8+1 ημέρες

Πριν μια εβδομάδα. Νοέμβριος ακόμη. Φεύγω από το γραφείο τη μέρα που ξεκινά η σύντομη άδειά μου. Έχει ήδη πέσει το σκοτάδι και περπατάω στη Surrey Str πηγαίνωντας προς το Temple. Στο καινούριο κτήριο του πανεπιστημίου βλέπω μια μορφή να μού χαμογελάει και να με χαιρετά. Είναι ο Ομπάμα. Ένας υπάλληλος του πανεπιστημίου έχει ένα χάρτινο ολόσωμο ομοίωμα και όπως το κουνάει είναι σαν να με χαιρετά. Δεν πάω καλά.

Επόμενη μέρα στο σπίτι μαζεύοντας ρουχαλάκια και κάνοντας λίγη έρευνα. Φτάνω στο Heathrow ώρες νωρίτερα από άγχος να μην χάσω το αεροπλάνο. Το οποίο φεύγει με αξιοθαύμαστη έλλειψη καθυστέρησης. Δίπλα μου κάθεται μια ελληνίδα με γρίπη, κουκουλωμένη με ένα παλτό, ένα κασκόλ και μια κουβέρτα, ευγενική χορηγεία της ΒΑ. Μια μπλε απαίσια. Τη κοιτάω με μισό μάτι γιατί δεν θέλω να με κολλήσει. Η διπλανή σειρά (πέσαμε σε μεγάλο Boeing) είναι άδεια και αναρωτιέμαι γιατί δεν πάει εκεί να κάτσει, να μη ρισκάρει να κολλήσει άλλον. Ναι, ΟΚ, δεν είναι ευγενικό αλλά έχω 3 μέρες για διακοπές, θέλω να περάσουν ήρεμα. Είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο παράθυρο για να είμαι μακριά της. Μια φίλη μου μού είπε ότι έπρεπε να είχα ανοίξει το παράθυρο να αεριστεί ο χώρος..

Τελικά αρρώστησα.

Στην Αθήνα έχει ζέστη. Πολλή. Τουλάχιστον για μένα που δεν έχω μάθει έτσι. Αλλά είναι όμορφα. όταν δεν μένεις εκεί μάλλον. Πήγα στη μπρίζα (τι ωραία μουσική) και έμαθα και το αμπάριζα, πίσω από τη Παλιά Βουλή (σχεδόν). Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι είναι το μόνο αμόλυντο, μετά τη καταστροφή που έφερε το μετρό στο Γκάζι.

Σάββατο πρωί και η Αθήνα είναι ανυπόφορη. Όλοι είναι στο κέντρο. Προτιμώ τις ήσυχες καθημερινές. Τρώω τυρόπιτα που μού είχε λείψει και καθόμαστε στο καφέ μας (ναι, δικό μας είναι, δικαιωματικά) και πίνω το τσαγάκι μου με το γάλα του. Και η σερβιτόρα νομίζει ότι ξύπνησα πιστεύοντας ότι είμαι λόρδος.

Το βράδυ είναι όμορφο αλλά ήσυχο. Βολτούλες, ωραίος καιρός. Αλλά ένα δεν συνηθίζω. Ακόμη επιτρέπεται το κάπνισμα. Η χώρα παραμένει με το ένα πόδι στην Ευρώπη, με το άλλο στη (βαθιά) Ανατολή. Δεν είμαι φασίστας, αλλά έχω πρόβλημα με τον καπνό. όχι προσωπικό.

Γνώρισα και έναν καινούριο άνθρωπο και πολύ το χάρηκα.

Κυριακή και πρέπει να γυρίσω. Απαίσια αίσθηση. Κάνω fast forward και είμαι στη πτήση. Είναι Airbus τώρα και έχω όλη τη σειρά δική μου. Βάζω και τη vuitton στο διπλανό κάθισμα, τη δένω με τη ζώνη για να μη μού γκρινιάξουν. Τη βλέπει η αεροσυνοδός, χαμογελάει, γλυκήτατη ιδέα μού λέει, αλλά και πάλι πρέπει να πάει κάτω από το κάθισμα..

Πάλι στη δουλειά αλλά όχι για πολύ. Άρρωστος γαρ. Το αφεντικό μου έχει σοβαρό πρόβλημα να καταλάβει ότι οι άνθρωποι ενίοτε αρρωσταίνουν και (τι έκλπληξη) μένουν σπίτι και δυσανασχετεί. όντως δεν κάνει για αφεντικό..

Αρχίζω να διαβάζω το 'Ο χρόνος πάλι' της Τριανταφύλλου, ακούγοντας το 'Ένωση' του ΚΒ. Το 1973 είναι απίστευτο. Στο βιβλίο σε ένα σημείο μιλάει για το Θεοδωράκη και το πόσο τέλειος ήταν. Αναρωτιέμαι γιατί, ό,τι και να κάνει αυτός ο άνθρωπος, ό,τι και να πει, όσα κόμματα και να αλλάξει, θα είναι στο απυρόβλητο λόγω της μουσικής του. ίσως είναι σαν τον Καζάν. Καρφί, ναι, αλλά εξαιρετικός σκηνοθέτης. ΟΚ, αυτά είναι για αυτούς με μεγάλη καρδιά. Εγώ ένας μικροαστός είμαι.

Μια δυσκολία να συνηθίσω το τι άφησα πίσω είναι σε όλες τις μέρες. Σαν κοινός παρανομαστής.

Χτες μια προσβολή λόγω άγνοιας. Δεν με ενοχλούν οι ηλίθιοι άνθρωποι (πολύ). Με ενοχλούν όμως αυτοί που πιστεύουν τις ειδήσεις του star ως καθρέπτη της πραγματικότητας με τα απίστευτα στερεότυπά του. Κάτσε, αυτοί είναι οι ηλίθιοι.

+1. Σήμερα. Βρέχει, τώρα σταμάτησε βασικά, αρκετή συννεφιά. Ησυχία στο σπίτι. Αλλά μόνο εκεί. Σε ένα αεροδρόμιο συμβαίνουν άλλα.