Κοιμόμουν. Ξύπνησα επειδή ένιωσα μια στιγμιαία δύσπνοια. Μα ο ύπνος με ξαναπήρε τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα καν ότι είχα ξυπνήσει. Ήταν σαν όνειρο.
Μακάρι.
Ήμουν σε ένα πάρκο. Φθινόπωρο μα ήταν όλα τόσο πράσινα. Σχεδόν ψεύτικα. Δεν μπορεί να ήταν έτσι σκέφτηκα.
Άρχισα να αιωρούμαι και τότε είδα ότι κάτω από το πάρκο αυτό, υπήρχε ένα άλλο πάρκο, ένα πάρκο του Κάτω Κόσμου. Ήταν ποιο φοβερό, μα και πιο όμορφο. Πιο αληθινό. Ξεκινούσε εκεί όπου τελείωναν οι ρίζες και οι βάσεις όλων των πραγμάτων που είδα στο πάρκο στην επιφάνεια.
Τότε είδα και ανθρώπους. Σκιές μάλλον. Όχι άνθρωποι. Δεν μιλούσαν. Μια γυναίκα με ένα παιδί δίπλα της. Φαινόταν να κλαίει αλλά δεν έβγαζε ήχο. Και η γυναίκα δεν έκανε τίποτα.
Ένα πέτρινο άγαλμα βυθιζόταν στο νερό.
Περπάτησα και ένιωθα και πάλι να αιωρούμαι. Το πάρκο σιγά-σιγά μού απεκάλυπτε τους υακίνθους του και τα κρίνα του. Μόλις πλησιάζα όμως μαραίνονταν και έμενε μόνο σκόνη.
Πιο πέρα είδα μια πλάκα. Δεν είχε όνομα πάνω. Μόνο μια επιγραφή: ‘Ο παράδεισος δεν είναι για μένα’.
Το πρώι ξύπνησα τρομαγμένος. Έπλυνα το πρόσωπό μου αλλά απέφυγα να κοιτάξω τον καθρέπτη. Δεν ήθελα να δω πώς με είχε επηρεάσει το ταξίδι σε εκείνον τον κήπο.
Εξάλλου, είχα να ετοιμαστώ να σε συναντήσω, πρώτη φορά μετά από τρεις μήνες. Ήπια λίγο καφέ. Κάθε γουλιά με πονούσε. Δεν μ’αρέσει ο καφές. Δεν ξέρω γιατί τον έφτιαξα.
Μού έστειλες μήνυμα μετά από λίγη ώρα. « Λυπάμαι. Δεν μπορώ. Γυρνάω στον Θ.»
Την επόμενη μέρα ξαναέφυγα από την Αθήνα.
Μακάρι.
Ήμουν σε ένα πάρκο. Φθινόπωρο μα ήταν όλα τόσο πράσινα. Σχεδόν ψεύτικα. Δεν μπορεί να ήταν έτσι σκέφτηκα.
Άρχισα να αιωρούμαι και τότε είδα ότι κάτω από το πάρκο αυτό, υπήρχε ένα άλλο πάρκο, ένα πάρκο του Κάτω Κόσμου. Ήταν ποιο φοβερό, μα και πιο όμορφο. Πιο αληθινό. Ξεκινούσε εκεί όπου τελείωναν οι ρίζες και οι βάσεις όλων των πραγμάτων που είδα στο πάρκο στην επιφάνεια.
Τότε είδα και ανθρώπους. Σκιές μάλλον. Όχι άνθρωποι. Δεν μιλούσαν. Μια γυναίκα με ένα παιδί δίπλα της. Φαινόταν να κλαίει αλλά δεν έβγαζε ήχο. Και η γυναίκα δεν έκανε τίποτα.
Ένα πέτρινο άγαλμα βυθιζόταν στο νερό.
Περπάτησα και ένιωθα και πάλι να αιωρούμαι. Το πάρκο σιγά-σιγά μού απεκάλυπτε τους υακίνθους του και τα κρίνα του. Μόλις πλησιάζα όμως μαραίνονταν και έμενε μόνο σκόνη.
Πιο πέρα είδα μια πλάκα. Δεν είχε όνομα πάνω. Μόνο μια επιγραφή: ‘Ο παράδεισος δεν είναι για μένα’.
Το πρώι ξύπνησα τρομαγμένος. Έπλυνα το πρόσωπό μου αλλά απέφυγα να κοιτάξω τον καθρέπτη. Δεν ήθελα να δω πώς με είχε επηρεάσει το ταξίδι σε εκείνον τον κήπο.
Εξάλλου, είχα να ετοιμαστώ να σε συναντήσω, πρώτη φορά μετά από τρεις μήνες. Ήπια λίγο καφέ. Κάθε γουλιά με πονούσε. Δεν μ’αρέσει ο καφές. Δεν ξέρω γιατί τον έφτιαξα.
Μού έστειλες μήνυμα μετά από λίγη ώρα. « Λυπάμαι. Δεν μπορώ. Γυρνάω στον Θ.»
Την επόμενη μέρα ξαναέφυγα από την Αθήνα.
5 comments:
h fwto einai panemorfi ,perimenw na paw eparxeia to pasxa na fwtografisw th fisi, ...to keimeno soy einai poli kalo kai kala ekanes kai efiges ,ti na perimeneis ?...''ayta ta diakritika minimata'' ...den exoyn to tharos na milisoyn ...
καλησπέρα.. η φωτό βασικά είναι από έναν διαγωνισμό που έκανε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου. είχε και άλλες, απίστευτης ομορφίας, ίσως ανεβάσω μερικές.. ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια :-), ειλικρινά. όσο για τα μηνύματα, έλειπε το θάρρος, αλλά είχαν αρκετή πλεονεξία για να το αντικαταστήσουν..
kalispera :) na mai :)....exw polliiiiiiiii douleia na kanw sto pc kai kamia apolutws empneusi gia to ti mousiki na akousw (kati pou sumvainei spania)....ti proteineis?
καλησπέρα!! φοβάμαι ότι τώρα που είδα το σχόλιο δεν θα δουλεέυεις πια αλλά καλή μουσική είναι επίσης τα soundtracks. το oldboy και το 2046 είναι δύο καλά παραδείγματα.. κατά τα άλλα εγώ σήμερα διαβάζω με james..
:)) pragmatiiii de douleua pia :)kalimera! mrt
Post a Comment