Love doesn't end

Το παρόν ιστολόγιο συνεχίζει να συνοδεύεται από φωτογραφίες καλοκαιριού. Έχουν περάσει όλα αυτά αλλά όπως έχετε καταλάβει μερικοί, και έχω ξαναπεί, ο χρόνος εδώ λειτουργεί περίεργα.

Η γραμμικότητά του απλά δεν ισχύει (επίσης δεν ισχύουν μερικοί φυσικοί νόμοι, η κοινή λογική, και οι στατιστικές πιθανότητες).

Ο Αύγουστος τελειώνει και θα έλθει σιγά-σιγά το φθινόπωρο εδώ.. Είχε όμορφο καλοκαίρι φέτος. Ή εμένα μού φάνηκε έτσι. ίσως φταίει ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στο Regent's Park, μια βόλτα με βροχή, και χωρίς ομπρέλλα στο Trocadero, ένα ταξί στις 4 το πρωί προς St Pancras για το Eurostar, πρωινό κόντα σε ένα ποτάμι, αλλά όχι σε αυτό που είχαμε συνηθίσει, κρέπες σε μια ανέλπιστα ζωντανή πόλη, μια γέφυρα, ένα μουσείο, ένα παγκάκι.

Και η μυρωδιά κρουασάν.

στο νέο μου σπίτι έχω αφήσει το παράθυρο της σοφίτας ανοιχτό. Μπαίνει ένα αεράκι, και καμμια φορά ακούω κάποιο αυτοκίνητο να περνά. Είναι όμορφη νύχτα, αν και το κρύο μού υπενθυμίζει γλυκά ότι το καλοκαίρι τελειώνει. Και κάτι καινούριο θα ξεκινήσει (τουλάχιστον για εμάς που έχουμε συνδυάσει τον Σεπτέμβριο με την αρχή ενός άλλου χρόνου).

Τελικά ο μόνος κανόνας που ισχύει σε αυτό το ιστολόγιο είναι ότι η αγάπη, σαν την ενέργεια, δεν εξαφανίζεται. Κάτι άλλο θα γίνει, αλλά δεν θα χαθεί. Δεν θα μειωθεί. Δεν θα εξαφάνιστει σε μια μάυρη τρύπα. Η λήθη δεν θα την επηρεάσει. Αφού θα συνεχίσει να υπάρχει. ίσως να μη τη βλέπεις, αλλά είναι παντά εδώ. Και εκεί. Και ξάφνου το ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Και το εκεί και το εδώ συμπίπτουν.

Εκεί μπαίνει στη μέση ο χρόνος.

Όταν συμπέσουν, ο χρόνος θα έχει πάψει πάλι να κινέιται γραμμικά.

Σημείωμα τέλους:

Το καλοκαίρι τελείωσε πια
Και αναπολεί συχνά αυτό το ταξίδι
Και κάθε βράδυ θυμάμαι εκείνο το καραβάνι
Και αναρωτιέμαι για εκείνους τους ηθοποιούς,
Ποιοι να ήταν εκείνοι οι περιπλανώμενοι,
Που προσγειώνονταν στο λιωμένο χαλί του σύμπαντος
Που ύφαιναν στο θέατρό τους.