N-Squared

Επειδή τα προηγούμενα ποστς ήταν μέσα στη 'χαρά' είπα να γράψω ένα ευχάριστο. Χα. Σας την έσκασα. Δεν έχω όρεξη, θα πω ό,τι θέλω.

Σκεφτόμουν το πρωί στο μετρό διαβάζοντας ένα άρθρο για τις κοινωνικές ευθύνες των εταιρειών (για όποιον δεν κατάλαβε είμαι της κουλτούρας και στις 9 το ξημέρωμα διαβάζω τετοια αντί να κοιμάμαι στον ώμο του διπλανού μου) ότι αυτό θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να γίνει πυλωτικά και με τους πρώην. Δεν μπορεί να κάνουν ό,τι θέλουν, θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαίσιο ευαισθησίας.



Μετά άρχισα σιγά-σιγά να ξυπνάω, κατέβηκα από το μετρό, με χτύπησε ο παγωμένος αέρας της πόλης (είμαι και δίπλα στο ποτάμι, όσο να πεις μπάζει) και σταμάτησα να σκέφτομαι τις προαναφερθήσες μαλακίες και επικεντρώθηκα στο κρουασάν που αγοράζω κάθε πρωί από το Pret-a-manger της γωνίας (που συνήθως μού το δίνει ένα ωραιότατο παιδάκι). Σήμερα μού το έδωσε μια κοπελιά, η οποία όρκο θα έπαιρνα ότι ήταν ελληνίδα αλλά δεν τα ρωτάω αυτά, είναι μάλλον αστείο.



Ημέρα αξιολόγησης στη δουλειά σήμερα και με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Είχα αγοράσει και νέα ρούχα για να τα βάλω στην αξιολόγηση μήπως και κάνω εντύπωση και με κρατήσουν. Στο lunch break πήγα σε ένα bakery και αγόρασα ένα muffin το οποίο δεν έφαγα ποτέ αφού ήταν τόσο ωραίο που δεν άντεχα. Ήταν μπλε από πάνω και ήταν σαν στρουμφόσπιτο. Μόνο ο Μελένιος (By far το πιο υπέροχο στρουμφάκι) έλειπε. Ή μήπως όχι;



Τελικά η αξιολόγηση αναβλήθηκε για αύριο και δεν έχω τι να βάλω αφού τα καινούρια τα έβαλα σήμερα. Το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να εντυπωσιάσω με τη δουλειά μου. Χα.



Αγοράζοντας μια κάρτα σήμερα για να τη στείλω στη Ρ. με την οποία πρόσφατα είχαμε μια κρίση και πέρασε, σκεφτόμουν ότι είναι γαμάτο να έχεις καλούς φίλους, και ας είναι τόσο μακριά. και που δεν θα σε αφήσουν με τη πρώτη δυσκολία. Με τους πρώην δεν ξερω γιατί δεν συμβαίνει αυτό. Πάντα αναρωτιόμουν όλο αυτό που έχεις, όταν τελειώσει τι γίνεται; κάτι πρέπει να γίνεται, η ενέργεια ποτέ δεν πάει χαμένο σε αυτό το σύμπαν. Αυτό είναι προνόμιο του χρόνου.



Περπατώντας στο Soho μετά τη δουλειά, για να συναντήσω έναν φίλο μου (που μού τη πέφτει αλλά εγώ κάνω τη πάπια με πορτοκάλι) σκεφτόμουν ότι με τους πρώην (ναι, αυτό το ποστ είναι στοιχειωμένο από πρώην) ένα άλλο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να μοιράζεις τη πόλη. Και καλά όταν δεν έχεις και πολλά κοινά, ένας παίρνει το Northbank, ο άλλος το Southbank (ενίοτε κάποιος παίρνει και τα βουνά). Αν τα έχεις τα πράγματα είναι κάπως πιο μπλεγμένα. Πρέπει να χωρίσεις τη Wardour str. τη Greek str. την Old Compton str και πάει λέγοντας.



Το θέμα με αυτή τη πόλη, ίσως και με άλλες αλλά δεν μας απασχολούν τώρα, είναι ότι εύκολα τα κάνει έτσι και βλέπεις γνωστό στο δρόμο. Φυσικά αυτός ο γνωστός δεν είναι αυτός ο μαλάκας που κάποτε του δάνεισες και σου χρωστάει λεφτά αλλά κάποιο άλλο είδος μαλάκα (ενίοτε είνα και ένας toxic bachelor που θα έλεγε και το uberbastard).



Φοβάμαι ότι το παρόν ποστ είναι εσωτερικής καύσης (και καμμένου εγκέφαλου) και μάλλον βαρετό αλλά δεν πειράζει. Θα σας δώσω τα λεφτά σας πίσω.