Ημερολόγιο

Βροχή, αέρας, φως, ακούγονται να σέρνονται στη σκεπή καθώς ξυπνάω και τυλίγομαι με το σεντόνι. Μού λείπει ο μεσημεριανός ύπνος με την αλμύρα να μένει στα χέρια και να τη νοιώθεις με τη γλώσσα.

Ολοένα και νωρίτερα ξυπνάω και γρήγορα, πριν ξεθωριάσουν τα χρώματα ετοιμάζομαι και φεύγω. Στο βαγόνι κοιτάω από το παράθυρο το γκρίζο της μέρας. Πιο πέρα το μαύρο.

Τι γένους είναι άραγε η στάση; Και καθώς ανέβαινα τον βρεγμένο δρόμο ένοιωθα βρήκα μια μικρή σφαίρα και την κράτησα για φυλαχτό. Μέσα της είχε ένα ρολόι και έλειπαν οι δείκτες του. Μόνο ένας είχε μείνει. Και πήγαινε ανάποδα. από το 8 στο 0.

Μεσημέρι και το γκρίζο παραμένει. Κλείνω το παράθυρο για να μη κυλίσει η σφαίρα μου και η καρέκλα μου τρίζει σε ιαμβικό μέτρο.

Προσέχω το αιώνιο γλαστράκι με το μαραμένο του άνθος. Κόκκινο, ξεθυμασμένο από το κρύο.

Κάθομαι ώρες και κοιτάζω το πρόσωπό μου, το πρόσωπό σου, το πρόσωπό μας. Θα μπορούσε να'ναι κάτι υπέροχο. Αν έμενε λίγο ακόμη να μάθω..

Ακόμη βρέχει. Για πόσο θα βρέχει; Τώρα πού θα έχει μείνει ο κόσμος; Και κυρίως, ο δικός μου κόσμος, τι αριθμό δείχνει;