισητήρια για την Αμοργό, και τη διαπίστωση πόσο υπέροχο είναι να κλείνεις αεροπορικά εισητήρια για να πας σε μια χώρα που είχες σκοπό να αποφύγεις μέχρι νεοτέρας, ένα blog μερικά pixels πιο πέρα.

Και τόσα που έχω ξεχάσει.

This bloody smth..

Η βρύση μου ανοιχτή στάλα τη στάλα ξανά γεμίζει το γαλάζιο χρόνο

Το ποστ αυτό είναι για ένα νησί και ένα καλοκαίρι. Κοντεύουν τρία χρόνια. Ακούγεται κλισέ αλλά είναι όλα πολύ κοντά και πολύ μακριά ταυτόχρονα. Αυτό που εννοώ είναι ότι σαν αναμνήσεις είναι όλα εδώ. Αλλά από τότε έχουν αλλάξει τόσα που είναι σαν να είμαστε άλλοι. Σε άλλη φάση περισσότερο. Αλλά και άλλοι άνθρωποι. Καλύτεροι.

Ο χρόνος δεν έχει σημασία στο κοντά ή το μακριά. Γενικά ο χρόνος σε αυτό το μπλογκ λειτουργεί περίεργα.

Κατά τη συγγραφή του ποστ αυτού ακούστηκαν οι: Mazzy Star, Porcupine tree, tindersticks, PJ Harvey, Radiohead, Blonde Redhead, Monsieur Minimal, Portishead, Mylene Farmer, Noir Desir, Tori Amos

Το ποστάκι είναι για τη Β. και τη Ρ. Και ειδική μνεία στον unclescrooge. Με τον οποίο νομίζω μοιραζόμαστε την παράξενη ιθαγένεια αυτού του νησιού.

Το πρώτο που θυμάμαι είναι να είμαστε οι τρεις μας στο κατάστρωμα. Δεν θυμάμαι καθόλου το πώς φτάσαμε στον Πειραιά, ούτε τη διαδικασία μέχρι να μπούμε στο πλοίο. Όλα αρχίζουν από την ώρα που κάτσαμε σε 6 καρέκλες στο κατάστρωμα (ήμαστε 3 αλλά θέλαμε κάπου να βάλουμε τα πόδια μας). Ποτέ δεν καθόμαστε μέσα. Στο κατάστρωμα είναι όλα τα καλά.

Ειδικά όταν σκοτείνιασε. Και ακούγαμε μόνο τη θάλασσα, και βλέπαμε μόνο αυτή. Πού και πού βλέπαμε κάποιο νησί. Αυτό που έχει πάντα ενδιαφέρον είναι να βάζεις στοίχημα ποιος θα κατέβει σε ποιο νησί. Ειδικά όταν μιλάμε για νησιά όπως η Πάρος. Πηγαίνοντας προς την Άγονη Γραμμή, μέναμε λιγότεροι. Φτάσαμε αργά στο νησί, νομίζω ήταν 4, ίσως 5. Πήραμε ένα λεωφορείο για την Αιγιάλη. Ούτε Κατάπολα, ούτε Χώρα. Αιγιάλη. Εκεί φτάσαμε στο camping, νοικιάσαμε μια σκηνή, ευτυχώς ήταν στημένη. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Οι υπόλοιπες μέρες πέρασαν με τον ίδιο τρόπο. Πρωινό στο μαγαζάκι του camping, μπάνιο στη παραλία της Αιγιάλης (στη δεξιά πλευρά που έχει λιγότερες οικογένειες), φαγητό, ντους για να φύγει το αλάτι κατά τις 11 το βράδυ. Η αίσθηση του αλατιού πάνω στο δέρμα είναι όντως υπέροχη. Θυμάμαι ωστόσο διάφορα πράγματα χαρακτηριστικά.

ένα βράδυ που γυρνούσαμε από το Πασπαρτού, μέσω της παραλίας, ξυπόλητοι. Και καταλήξαμε να κάνουμε μπάνιο. Και οι 3 τσακιστήκαμε σε έναν βράχο, αλλά γελάγαμε. Μια βόλτα στο κάστρο, στη Χώρα, με το φουλάρι της Β. να κυματίζει από τον αέρα και να τη φωνάζω Ισιδώρα Ντάνκαν. Η ησυχία εκεί πάνω είναι εντυπωσιακή. Γενικά, ισχύει αυτό στο νησί. Υπάρχουν μέρη που είσαι απλά εσύ και κανείς άλλος. Κάτι μη απτό ίσως.

Ένα απόγευμα καθόμαστε σε μια μικρή αποβάθρα που χωρίζει τη παραλία της Αιγιάλης στα δύο. Βρέχουμε τα πόδια μας και ο ήλιος σιγά-σιγά πέφτει. Εγώ βγάζω φωτογραφίες της Ρ. ενώ με τη Β. μιλάμε για ζωγραφική. Πέφτουν τα γυαλιά της Β. στο νερό και βουτάω να τα πιάσω. Μετά συνειδητοποιώ ότι βούτηξα με τα ρούχα και το κινητό και τα λεφτά μου βγαίνουν μούσκεμα. Γυρνάω στάζοντας στη σκηνή μας και μετράω απώλειες. Ωστόσο, η χαρά της Β. που είχε τα γυαλιά της (δώρο του πατέρα της..) μού φτάνει.

Η μόνη απώλεια εξάλλου ήταν κάτι φωτογραφίες που είχα στο κινητό μου.

Ένα βράδυ χαθήκαμε στη Χώρα. Και βγηκαμε σε έναν ανοιχτό χώρο, σαν μια μεγάλη πλατεία. Δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο ο αέρας. Στην άκρη της υπήρχε ένα φως. Και τίποτε άλλο. Και δεν είχα λόγια.

Στο μοναστήρι δεν μπήκα. Δεν είχα φέρει ούτε παντελόνι, ούτε παπούτσια. Σε διακοπές ήμουν. έκατσα έξω και κοίταξα το γαλάζιο. Και δεν ήθελα να φύγω. Και μετά με τα πόδια πίσω στο 'σπίτι' μέσω του μονοπατιού. Απίστευτο.

Ένα βράδυ, αφ'ότου έφυγε η Β. κάτσαμε στη παραλία με ρακόμελα. Είχε αέρα και θάλασσα. Και αρχίσαμε τις εξομολογήσεις. Και αυτά που δεν λέμε στους άλλους γιατί το παίζουμε σκληροί. Και τίποτα δεν μας αγγίζει εμάς. Καλά. ήθελες να μπεις στη θάλασσα, με κύμα, μετά από ένα μπουκαλάκι ρακόμελο. Τα καταφέραμε και τελικά κοιμηθήκαμε εκεί. Ντίρλα φυσικά.

Την άλλη μέρα παίζαμε trivial pursuit και μού έκλεβες τα τυράκια όταν κοιτούσα αλλού. Εκείνο το παιδί με το οποίο ταξιδεύαμε μαζί. Και που 11 μέρες κοιταζόμαστε μόνιμα. Και κανείς δεν μίλησε. Και δύο μήνες μετά τον είδαμε στου Ψυρρή. Αλλά ήμαστε πάλι πολύ ντίρλα για να μιλήσουμε.

Στη Ρεβέκκα.

Τελευταίο βράδυ παραλίγο να χάσουμε το πλοίο επειδή ξεχάστηκα στη παραλία και δεν ετοίμασα τα πράγματα. Αλλά το προλάβαμε.

Από μια έκθεση βιβλίου παίρνουμε ένα βιβλίο του Ρεμπό εγώ, ένα της Ντίκινσον εσύ. Και από το Σοφία αγοράζουμε βραχιολάκια για τα πόδια, για να θυμόμαστε πού πήγαμε, μαζί. Και άντεξαν. Τα κρατήσαμε μέχρ να κοπούν. Κάπου το έχω ακόμη στην αποθήκη του πατρικού μου.

Από τότε θέλω να γυρίσω. Και κάποτε θα ήθελα ένα σπίτι. Και ένα μπακαλικάκι εκεί. Στην Αιγιάλη, όχι αλλού. Και να κλείνει νωρίς για να μπορώ να βρέχω τα πόδια μου στην αποβάθρα εκείνη. Και να γυρνάω ξυπόλητος στη δροσερή άμμο.

In our darkest hours

ένα βράδυ με τη Ρ. στο βινύλιο μετά από 5 κοκτειλ στο pop. ρεζίλι είχαμε γίνει. αλλά χορέψαμε και ήταν υπέροχα.

το τελευταίο μου Σάββατο στην Αθήνα , με τη Ρ. να μην βρίσκουμε που να κάτσουμε και τελικά να τη βγάζουμε σε ένα παγκάκι. όπως στα φοιτητικά μας χρόνια.

το καλή τύχη που μού είπε.

το τελευταίο μου βράδυ στην Αθήνα με τη Δ. σε συναυλία του Μάλαμα με τον Ιωαννίδη.

Στη Piazza Venezia να περνάω το δρόμο κοιτώντας ανάποδα και να μου κρατάς το χέρι, μήπως πάθω τίποτα.

το πρώτο μας στήσιμο σκηνής στη Σέριφο με τη Ρ.
το ότι άντεξε.

η πρώτη φορά που με έπεισε (ξέρει αυτός) να φάω μελιτζάνες. σε ένα ισπανικό εστιατόριο. επειδή με τάισε.

η Αμοργός. απλά (θα ακολουθήσει ολόκληρο ποστ)

ένα απόγευμα με τη Χ. στο Baires. και μετά στο 2.

ένα βράδυ με τη Χ. και την Α. να γυρίζουμε την Αθήνα. Και το πρώτο μου βρώμικο στη Μαβίλη.

το πρώτο ενοίκιό μου που πλήρωσα με δικά μου λεφτά.

το πρώτο καλοσώρισμα στο Παρίσι από μια πινακίδα στον περιφερειακό.

το πρώτο βράδυ μου στο Λονδίνο. μετά απο 8 ποτήρια. για να ξεχάσω γιατί ήλθα. ή να θυμηθώ.

η πρώτη φορά που είδα το Λονδίνο από ψηλά. Το 'που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;' που σκέφτηκα. ο σταθμός του Earl's Court που ήταν ο πρώτος που είδα στο Λονδίνο και αναρωτιόμουν που πάω. Και τελικά, ένα χρόνο μετά τη πρώτη εκείνη φορά, έγινε γειτονιά μου.

το πρώτο μου rockwave με τους placebo.

Λυκαβηττός, 2003. ο Brian κατεβαίνει από τη σκηνή και με αγγίζει (δεν εννοώ ότι κατέβηκε για μένα, προς θεού).

εκείνο το βράδυ στην Κίρκη που με ρώτησες πώς πάνε στην Αεροπαγίτου. και το επόμενο που πήγαμε μαζί.

όταν παραιτήθηκα!

μια gallery στο Mayfair και ένας πίνακας του Lucian Freud

το πρώτο βιβλίο που έβγαλα.

η Β. που ένα βράδυ που είχαμε όλοι πιει, όταν ο αστυνομικός ειρωνικά της είπε ότι θέλει το δίπλωμα της, εκείνο το τετράγωνο με τη «φάτσα» της πάνω, τού έδωσε το καθρεφτάκι της.

η Ακρόπολη, μεσημέρι Κυριακής. με ήλιο. πριν από χρόνια. να φαίνεται από μακριά, μέσα σε ένα τρόλλευ που κατεβαίνει την Πατησίων, στα ηχεία του οποίου παίζει το soundtrack από τα μαθήματα πιάνου (κι όμως!!)

η Πανεπιστημίου τη νύχτα. πάντα.

το Αιγαίο τη νύχτα. οπουδήποτε.

Casting Lazy Shadows

Χτες πήγα στη δουλειά μετά από πολλές μέρες λόγω ασθένειας. Τίποτα σοβαρό. Μάλλον κούραση είναι. Αλλά καλό μού έκαναν αυτές οι μέρες. Μετά τη δουλειά πήγα να περπατήσω. Η μέρα έχει μεγαλώσει και δεν είναι πια νύχτα όταν φεύγω από το γραφείο. Είχε ήλιο όλη τη μέρα, αν και από το μεσημέρι και μετά δεν ήταν και τόσο έντονος. Από το παράθυρο του γραφείου, αυτού που βλέπει στο Παλάτι του Westminster, το φως έμπαινε άπλετο.



Και μετά λένε ότι αυτή η πόλη δεν έχει ήλιο. Και της πάει τόσο πολύ.



Περνώντας απέναντι από τη Waterloo Bridge έφτασα στο Southbank Centre. Έχει αρκετή παγωνιά αυτές τις μέρες αλλά κάποιες στιγμές πάνω στη γέφυρα ένιωθα τον αέρα να με παγώνει ακόμη περισσότερο. Εκεί είναι κάπως καλύτερα. Με τα ρούχα νιώθω προστατευμένος.



Τα απαραίτητα πια barriers, άλλου τύπου (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) με κρατούν προστατευμένο από άλλα πράγματα.



Περπατώντας, πέρασα από μια έκθεση βιβλίων αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να ψάξω. Με δύο ώρες ύπνου το προηγούμενο βράδυ ήταν εντυπωσιακό το ότι έβγαλα τη μέρα και μόνο. Πιο πέρα παιδιά ασχολούνται με τα skates τους. Είχα καιρό να το δω αυτό. Από τον Οκτώβρη νομίζω, σε μια άλλη βόλτα εκεί, σε μια παρόμοια μέρα. Σημάδι ότι οι μέρες αλλάζουν και κάτι άλλο έρχεται. Oh well..



Φτάνοντας στο London Eye πρέπει να αποφεύγω τους τουρίστες, που είναι παντού. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα με ενοχλούσαν οι τουρίστες. Δεν είναι υπεροψία, έχω υπάρξει κι εγώ τουρίστας- αν και, όχι, η λέξη δεν με χαρακτηρίζει. Ταξιδευτής είναι καλύτερα.



Περνάω τη Westminster Bridge. Αυτή είναι η αγαπημένη μου γέφυρα στη πόλη. Έχω κάτι πολύ όμορφο να θυμάμαι από εκεί. Τόση ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν σκέφτομαι τίποτα. Μερικές φορές μόνο σκεφτόμουν πόσο περίεργο είναι το ότι μένω εδώ, άλλες ότι σε μερικούς μήνες έχουν αλλάξει τα πάντα, για καλό γενικά. Αλλά τίποτα κακό. Εκτός αν το ξέχασα.

Twisted Memories

σήμερα που νόμιζα ότι με έχουν όλα εγκαταλείψει και μια θλίψη έπεφτε αργά πάνω μου, σκέφτηκα να τραβήξω κι εγώ τον δρόμο μου.
και να με εγκαταλείψω. βέβαια, όπως είπα, με πρόλαβαν άλλοι.. κι εκεί δεύτερος. πήρα το τρένο της District Line. έπαιξα λίγο με τις ανταποκρίσεις και κάποτε έφτασα σε μια στάση της Jubilee Line (τη μισώ αυτή τη γραμμή, αυτό το χρώμα μου φαίνεται η επιτομή της αδιαφορίας- δεν είμαι ζωγράφος. το σώμα ξέρει).
κατέβηκα. δεν είχα σκοπό να κατέβω εκεί. αλλά είχε καθυστέρηση πάλι σήμερα στο μετρό και το τρένο σταμάτησε για ένα τέταρτο ανάμεσα σε δύο στάσεις για να μη πέσουμε πάνω στο προηγούμενο τρένο, το καθυστερημένο (φοβάμαι όταν συμβαίνει αυτό. είναι μόνο το βαγόνι, τοίχος δεξιά, τοίχος αριστερά, κι εγώ να μετρώ τις πληγές μου. μπροστά σε όλους).
βγήκα έξω και είχε ήλιο. γιατί πάλι; για όποιον ο ήλιος είναι τοπίο, η ζωή και ο θάνατος είναι εύκολα. για άλλους, είναι διάρκεια. πήρα έναν καφέ στο χέρι και περπάτησα. δίπλα στο ποτάμι. μ'αρέσουν οι πόλεις που έχουν ποτάμι. νομίζω είναι πιο ειλικρινείς. νομίζω ποτέ δεν ένιωσα τη ζωή μου τόσο δικαιωμένη όσο κοτά σε ένα ποτάμι, σε νερό κοντά, γενικά. ένας όμορφος κόσμος, διαρκείας όπου όλα μεταβάλλονται.. κι εγώ στο ίδιο σημείο.
περπάτησα κι έφτασα στη γέφυρα του Λονδίνου. ήταν πολύ όμορφα. τουρίστες παντού, οικογένειες με παιδάκια να κάθονται στον ήλιο, στη μέση του χειμώνα του κουκουλωμλενου θανάτου.
έφυγα. έπρεπε να γυρίσω. πρέπει να διαβάσω κάτι. και δεν καταλαβαίνω τι. δεν θέλω.
έφτασα στη στάση μου. δεν νυχτώνει τόσο νωρίς πια. η μέρα μεγάλωσε.
μα εσύ σε άλλο γεωγραφικό μήκος,
δεν συναντιέσαι με το γεωγραφικό πλάτος του νόστου μου.
για σένα.
απλώνεσαι, παχύρευστος γύρω μου. δεν διαλύεσαι.
καιρό τώρα.

μπαίνω στο σπίτι μου και γράφω. εκφράζομαι όπως ένας τσαλαπετεινός στην άμμο.
πριν μπω σπίτι, έκοψα ένα κλαδί από έναν άγνωστο θάμνο. και σε θυμήθηκα.
ακόμη και αν δεν σε ήξερα ποτέ, θα υπήρχες παντού, σαν συνέπεια.
σαν συνέπεια ανεξήγητων πράξεων.
ακόμη και αν- πάλι θλίψη θα ήσουν.
δόξασα το σύμπαν μου παντού.
είναι αργά. αύριο πρέπει να ξυπνήσω.
είπες θα φεύγαμε αύριο.
μου λείπεις. συγγνώμη.

Σημ: Κάποιος μού θύμισε κάτι σήμερα. Και έμαθα κάτι άλλο. Και δεν μ'άρεσε. Απλά.

Η Λίστα του Π.

Αυτή τη λίστα την έχω στο μυαλό μου εδώ κι ένα μήνα περίπου. Δεν είχα σκοπό αρχικά να την κάνω αλλά ένα βράδυ πριν ένα μήνα περίπου είχα πει σε κάποιον να προσέχει πώς θα φερθεί γιατί έχω συνδέσει ένα από τα καλύτερα δισκάκια μου μαζί του, και δεν ξέρω πώς θα μπορέσω να το ακούσω μετά.

Τελικά την επόμενη κιόλας μέρα μού το χάλασε. Λες και το έκανε σκόπιμα. Σημασία δεν έχει αυτό. Σημασία έχει αυτή η λίστα που έμεινε με τραγούδια που έχω κάψει και δεν μπορώ να ακούσω πια. Με τραγούδια που τα ακούω και θέλω να κάτσω δίπλα στο παράθυρο του μπαλκονιού και να κοιτάω έξω μέχρι κάτι να αλλάξει μέσα. Τραγούδια που μού θυμίζουν κάτι. Αυτό το κάτι ήταν συνήθως κάτι, που αν μπορούσα τότε, θα έσβηνα. Αλλά τώρα δεν με πειράζει.

Η λίστα αυτή είναι όμως αφιερωμένη στη Χ. Της αρέσουν αυτά, και εμένα μ΄αρέσει που θα χαρεί.

The reckoner- Radiohead

Missing you- Monsieur Minimal

Everyman- Wire daisies

Η έκπτωση- Κ. Βήτα

Rapunzel- Novak

Love will tear us apart- Nouvelle Vague

Your ghost- Kristin Hersh

Playground love- Air

Arctic Lover's rock- Tim Hecker

You have killed me- Morissey

Emergency Exit- Travel Mind Syndrome