Clock tick

διαβάζοντας το Paradise Lost (το ποίημα του Milton, όχι το ομότιτλο βιβλίο για τη Σμύρνη που μού γνώρισε κάποιος όταν μπέρδεψε το τι διάβαζα) συνειδητοποιώ ότι τα εδάφια του Διαβόλου μού φαίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα.

Αντίθετα, οι Άγγελοι είναι κάπως βαρετοί και η Εύα σαν καλή χριστιανή που δεν αντιμιλά στον άντρα της.

Η αζαλέα μου μαράθηκε. Έχω ξεχάσει να τη ποτίσω, δεν έχω προλάβει να κάνω τίποτα τελευταία.

Τις Κυριακές συνεχίζει να με πιάνει μια τάση φυγής από το Λονδίνο. όχι για την Ελλάδα δυστυχώς ή ευτυχώς. Θέλω κάποτε να μείνω στο Βέλγιο.

Το A single man πρέπει να είναι μια από τις καλαίσθητες ταινίες που έχω δει. Κάπως κακό το timing βέβαια αλλά εξαιρετική καλλιτεχνική διέυθυνση.

Αύριο είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά. Μετά διακοπές. Δεν νομίζω να έχω χρειαστεί ποτέ τόσο απελπιστικά διακοπές. Η μόνη προετοιμασία μου είναι κάτι καινούρια παπούτσια, μερικά πουκάμισα και μια ζώνη. Α, και μια νέα τσάντα για το ταξίδι. Υπόλοιπο στη τράπεζα: 8 λίρες και 32 πέννες.

Απωθημένο από τότε που είδα το Περα από την Αφρική, να ταξιδέψω κάποτε με ένα μεγαλείο, σε μια από αυτές τις τεράστιες σκηνές στη σαβάνα, με έπιπλα και χαλιά μέσα και μπαούλα vuitton παντού.

Μετά συνειδητοποίησα ότι η αποικειοκρατία τελείωσε. Πάμε παρακάτω.

Ανυπομονώ να κάτσω ένα απόγευμα στο αγαπημένο μας τραπέζι στο Σκουφάκι με τη Χ. και να μιλήσουμε. Για μερικές (πολλές ώρες).

Όταν οι περισσότεροι που ήξερα έχουν φύγει από το Λονδίνο η ζωή όπως την ήξερα αλλάζει πολύ. Και δεν ξέρω αν μ'αρέσει.

Αλλά μ'αρέσει να περπατάω σε μια πόλη που ξέρω καλά.

τραγούδι της νύχτας- απαραίτητη η συνοδεία μιας καλής φίλης από τα παλιά, μερικών κοκτειλς και μιας Αθηναικής πλατείας στα μέσα του Ιούλη- Green Onions- Booker T. & The MG's