Σπουδή πάνω στα παραμύθια και άλλες ιστορίες για το χρόνο

Το κακό με τα παραμύθια είναι ότι τα πιστεύεις. Από την μία είναι διδακτικά. Υπάρχει ένα μήνυμα που προσπαθούν να σου περάσουν, υπάρχει και ένας κακός, για να κάνει την εισαγωγή σε αυτό που μετά θα μάθεις ότι λέγεται δυαδικότητα και yin και yang και συμπαντική ισορροπία.

Φυσικά το θέμα είναι ότι ο τρόπος παρουσίασης χάνει. Συνήθως υπάρχει ένα καλό τέλος. Με αυτό τον τρόπο έχεις ξεχάσει τι έχει συμβεί στη διάρκεια του παραμυθιού (οποιαδήποτε φύση και αν έχει το τελευταίο) και μένεις στο ότι όλοι στο τέλος είναι χαρούμενοι.

Και μετά μπαίνει ο ρεαλισμός. Βέβαια στα παραμύθια δεν έχει καμμία σχέση αφού είναι εκτός σεναρίου.

Αντίστοιχα απατηλές είναι και άλλες μορφές τέχνης. Κυρίως όταν εμπεριέχουν εικόνες. Τα βιβλία είναι ενίοτε πιο κοντά στη πραγματικότητα. όπως και άλλες μορφές τέχνης, όπου ο πόνος βρίσκει τρόπο να αποτυπωθεί (για παράδειγμα η ζωγραφική).

Αλλού είναι πιο εύκολη η αποτύπωσή του. Αλλάζει το πλάνο, βγαίνει το "τρία χρόνια μετά" και είμαστε καλά. Ποτέ κανείς δεν κάνει αναφορά στα τρία χρόνια. Η λεξή κλειδί είναι το "μετά".

***

Το μεσημέρι διάβαζα ένα άρθρο για μια φυλή του Αμαζονίου. Το μεγαλύτερο κομμάτι του άρθρου αφορούσε στη γλώσσα τους, η οποία έχει εξελιχθεί με βάση τις κοινωνικές του ανάγκες και όχι τη βιολογία. Ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας του είναι ότι δεν σκέφτονται το μέλλον αλλά ούτε ανησυχούν για το παρελθόν.

Περιμένουν κάθε μέρα να τελειώσει για να αρχίσει η επόμενη, χωρίς πλάνα. Χωρίς άγχος. Σκέφτομαι μήπως ο πολιτισμός τους είναι πιο προηγμένος από τον δικό μας, σε επίπεδο κοινωνικής ευτυχίας. Δεν έχει κλείσιμο διακοπών 8 μήνες πριν, ούτε τι θα κάνω αύριο, ούτε άλλες αναλύσεις.

Οι αναλύσεις σπανίως βγάζουν σε καλό. Τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο.

Το "θέλω" αντικαθίσταται από το "μήπως δεν κάνω καλά". Το οποίο είναι ειρωνικό αν αναλογιστεί κανείς το ότι η δυτικές κοινωνίες λειτουργούν με το "θέλω" πια.

ίσως και να κάνω και λάθος.

Γενικά. Ειδικά όχι.

***

Το αντίστοιχο του να κάνεις πράξη το σενάριο της ταινίας "Η αιώνα λιακάδα ενός καθαρού μυαλού" στην πραγματική ζωή είναι να κάψεις όσα εγκεφαλικά κύτταρα μπορείς με αλκοόλ. Αυτό που δεν σου λένε όμως είναι ότι αυτά θα αντικατασταθούν και πρέπει να το ξαναρχίσεις.

Χωρίς αποτέλεσμα.

Το παρελθόν εξάλλου δεν είναι κακό. Αυτός που το γράφει είναι ενίοτε.

Ιnbox.

Οι στερεο νοβα στις 5 του μήνα πάλι μαζί. Κι εγώ θα έλθω στις 13.

Δεν λέω τίποτα άλλο. Δεν ξέρω πόσα θα αντέξω.

Outbox.

Τίποτα ιδιαίτερο. Κάτι αναπάντητες σκέψεις σε τιμή ευκαιρίας χωρίς κάρτα αλλαγής.

Trash.

Μια δεύτερη σκέψη, πάνω σε αποτυχημένο σκοπό που παίζει ο άνεμος από ένα μισάνοιχτο παράθυρο κάπου στο Λονδίνο.