2058

Σκέφτομαι αυτό το ποστ από το πρωί στο μετρό. Δεν έχει γίνει καλύτερο με την ώρα που πέρασε.

Μετά τη δουλειά αποφασίζω να γυρίσω με τα πόδια στο σπίτι. Δεν έχει πολύ κρύο σήμερα και δεν βρέχει. Περπατώντας από το Covent Garden προς την Leicester Sq. περνάω από την Trafalgar Sq. Αποφασίζω να ακολουθήσω μια συμβουλή και να ρίξω ένα κέρμα, κάπως αργά, σε λάθος πόλη. Δεν θα έχει αποτέλεσμα αλλά δεν πειράζει.

Ελπίζω να μην με είδε κάποιος να πετάω κέρματα στο συντριβάνι. Σε αυτή τη πόλη μπορεί να με συλλάβουν κιόλας.

Αναγκαστικά θυμάμαι το μέρος όπου θα έπρεπε να είχα ρίξει το κέρμα. Και αναρωτιέμαι πόσα ποστάκια έχω αφιερώσει στο ίδιο θέμα.

και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι με πείραξε τόσο.

Μάλλον καταλαβαίνω απλά δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά, και σε κάποιον που δεν ήταν εκεί.

Στο δρόμο προς το Hyde Park η κίνηση είναι μειωμένη, μόνο ποδήλατα, λίγοι πεζοί και μερικά αυτοκίνητα. Τα Harrod's έχουν ήδη στολιστεί. Και είναι τόσο χριστουγεννιάτικα. Περπατώντας προς το South Ken, η κίνηση είναι ακόμη λιγότερη, και είνα ακόμη 6 το απόγευμα.

Κοιτάω το κινητό μου αλλά δεν έχει κάτι ενδιαφέρον. Φτάνοντας επιτέλους στο Earl's Court, παρατηρώ μια πινακίδα που δεν είχα παρατηρήσει τόσους μήνες. Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας (όσο πολυκατοικία μπορεί να είναι ένα βικτωριανό σπίτι τριών ορόφων) μια πινακίδα λέει ότι servants must use the door on the other side..

Ελπίζω ότι είναι εκεί για να δείχνει πώς ήταν η Αγγλία κάποτε.

Το βράδυ ακούγοντας τον Παπαμιχάλη να παίζει Κ. Βήτα ένα μήνυμα έρχεται. Η Χ. μού στέλνει κάτι και χαμογελάω μετά από μέρες. Και είναι σαν να είναι εδώ.

Με ενοχλεί που το πρωινό ξύπνημα είναι πια βωβό. Αλλά ακούω το The Reckoner και ξεχνιέμαι. Μετά το ipod παίζει το sorta fairytale, το πρώτο τραγούδι που έπαιξε όταν έκανα reshuffle στο αεροπλάνο για Ρώμη, ακολουθεί το cigerette από το 2. Αυτό το κομμάτι με συγκινεί όσο λίγα. Και λέει τόσα.

Αλλά δεν εξηγεί και πολλά.

Τώρα παίζει το 'χαζό παιδί' από την άγρια χλόη.

Κάτι ξέρει παραπάνω το ipod.