Παρασκευή και η μισή μέρα εκτός. έχω να προλάβω αεροπλάνο. για ένα ταξίδι που κανόνισα χτες το βράδυ.

Ανυπομονώ.

Στη δουλειά εμφανίστηκα ψιλοπιωμένος χτες. Και με κατάλαβαν (δεν είναι και δύσκολο). Φοβάμαι ότι θα γίνω σαν ήρωας του generation X.

όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό. απλά όχι τώρα.

πριν από 2 μόλις χρόνια, αν μού έλεγε κάποιος να κάνω κάτι χωρίς σκέψη δεν ξέρω τι θα έκανα. τώρα πια, το να πάω ταξίδι με κάποιον που ξέρω μια βδομάδα είναι ό,τι πιο λογικό.

ή και όχι.

αλλά δεν με νοιάζει.

θα έπρεπε;

χτες το βράδυ απέναντι από την tate είχε ησυχία. ήταν περασμένες 11. μόνο εμείς, ένα πουλί που έψαχνε τροφή στο ποτάμι, και τα φώτα από την tate να φαίνονται στον Τάμεση. Σου είπα να κάτσουμε λίγο δίπλα στην όχθη που μ'αρέσει.

"εντάξει μικρέ".

και δεν το μετάνιωσα.

στο γραφείο πάλι χάζευα αντί να δουλεύω. και πάλι με κατάλαβαν. ελπίζω να μην με απολύσουν όσο θα είμαι διακοπές.

22.50.

κοιτάω τα ρούχα απλωμένα στο κρεββάτι. στο ραδιόφωνο παίζει μελωδία. θέλω να τα βάλω μέσα στη τσάντα και να φύγω. αλλά θα αργήσει ακομη.

"και η ερημιά απλώνει ξανά, ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά."

ένα ποίημα θυμάμαι από χτες. σε ανύποπτη στιγμή στη νότια όχθη.

τόσο που κάθε άλλη στιγμή να φαίνεται ανούσια.

ίσως και να είναι.

και μια καληνύχτα στην Westminster Bridge. στο μόνο μέρος της πόλης που με κάνει και νιώθω ότι είμαι στο Λονδίνο.

"κι αν είναι λόγια δύσκολα, είναι τα αγαπημένα"

22.58

παράφορη ανυπομονησία. μια επικείμενη απόλυση στη δουλειά. μπορεί να ανησυχώ και αδικαιολόγητα.

22.59

συνειδητοποιώ ότι γράφω ασυναρτησίες.

οι REM παίζουν στο ράδιο με τη γνωστή καθυστέρηση του δορυφόρου. everybody hurts. καλό είναι να το θυμάσαι στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

από δευτέρα.