Εκτός σχεδίου γραφής

Μετά την πρόσκληση του tovenito είπα να παίξω. Ξέρετε εσείς.

Ξυπνάω πάλι από το ίδιο όνειρο... μέρες τώρα. Δεν ξέρω τι να κάνω..

Είσαι καλά;

Δεν ξέρω.. φαίνομαι καλά;

(Πάω στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό πάνω μου.. Ο Α. είναι στο κρεββάτι, στην δική του πλευρά, και περιμένει. Θα κοιτάει το ταβάνι, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Δεν ξέρω τι σκέφτεται. Έχει συνηθίσει να συμβαίνει αυτό. όταν γυρίσω θα με κοιτάξει σαν να είναι έκπληκτος, σαν να περίμενε ότι δεν θα γυρνούσα, ότι δεν θα άντεχα να με κοιτάξω, ότι θα έκανα κάτι.)

* * *

Κοιτάω στον καθρέφτη το είδωλό μου. Είναι τόσο κουρασμένος αυτός που βλέπω. Καμιά φορά νομίζω ότι κάποιος είναι πάνω μου, αιωρείται εκεί και με κοιτάει. Αλλά είναι το φως.

Ανοίγω το ντουλαπάκι πίσω από τον καθρέφτη. Εκτός από την οδοντόκρεμα, τα παυσίπονα, μια ξυριστική μηχανή και ένα σαπούνι (η μυρωδιά της καλέντουλας είναι γεμάτη υποσχέσεις για μια εκδρομή, για μια νύχτα χωρίς αυτό το όνειρο), πίσω από όλα αυτά ένα κουτάκι με (κατ’ευφυμισμόν ) ηρεμιστικά χάπια. Είναι το δεύτερο κουτάκι. Είναι ακόμη κλειστό. Το παίρνω στα χέρια μου. Δεν μπορώ φυσικά να το χρησιμοποιήσω στην κατάσταση που είμαι. Μάλλον θα γίνω χειρότερα. Το παίρνω και το κοιτάω στο φως.

Θα έρθεις στο κρεββάτι;

Έρχομαι..

* * *

Το αφηνω στη θέση του. Θα ήταν τόσο εύκολο όμως.. τόσο εύκολο όσο να πάω σε ένα ξενοδοχείο, να κλείσω ένα δωμάτιο και να μείνω εκεί. Ο Α. Θα ανησυχήσει, αλλά το όνειρο δεν θα μπορεί να με βρει εκεί. Ας ξημερώσει μόνο.. πόσο μ’ αρέσει το φως. Που τα κρύβει όλα... αύριο το πρωί θα είναι όλα φυσιολογικά. Όπως κάθε πρωί. Θα πάρουμε πρωινό, θα πάμε στα γραφεία μας και όλα θα είναι φυσιολογικά. Και φυσικά δεν θα έχουμε πει κουβέντα.

* * *

Κλείνω το φως και κατευθύνομαι προς το κρεββάτι. Ο Α. με κοιτάει. Την έκπληξη την αντικαθιστά μετά από λίγο ένα χαμόγελο κατανόησης.