Σε δύο χρόνους

Όλο το βράδυ απόψε ακούω ένα τραγούδι. Είναι από ένα δισκάκι που είχε κυκλοφορήσει πριν χρόνια, μετά από μια εκδήλωση στο παλιό πανεπιστήμιο, στη Πλάκα. 10 (αν θυμάμαι καλά) τραγουδιστές είχαν μελοποιήσει ποιήματα του Παλαμά. Δεν θα πω ψέμματα, ο Παλαμάς δεν είναι από τους αγαπημένους μου ποιητές.

Ίσως είναι που αυτό το ποίημα μιλάει για μια θάλασσα. Νομίζω είναι πολύ γνωστή η αδυναμία που έχω στη θάλασσα.

Το έχω βάλει σε σύνδεσμο στον τίτλο.

Και με αυτό το τραγούδι θυμήθηκα κάτι. Το νησί που άφησα πέρσι πίσω μου. Και ήλθα στο άλλο μου νησί. Θυμάμαι τη γεύση του αλατιού στο μπράτσο και τα λευκά σεντόνια. Τα μπλε παντζούρια. Τα ζωγραφισμένα σκαλοπάτια με τη λευκή μπογιά. Τον αέρα τη νύχτα. Την άμμο.

*************************

Γυρίζοντας έβαλα τα βιβλία στη θέση τους και μια φωτογραφία στη θέση της. Στο ραδιόφωνο έπαιζε μια μοναξιά.

Το δωμάτιό μου έκανε βόλτες στη γειτονιά. Σαν πάνω σε μια αρχαία θάλασσα, όχι ότι ποτέ γνώρισε άλλη. Κάποιοι, απέναντι, είχαν πάρτυ. Άλλοι ήταν μόνοι τους. Άραγε η μοναξιά να μεταφράζεται το ίδιο εδώ; Κατέβηκα σε έναν ημικυκλικό δρόμο. Ήταν γεμάτος δέντρα. Πάτησα στα χώματά τους, μαλακά ήταν, και ανέβηκα.

Μού μύρισε βασιλικός σε τενεκαδάκι φέτας. Θα μπορούσε να ήταν υπέροχο. Αν δεν ήταν ιδέα μου.

*******************

Θυμάμαι ένα μονοπάτι που έβγαζε στη παραλία. Σε ανάγκασα να γυρίσουμε πίσω γιατί ήταν στενό και σε ύψος και έχω υψοφοβία. Και γυρίσαμε. Κάθε φορά λέω να το κάνω και όταν πάω να αρπάξω την ευκαιρία, χάνεται.

Θυμάμαι τη νύχτα να πέφτει. Κάπου μεταξύ σπιτιού και Χώρας, με τα πόδια. Με τα βουνά του νησιού να μεγαλώνουν και καθώς να τα περνάμε να μού λες 'Μετά από αυτό θα δούμε τα φώτα της Χώρας'. Θυμάμαι τον αέρα εκεί. Την ερημιά. ήταν σχεδόν μαγικό. Καμμια κίνηση στα καταστρώματα.



***************************

Κουρασμένος από το ταξίδι στη γειτονιά έπεσα να κοιμηθώ. Άκουγα το μετρό να περνάει και καθώς με έπαιρνε ο ύπνος άκουγα κάτι διαφορετικό: τη θάλασσα να σκάει, χαμηλά, μερικούς ορόφους κάτω. Και ήθελα να κατέβω να διεκδικήσω τη θέση που μού ανήκει.

*********************

Θυμάμαι πώς ο ήλιος που έπεφτε έδειχνε διαφορετικός στο νησί.

Σημ: Νομίζω ότι όλο αυτό γραφτηκε αφενός λόγω μιας ηλίθιας ιδέας που μού κάρφωσαν στο μυαλό, αφετέρου λόγω προσμονής. Δεν ξέρω πώς τα συνέδεσα αυτά τα δύο, τόσο ανόμοια πράγματα, μα βγήκε αυτό.