ατυχίες 2 και άλλα σοφά λόγια

Αυτές τις μέρες βρέχει. και τώρα που γράφω βρέχει.

στο δρόμο για το σπίτι ο δρόμος είναι γεμάτος νερά. ένα αυτοκίνητο περνά δίπλα μου με ταχύτητα και με καταβρέχει. η μία μου πλευρά στάζει. κοιτάω το αυτοκίνητο σαν μαλάκας και ενώ φαντασιώνομαι ότι του πετάω μια πέτρα σπάζοντας ένα τζάμι του και ο οδηγός τρακαρει, ένα δεύτερο αυτοκίνητο περνά και με κάνει τελείως μούσκεμα.

μέχρι να πάω σπίτι είχα γλιστρήσει 2 φορές ενώ ο άνεμος έφερε την ομπρέλλα στη μύτη μου μερικές ακόμη φορές.

***************

ξαναβγαίνω από το σπίτι με φόβο σήμερα. πάω να δω το νέο σπίτι μιας φίλης μου στην Abbey Rd και στο μετρό συνειδητοποιώ ποιος ακριβώς δρόμος είναι αυτός. έξω από τα στούντιο κόσμος βγάζει φωτογραφίες περνώντας τον δρόμο ανά τετράδες. ένας είναι έξω από το κτήριο, με τους beatles στη διαπασών και κλαίει.

Μάλιστα.

ποτέ δεν μ'άρεσαν. όταν έχεις μεγαλώσει με τους cure και τους the smiths τι να σου κάνουν αυτοί;

*******************

από την άλλη αυτές οι μπάντες έχουν καταστρέψει πολλούς ρομαντικούς.

*******************

στο μετρό κάθομαι με την εφημερίδα μου αλλά στην πραγματικότητα κρυφακούω τους έλληνες δίπλα μου. η φίλη τους τούς εξηγεί το ταξίδι της στα Φίτζι και τους εξηγεί ότι οι άνθρωποι εκεί είναι πρωτόγονοι αφού ψαρεύουν με καμάκια και οι κάτοικοι είναι μαύροι, όχι σαν το καμμένο το μαύρο αλλά αρκετά μαύρο. επίσης, στο Βερολίνο δεν έχει τίποτα να δεις γιατί έχει πολλά ερείπια.

κι όμως. υπήρξαν κι άλλα.

στην Ελλάδα φαντάζομαι ψάρια πιάνουν με σύγχρονους τρόπους.

***********************

τραγούδι της ημέρας- last night I dreamt that somebody loved me- the smiths

ατυχίες

μια βδομάδα περιμένεις το σαββατοκύριακο. ξυπνάς το σάββατο με όλα τα κόκκαλα (και τα 208) να πονάνε. ο γνωστός πυρετός, που δεν είναι ακριβώς πυρετός αλλά σε ενοχλεί.

Κυριακή λίγο πριν πέσεις για ύπνο, είσαι πάλι καλά. ούτε πυρετός, ούτε πονεμένα όστά (για άλλα μη ρωτάς, άσε), στην ώρα τους για τη Δευτέρα και τη νέα εβδομάδα στη δουλειά.

τουλάχιστον την άλλη Δευτέρα είναι αργία. Μετά έχει Βέλγιο η συναρπαστική ζωή μου και μετά ελπίζω Βερολίνο. Αν δεν κάτσει θα πέσουν κεφάλια.

μόλις το γράφω αυτό το ραδιόφωνο παίζει το this is not Belin

απόψε έβρεξε και μού φάνηκε σαν τη πρώτη βροχή μετά το καλοκαίρι, αν και είχε ξαναβρέξει πριν μερικές μέρες. τότε όμως ήμουν στο γραφείο, δεν με ένοιαζε, σήμερα με βρήκε σπίτι και είδα τη βελανιδιά να στάζει, το δρόμο υγρό, άνοιξα και το παράθυρο και μύριζε βροχή.

ο Αύγουστος εδώ δεν είναι καλοκαιρινός μήνας, μάλλον έχει τη μεγαλύτερη βροχόπτωση από κάθε άλλο μήνα του έτους. ούτε ήλιο έχει. αλλά έχει υγρασία. και μυρωδιές. συνειδητοποίησα ότι σύντομα θα αρχίσουν και τα φύλλα να πέφτουν, είχα ξεχάσει ότι έρχεται Σεπτέμβριος. Με τόση δουλειά απλά παρατηρώ τις μέρες να διαδέχονται η μία την άλλη αλλά τίποτα δεν τις ξεχωρίζει.

και τώρα το ραδιόφωνο παίζει το first we take manhattan (and then we take Berlin).

τραγούδι της ημέρας- Tim Yuro- as long as there is you

plane lights

Από το κρεββάτι κοιτάω έξω από το παράθυρο και ένα αεροπλάνο πετάει. όπου και να είσαι στο Λονδίνο, πάντα περνούν από πάνω αεροπλάνα. το δωμάτιο είναι σκοτεινό οπότε βλέπω πιο έντονα τα φώτα του.

τις κυριακές, το έχω ξαναπεί, με πιάνει κάτι και δεν μού αρέσει τίποτα. όλα είναι στραβά. είναι εκείνες οι ώρες που δεν θες να μείνεις εδώ αλλά δεν θες να γυρίσεις και πίσω, θες να αλλάξεις σπίτι αλλά δεν ξέρεις αν μπορείς. ακόμη και το να βγάλεις τα σκουπίδια έξω (πάντα μετά τις 9 μη βρούμε και κανά μπελά) είναι κόπος.

ο Αύγουστος φέτος δεν έχει καμμια έκπληξη μιας και είναι κρύος όπως κάθε χρόνο. διαβάζω κάτι παλιά (πολύ) ποστ και αναρωτιέμαι γιατί δεν γράφω έτσι πια.

από την άλλη πλησιάζει η μέρα να παραδόσω τα πρώτα κεφάλαια της διατριβής για εξέταση και ποιος ξέρεις τι θα ακούσω. τον ίδιο φόβο έχουμε όλοι οι διδακτορικοί νομίζω.

you don't have the intellectual capacity to continue

στο μυαλό μου αυτή η φράση ακούγεται με τη φωνή του HAL9000.

δεν πειράζει. αύριο είναι δευτέρα.

κάτι θα βρω να κάνω.

τραγούδι της νύχτας- porcupine trees- trains

2 ώρες διαφορά

+2

νέα ρούχα για το ταξίδι, στο μετρό για το αεροδρόμιο κάθομαι δίπλα σε κάτι Αυστραλούς- έχουν μακράν τη χειρότερη προφορά στα αγγλικά. στο αεροδρόμιο περνάω από διάφορους ελέγχους και όταν πείθονται ότι δεν είμαι τρομοκράτης με αφήνουν να πάω για πρωινό. κλασσική ΒΑ πτήση: 10% έλληνες φοιτητές να κανονίζουν από το τηλέφωνο εξορμήσεις στο balux, 15% άνθρωποι να τσεκάρουν νευρικά το blackberry κάθε 10 λεπτά σαν να περιμένουν το επόμενο μεγάλο νέο, 15% βρεττανοί και λοιποί αγγλοσάξονες, 60% αδιάφορο. airline food στις δόξες τους και σαμπάνια για όσο αντέξεις.

μια βδομάδα κατατονίας με ανησυχητικά ρηχές ερωτήσεις συγγενών και έναν θείο να μού ζητάει να επισπεύσω το γάμο για να τον προλάβει. α, και να βρω ελληνίδα για να μη τρέχουν στις Αγγλίες, γιατί κουνάει και το βαπόρι, σαν άλλη ΡΟΜΙΛΝΤΑ 2. άλλη μια γουλιά μήπως και αντέξω.

στη παραλία κάνω πώς δίνω συμβουλές διακόσμησης στην έτοιμη να ανοίξει σπίτι παιδική φίλη μου αλλά στη πραγματικότητα κοιτάω με λάγνα κυνική περιέργεια τη κοπέλα -κράμα μεταξύ Έλενας Βέντη και πανηγυριού- δίπλα να λέει σε κάτι φίλες της ότι της πρότειναν δίσκο. τότε καταλαβαίνω γιατί μας τραβάει το τρας και θυμάμαι συλλεκτικές νύχτες με το ερωτοδικείο.

στη γεννέτηρά μου (να τι σου κάνουν οι ειδήσεις, αρχίζεις να χρησιμοποιείς κλισέ) νοιώθω πιο ξένος από ποτέ. η απόσταση ήταν πιο μεγάλη από ό,τι θυμόμουν. φεύγω σχεδόν με ανακούφιση.

η Αθήνα παραμένει μαγευτική. δεν ανακάλυψα τίποτα καινούριο αυτή τη φορά. μόνο το ότι κάτι έχει η πόλη και δεν σου πάει να κοιμηθείς νωρίς. και ότι κρυφά θέλω να γυρίσω. αλλά μη το πείτε πουθενά. στον Άλιμο τα μοχίτος πάνε κι έρχονται ενώ σε ένα συντριβάνι ένα παιδάκι με πατάει με μια πλαστική ρόδα που σέρνει.

ο μπαμπάς του φωνάζει 'μη πατάς το θείο παιδί μου'.

τελικά στον κόσμο των παιδιών υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι θείοι και ο μπαμπούλας. και πάλι με ρίξανε στη διανομή.

τελευταία μέρα και με πειράζει η εναλλαγή θερμοκρασιών- για κάθε μισή ώρα έξω περνάω μία ώρα σε καταστήματα με κλιματισμό.

στο τέννις κλαμπ βλέπω την Ακρόπολη από μακριά, ίσα που διακρίνεται ο παρθενώνας αλλά ο βράχος είναι μεγαλοπρεπής μες στον φωτισμό του.

πάλι αντίο σε αεροδρόμια

-2

νοιώθεις πώς κερδίζεις δύο ώρες ενώ δεν έκανες τίποτα για να το αξίζεις.

για γεύμα ένα κοτόπουλο με ρύζι, 14 μπαλάκια αρακά διάσπαρτα και λίγο καρότο. κρασί όσο αντέξεις να ξεχάσεις τη πλήξη.

όλα γνώριμα στο σπίτι, στη γειτονιά, στη πόλη. Καλοκαίρι με 15-20 βαθμούς κατά το BBC και λίγες στάλες βροχής που υπόσχονται πολλά αλλά δεν κάνουν τίποτα.

καμμιά φορά θες να γυρίσεις αλλά δεν ξέρεις πώς.

όπως και να'χει αύριο έχει σουπερ μαρκετ και ελπίζω να μη βρέξει γιατί βαριέμαι να κρατάω ομπρέλλα.

τραγούδι της μέρας- puressence- how does it feel