he felt very young; at the same time unspeakably aged. he sliced like a knife through everything; at the same time was outside, looking on.. far out to sea and alone; she always had the feeling that it was very, very dangerous to live even one day
στο τρένο, διασχίζω μια εξοχή ίδια. Πράσινο παντού, σε μια στάση κατεβαίνουν οι περισσότεροι και μπαίνουν άλλοι τόσοι. Ακούω μια γλώσσα που δεν αναγνωρίζω και κάθομαι δίπλα στο παράθυρο με τον ήλιο να με ζεσταίνει. έχει κάτι το μαγευτικό να μην καταλαβαίνεις τίποτα από τα όσα ακούς. και σε ηρεμεί. στο σταθμό του τρένου κατεβαίνω και χρειάζομαι να συνηθίσω το ότι όλα πάνε ανάποδα εδώ. αυτά σου κάνει το Λονδίνο. Το ξενοδοχείο είναι θλιβερό, όχι επειδή δεν είναι καλό αλλά επειδή νοιώθω σαν να βρίσκομαι στο προσωπικό μου lost in translation. κάποια στιγμή πίνω λίγο κρασί κοιτώντας τη θέα από το παράθυρο, συνειδητοποιώ τι μού θυμίζω και περιμένω τη προσωπική μου Σκάρλετ Γιόχανσον.
δεν έρχεται.
did it matter then.. that he must inevitably cease completely; all this must go on without him; did he resent it? or did in not become consoling to believe that love ended absolutely?
η φωτογραφία δείχνει το κανάλι που έβλεπα όταν όλα σταμάτησαν. το ποδήλατο πέρασε δίπλα μου και μέχρι το κουδούνι ενός άλλου ποδηλάτου δεν ακούστηκε τίποτα. μια ησυχία στη μέση της πόλης, ούτε θρόισμα δεν σε άφηνε να ξεχάσεις το τι σκεφτόσουν. το πώς ήλθαν τα πράγματα, το τι κάνεις εκεί, από πού ξεκίνησες και πού έφτασες, το πώς το είχες σχεδιάσει και πώς έγινε.
in the triumph and the jingle of silence was what he loved; life; London; this moment of September
αλλά όχι στο Λονδίνο. σε ένα καφέ, στον ήλιο, διαβάζοντας. κόσμος να περνάει και να τον κοιτάω. λίγος αέρας να φυσάει από τα στενά δρομάκια και τα αυτοκίνητα να κάνουν τον ωραίο ήχο που κάνουν οι τροχοί στα πλακόστρωτα.
κι άλλο ένα κουδούνι. το καμπαναριό της πόλης φαίνεται στο βάθος, από παντού το βλέπεις εξάλλου. χτυπάει κάθε τόσο για να σου ρυθμίσει τη μέρα. αυτός ήταν ο σκοπός του όταν χτίστηκε, 800 χρόνια πριν.
what did it mean to him, this thing he called life? oh, it was very queer.
το βράδυ έχει λίγο περισσότερο κρύο αλλά ο καιρός παραμένει εξαιρετικός. η ιδανική ισορροπία, ενώ εγώ ζηλεύω την ανεμελιά που βλέπω στους ανθρώπους γύρω μου. καμία σχέση με το άγχος που έχουμε εμείς εδώ.
all the same, that one day should follow another; Wednesday, Thursday, Friday, Saturday; that one should wake up in the morning; see the sky; walk in the park.
στο τρένο του γυρισμού ακούω portishead και PJ Harvey κατά βάση. κοιτάω τις φωτογραφίες από τη Bruges και σκέφτομαι και πάλι ότι θέλω να ξαναγυρίσω στο Βέλγιο. ή να ξαναπάω κάπου μόνος.
για την ώρα είμαι σπίτι και χαίρομαι που έφτασα. next stop: Berlin, σε ένα μήνα.
σημ. τα κειμενάκια στα αγγλικά είναι από τη Mrs Dalloway της V. Woolf που διάβαζα στο ταξίδι, ελαφρώς παραλαγμένα σε μερικά σημεία.
σημ2. όποιος περίμενε ταξιδιωτικές συμβουλές πρακτικού τύπου μάλλον σε λάθος πόρτα χτύπησε
