M7

Να περπατάς. Να περπατάς στο Λονδίνο σαν να είναι δικό σου. Να βγαίνεις από το γραφείο και να περνάς τον δρόμο με το φανάρι κόκκινο. Στο δρόμο να συνειδητοποιείς ότι δεν βιάζεσαι και να χαίρεσαι το ότι είσαι στη Κingsway ένα απόγευμα, πηγαίνοντας στο Holborn.

Και το φωτάκι του blackberry στο κόκκινο.

στο μετρό να πιάνεσαι, από τη χειρολαβή να πιάνεσαι, σαν πειρατής που κρατιέται όταν αγριεύει το κύμα. να πηδάς το κενό και να μπαίνεις πριν κλείσει η πόρτα. ο διπλανός να κάνει λίγο χώρο για να μπεις κι εσύ.

'Ευχαριστώ'.

Να κατεβαίνεις και να ανοίγεις την ομπρέλλα για λίγο, μέχρι να ψιχαλίζει απλά. Να κάθεσαι έξω από το υπόστεγο απλά για να σε χτυπάει λίγο το νερό της βροχής. Να περιμένεις και να βλέπεις τον ζωγραφισμένο τοίχο στο σπιτάκι απέναντι, με τους πολύχρωμους κύκλους να καλύπτουν την πλαινή πλευρά, δείγμα της δικής μας αστικής κουλτούρας.

Ποτέ δεν το έχω κάνει αλλά αρκεί που είμαστε στην ίδια πόλη και τη μοιραζόμαστε.

Μια ξαφνική ερώτηση για ένα άρωμα που νόμιζες ότι κανείς δεν μύριζε.

για τις επόμενες 3 ώρες τίποτα άλλο δεν φαίνεται να έχει σημασία.

μόνο ότι μοιράζεσαι τη πόλη για αυτό το βράδυ. και για το επόμενο.


και..

και...

τραγούδι της ημέρας παραμένει το suburban war των arcade fire το οποίο δεν έχω πάψει να ακούω και με έκανε να θέλω να κλάψω όταν το άκουσα για πρώτη φορά.