2 ώρες διαφορά

+2

νέα ρούχα για το ταξίδι, στο μετρό για το αεροδρόμιο κάθομαι δίπλα σε κάτι Αυστραλούς- έχουν μακράν τη χειρότερη προφορά στα αγγλικά. στο αεροδρόμιο περνάω από διάφορους ελέγχους και όταν πείθονται ότι δεν είμαι τρομοκράτης με αφήνουν να πάω για πρωινό. κλασσική ΒΑ πτήση: 10% έλληνες φοιτητές να κανονίζουν από το τηλέφωνο εξορμήσεις στο balux, 15% άνθρωποι να τσεκάρουν νευρικά το blackberry κάθε 10 λεπτά σαν να περιμένουν το επόμενο μεγάλο νέο, 15% βρεττανοί και λοιποί αγγλοσάξονες, 60% αδιάφορο. airline food στις δόξες τους και σαμπάνια για όσο αντέξεις.

μια βδομάδα κατατονίας με ανησυχητικά ρηχές ερωτήσεις συγγενών και έναν θείο να μού ζητάει να επισπεύσω το γάμο για να τον προλάβει. α, και να βρω ελληνίδα για να μη τρέχουν στις Αγγλίες, γιατί κουνάει και το βαπόρι, σαν άλλη ΡΟΜΙΛΝΤΑ 2. άλλη μια γουλιά μήπως και αντέξω.

στη παραλία κάνω πώς δίνω συμβουλές διακόσμησης στην έτοιμη να ανοίξει σπίτι παιδική φίλη μου αλλά στη πραγματικότητα κοιτάω με λάγνα κυνική περιέργεια τη κοπέλα -κράμα μεταξύ Έλενας Βέντη και πανηγυριού- δίπλα να λέει σε κάτι φίλες της ότι της πρότειναν δίσκο. τότε καταλαβαίνω γιατί μας τραβάει το τρας και θυμάμαι συλλεκτικές νύχτες με το ερωτοδικείο.

στη γεννέτηρά μου (να τι σου κάνουν οι ειδήσεις, αρχίζεις να χρησιμοποιείς κλισέ) νοιώθω πιο ξένος από ποτέ. η απόσταση ήταν πιο μεγάλη από ό,τι θυμόμουν. φεύγω σχεδόν με ανακούφιση.

η Αθήνα παραμένει μαγευτική. δεν ανακάλυψα τίποτα καινούριο αυτή τη φορά. μόνο το ότι κάτι έχει η πόλη και δεν σου πάει να κοιμηθείς νωρίς. και ότι κρυφά θέλω να γυρίσω. αλλά μη το πείτε πουθενά. στον Άλιμο τα μοχίτος πάνε κι έρχονται ενώ σε ένα συντριβάνι ένα παιδάκι με πατάει με μια πλαστική ρόδα που σέρνει.

ο μπαμπάς του φωνάζει 'μη πατάς το θείο παιδί μου'.

τελικά στον κόσμο των παιδιών υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι θείοι και ο μπαμπούλας. και πάλι με ρίξανε στη διανομή.

τελευταία μέρα και με πειράζει η εναλλαγή θερμοκρασιών- για κάθε μισή ώρα έξω περνάω μία ώρα σε καταστήματα με κλιματισμό.

στο τέννις κλαμπ βλέπω την Ακρόπολη από μακριά, ίσα που διακρίνεται ο παρθενώνας αλλά ο βράχος είναι μεγαλοπρεπής μες στον φωτισμό του.

πάλι αντίο σε αεροδρόμια

-2

νοιώθεις πώς κερδίζεις δύο ώρες ενώ δεν έκανες τίποτα για να το αξίζεις.

για γεύμα ένα κοτόπουλο με ρύζι, 14 μπαλάκια αρακά διάσπαρτα και λίγο καρότο. κρασί όσο αντέξεις να ξεχάσεις τη πλήξη.

όλα γνώριμα στο σπίτι, στη γειτονιά, στη πόλη. Καλοκαίρι με 15-20 βαθμούς κατά το BBC και λίγες στάλες βροχής που υπόσχονται πολλά αλλά δεν κάνουν τίποτα.

καμμιά φορά θες να γυρίσεις αλλά δεν ξέρεις πώς.

όπως και να'χει αύριο έχει σουπερ μαρκετ και ελπίζω να μη βρέξει γιατί βαριέμαι να κρατάω ομπρέλλα.

τραγούδι της μέρας- puressence- how does it feel