One happy cloud over a house in West London

Αποφάσισα να γράψω κάτι χαρούμενο σήμερα, όπως έκανα παλιά. Αυτό έκανε και το blog αυτό διάσημο εξάλλου (χοχο). Ναι ξέρω ότι όλοι έρχονται εδώ για τα ποιηματάκια αλλά κατά βάθος θέλουν εκείνα τα παλιά κείμενα με Λονδρέζικες περιπέτειες (από αυτές δεν έχω πολλές, μετά από αναρίθμητα εν δυνάμει ατυχήματα με λεωφορεία- αυτά με το έξτρα πάτωμα, όχι τα απλά, ποδήλατα, αυτοκίνητα και έναν πεζό απόφάσισα να κυκλοφορώ λιγότερο).

Ο άλλος λόγος που αποφάσισα να γράψω κάτι χαρούμενο είναι επειδή είμαι στις καλές μου σήμερα και επειδή αυτό δεν θα κρατήσει πολύ, είπα να το εκμεταλλευτώ.

Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να προσπαθήσω να θυμηθώ τι κάνω αυτές τις μέρες. Βασικά εδώ ο καιρός δεν είναι πολύ καλός ομολογώ. Δεν είναι και τελείώς χάλια αλλά πάνε οι μέρες που πηγαίναμε στα πάρκα με τα καλαθάκια μας και τρώγαμε τρίγωνα τοστάκια διαβάζοντας Virginia Woolf, αποφεύγοντας ταυτόχρονα τυχόν επιθέσεις από σκιουράκια που επιβουλεύονταν τα προαναφερθέντα τοστάκια και πετώντας πετρούλες στις λίμνες, κάνοντας 'γκελ'.

Στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου, κάπου στο εξωτικό Δυτικό Λονδίνο, η μισή επιφάνεια έχει γίνει πορτοκαλί από τα πεσμένα φύλλα και αυτό είναι τέλειο.

Διάβασα και για τις εκλογές σε μια εφημερίδα (για κάποιο λόγο αρνούμαι να διαβάζω νέα στο ίντερνετ και ας έχουμε, σχεδόν, 2010) και εντυπωσιάστηκα. όχι τόσο με το αποτέλεσμα αλλά με το ότι ο καραντζαφέρης (αρνούμαι να βάλω κεφαλαίο κ) μπήκε πάλι στη βουλή. Πάντως, νομίζω ο πιο χαρούμενος άνθρωπος εκείνο το βράδυ ήταν ο καραμανλής (καλά, ίσως και η μπακογιάννη που έτριβε τα χέρια της). Νομίζω όλοι έχουμε ζήσει αυτή τη χαρά. Μετά από χρόνια σε μια δουλειά που μισούσαμε, να λέμε, παραιτούμαι! και με τα λεφτά της αποζημίωσης θα μείνω σπίτι και θα παίζω playstation (όχι wii γιατί αυτό απαιτεί κόπο).

Σε άλλα νέα, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στη σχολή και ήταν πολύ ενδιαφέρουσα (αν και έσκασα στο δωμάτιο με το καλοριφέρ). Είχε πολύ γέλιο όταν λέγαμε όλοι σε τι κάνουμε έρευνα και όταν είπα εγώ, μια κοπελίτσα ήλθε και μου μίλησε και μου είπε ότι κάνει το ίδιο και μπορούμε να το συζητήσουμε για ανταλλαγή ιδεών. Μού θύμισε κάπως το δημοτικό όπου ερχόταν το παιδάκι και σού έλεγε, 'παιδάκι, θες να γίνουμε φίλοι;' και φυσικά έλεγες ναι γιατί ήσουν πολύ μικρός τότε για να έχεις μάθει να είσαι επιλεκτικός.

Άλλαξα και γραφείο στη δουλειά γιατί πήρα προαγωγή και είναι τέλεια. έχω δικό μου παράθυρο (το οποίο έκανα ζούγκλα γιατί έβαλα 5 γλαστράκια κι ένα λούτρινο κροκοδειλάκι, έτσι, για το ντεκόρ). το καλύτερο όμως είναι ότι τώρα μπορώ να κρύβομαι και κανείς δεν βλέπει ότι είμαι στη δουλειά οπότε κανείς δεν με πρήζει.

Βέβαια, πάλι έχω δουλειά αλλά αυτό είναι μάλλον λόγω της εφεύρεσης εκείνης που λέγεται email.

Νομίζω αυτά θυμάμαι τώρα. Υπόσχομαι ότι από αύριο (ή όποτε ξαναγράψω, δεν μπορώ να αγχωθώ και γι'αυτό) θα επιστρέψω στο παλίο μοτίβο.