ο ήλιος καίει

Καλά, δεν καίει ακριβώς, ειδικά σήμερα αλλά χτες είχαμε μια ακόμη ηλιόλουστη μέρα και όπως κάθε λονδρέζος που σέβεται τον εαυτό του πήγα κι εγώ στο Hyde Park για pic-nic, το οποίο περιελάμβανε μπισκότα, σταφύλια, κρασί, κι άλλα μπισκότα και βιβλία τα οποία κανείς δεν διάβασε αφού μας έπιασε η πολυλογία.

Βασικά ούτε χτες έκαιγε ο ήλιος τόσο όσο τη Παρασκευή αλλά και πάλι άσχημο δεν το έλεγες. Το κακό ήταν ότι πήγαμε αργά και οι καλές θέσεις είχαν πιαστεί οπότε αναγκαστήκαμε να κάτσουμε δίπλα σε μια παρέα αμερικανών με house μουσική (why...?) που κάθε τοσο πετούσε παγάκια προς κάθε κατεύθυνση (θα το πω, χωρίς ντροπή, δεν αντέχω την αμερικανική προφορά, με διαολίζει).

Μία κοπέλα από τη παρέα ήταν ελληνίδα με αγγλίδα μητέρα (άσχετη πληροφορία αλλά νοιώθω μια αλληλεγγύη όποτε γνωρίζω ελληνο-κάτι, καθ'οτι μισός καναδός) και συζητούσαμε με τους άλλους ότι στην Αθήνα με τα δύο πάρκα αν πας στον εθνικό κήπο πρέπει να είσαι μέσα στις παρακάτω κατηγορίες: γεροντάκι, παιδάκι, γονέας προαναφερθέντος παιδακίου, pervert. Έχοντας κάνει pic nic και στον εθνικό κήπο (όχι που θα μου ξέφευγε) θυμάμαι ο κόσμος μας κοιτούσε κάπως περίεργα.

Όπως και να έχει, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι το να ξαπλώνεις στο πάρκο με τον ήλιο να σε χτυπάει είναι τρελλή ευτυχία. Σήμερα είχα σκοπό να πάω στο πάρκο να διαβάσω για να μη κάθομαι σπίτι αλλά χάλασε ο καιρός οπότε αποφάσισα να μη διαβάσω καθόλου.

Αυτή τη στιγμή βγαίνει πάλι ο ήλιος αλλά το πρώτο πράγμα που μύρισε όταν άνοιξα το παράθυρό μου το πρωί ήταν η βροχή στο έδαφος και αυτό αξίζει (νομίζω) λίγες ώρες λιγότερο ήλιο.

Σήμερα..

...είδα ένα από τα πλέον προπαγανδιστικά εξώφυλλα της evening standard. Ακόμη και για τα δικά της δεδομένα.

...γέλασα, δις, βλέποντας διαφημίσεις, στο μετρό, του Ισλανδικού υπουργείου τουρισμού να σε παροτρύνουν να πας στην Ισλανδία, με αεροπλάνο για διακοπές. η μία είχε στο φόντο ένα ηφαίστειο.

...συνειδητοποίησα ότι ο υπουργός εξωτερικών (του νησιού μας) είναι κουκλί.

...επίσης συνειδητοποίησα πόσο σουρεάλ είναι να έχεις αποκλειστεί στο νησί. για μια βδομάδα σχεδόν δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. από τον πόλεμο είχε να συμβεί αυτό.

...έμαθα σε τι ταχύτητα βγαίνουν τα φτερά μιας κότας όταν την ξεπουπουλιάζεις. και το ξέχασα άμεσα. αλλά ήταν πολύ γρήγορα.

...πήγα στη δουλειά με το νέο μου lunchbox και ήμουν σαν μαθητής στο σχολείο.

...συνειδητοποίησα ότι δεν έχω δει ποτέ μου μηλιά.

...επίσης, τη προηγούμενη βδομάδα στο πάρκο της γειτονιάς μου τα δέντρα δεν είχαν φύλλα. σήμερα είχαν γεμίσει. έγιναν όλα τόσο γρήγορα.

...το Λονδίνο φαινόταν πιο όμορφο.

...με έλουσε κρύος ιδρώτας.

...ίσως επειδή έμαθα ότι σε ένα μήνα θα γίνω επίσημα προιστάμενος και φοβάμαι.

...ήθελα να πάω βόλτα αλλά δεν είχα παρέα.

...ένοιωθα παράξενα όλη τη μέρα.

...έφτασε το βράδυ και δεν θέλω να κοιμηθώ.

Post γκρίνιας

Ακούγοντας groove armada για κάμποσες ώρες σκέφτομαι ότι αρχίζω να καταλαβαίνω τους βρεταννούς που κοιτούσα αποσβολωμένος όταν πρωτοήλθα εδώ. Τελικά το κρύο το συνηθίζεις και δεν το καταλαβαίνεις. Γι'αυτό κάθομαι με ανοιχτό παράθυρο, κοιμάμαι με ανοιχτό παράθυρο, αν και ο καιρός δεν επιτρέπει τέτοια (ξαναήλθε το κρύο).

Αυτές τις μέρες τρία πράγματα σκέφτομαι συνεχώς. Το ένα είναι τα χρόνια στο Λονδίνο. Που με κάνουν να είμαι πια σπίτι μου εδώ. Μιας και η μνήμη μου, όταν λειτουργεί, λειτουργεί εξ'αιτίας της όσφρησης και της μουσικής, υπάρχουν πολλά που μού θυμίζουν το Λονδίνο, σαν σπίτι μου. Η μυρωδιά του γρασιδιού, κάτι δισκάκια της PJ Harvey, των Portishead, των, Tindersticks, η Dior Homme Sport. Που μου θυμίζουν απογεύματα στη Victoria Line, κάτι απογευματινές βόλτες στη Brick Lane, μια άνοιξη σε ένα μπαλκόνι ενός βικτωριανού σπιτιού.

Το δεύτερο είναι το Παρίσι. Καμία σχέση με το θέμα μας. όταν το άφησα πρώτη φορά, νόμιζα ότι έπρεπε να ξαναγυρίσω. Δεν το έκανα για 3 χρόνια. όταν το έκανα, ήταν τελείως διαφορετικό και νόμιζα ότι όταν το πρωτοαγάπησα ήταν σαν τους ανοιξιάτικους (όπως καταλαβαίνεις, στο μπλογκ αυτό που ο χρόνος είναι μια σχετική έννοια, όλα γίνονται για την άνοιξη) φοιτητικούς έρωτες που μετά από χρόνια σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι πώς το έκανες εσύ αυτό. Και μετά από ένα περίπου χρόνο από τη τελευταία επίσκεψη, ακόμη σκέφτομαι το πώς ήταν τότε. Να μπαίνω στο μετρό κάθε μέρα, να πηγαίνω για φαγητό, σε μουσεία. Επίσης πέρσι συνειδητοποίησα πως είχα χάσει την άνεση που είχα στα γαλλικά. Κάποτε δεν με έπιανες.

Το τρίτο θέμα είναι μια συνάντηση που είχα τις προάλλες. Πριν κανά μήνα, όπως είχα γράψει εδώ, είχα συναντήσει στο δρόμο για το waitrose έναν παλιό μου συμμαθητή. Τελικά συμφοιτητής μου ήταν, όχι συμμαθητής. Τον ξανασυνάντησα τη Παρασκευή και αυτή τη φορά μου μίλησε. Εκτός του ότι με χαιρέτησε με έναν παράξενο τρόπο- μια χεραψία τύπου ράπερ/αγκαλιά που δεν πολυκατάλαβα και προσπάθησα να ξεχάσω μιας και οι διαχύσεις δεν είναι το δυνατό μου σημείο, με είπε και πατριώτη. Ομολογώ ότι το τελευταίο το βρήκα κάπως συλλεκτικό και δεν είπα τίποτα (άσε που με είχαν κυριεύσει οι εικόνες από μια συνάντηση δύο ελλήνων σε ανθρακορυχείο στο Βέλγιο όπου από τη χαρά τους φωνάζουν πατριώτη και τρέχουν να αγκαλιαστούν- μετά γύρισα στο Λονδίνο του 2010). Στα 5 λεπτά που μιλήσαμε, δύο πράγματα μού είπε: πόσο άσχημες είναι οι αγγλίδες και πόσο 'κωλοχώρα' (δική του έκφραση) είναι η Αγγλία. Τότε θυμήθηκα ένα άλλο περιστατικό όταν πάλι τυχαία συνάντησα έναν παλιό μου φίλο στη σχολή στο Λονδίνο. Ήταν με μια φίλη του Κυπρία και όταν τον ρώτησα πώς βρήκε το 'νησάκι μας' η κοπελιά γύρισε έκπληκτη και με ορθάνοιχτα μάτια με ρώτησε: 'νησί μας; ελλαδίτης (sic) δεν είσαι εσύ;'. Όταν τόλμησα να πω ότι είμαι μια χαρά εδώ πέρα και κοντεύω να γίνω επίσημα κάτοικος (λόγω naturalisation) με ξανακοίταξε (τέτοιο βλέμμα είχε μόνο το 4χρονο ανιψάκι μου όταν με ρώτησε πού πήγε η μαμά του Νέμο- και της είπα ότι πέθανε και δεν συνέχισε τη κουβέντα) και με ρώτησε αν έχω ιδέα τι έχει κάνει η αγγλική εξωτερική πολιτική στη Κύπρο (το γιατί να με νοιάζει δεν μού εξήγησε) και τι άσχημη χώρα είναι. Τη ρώτησα αν έχει συνειδητοποιήσει σε ποιας χώρας το έδαφος βρίσκεται και μού είπε ότι ήλθε για τη γνώση και για να φύγει αμέσως για να κάνει κάτι καλό στη χώρα της. Αυτό, ομολογώ, μού θύμισε λίγο την απάντηση των παιδιών της ΚΝΕ στην ΑΣΟΕΕ όταν τούς ρωτούσε κανείς γιατί ήταν στην ΑΣΟΕΕ που γενικά ήταν πανεπιστήμιο του καπιταλισμού και σου έλεγαν ότι ήλθαν για να πολεμήσουν το σύστημα απο μέσα.

Μάλιστα.

Η πρώτη περίπτωση ήταν χαρακτηριστική έλληνα. Η φέτα εδώ δεν είναι αρκετά καλή, αλάτι σαν το Κάλλας δεν υπάρχει, ελληνικός ήλιος δεν βγαίνει, οι άγγλοι είναι ξενέρωτοι κτλ. Αλλά δεν γυρνούν πίσω, ποιος ξέρει γιατί ταλαιπωριούνται εδώ. Η δεύτερη περίπτωση με τσάντισε περισσότερο. Για δέκα λεπτά είχα μια αφιονισμένη να αραδιάζει ονόματα, ιστορικά τοπονύμια, ημερομηνίες, οράματα ενώσεων, με μια προφορά με χαρακτηριστικό couleur locale και να με ρωτάει γιατί δεν θέλω να γυρίσω πίσω μετά με το διδακτορικό για να δώσω κάτι στη χώρα μου.

Πραγματικά δεν έχω χειρότερο από αυτό. Το θυμάμαι και στην Αθήνα με τους γκρινιάρηδες. Όλα στραβά ήταν. ε φύγε τότε, και πήγαινε αλλού, η γκρίνια μόνο κακό κάνει (η Αθήνα είναι λαμπρό παράδειγμα). Μού κακοφαίνεται αυτό, ίσως είμαι γκρινιάρης και να έχουν δίκιο, ίσως να μένουν εδώ επειδή δεν έχουν τι να κάνουν εκεί, αλλά γιατί πρέπει να κατηγορείς τα πάντα, γιατί να κλείνεσαι στα ήθη της χώρας σου όταν είχες τη τύχη να μπορείς να φύγεις από εκεί; μια τύχη που πολλοί θα ήθελαν να έχουν, ίσως. Στην ουσία, το ερώτημά μου είναι γιατί μερικοί Έλληνες θυμούνται την πολυπολιτισμικότητα μόνο όταν αφορά σε μοχίτος, διακοπές στο Ντουμπάι και λιβανέζικα εστιατόρια που είναι όλα τρέντι;

Γκρίνιαξα και χαιρετώ.

The Spring has sprung!

Το παρόν ποστ διαβάζεται μόνο με αυτό (όπως και γράφτηκε άλλωστε).

Σήμερα, όντας η δεύτερη συνεχόμενη μέρα με ήλιο στο εξωτικό Λονδίνο, η μέρα απαιτεί ειδικό ποστ για να γιορτάσουμε την υπέροχη Λονδρέζικη άνοιξη. Δουλειά δεν βγαίνει σήμερα και κοιτάω τα γλαστράκια μου στο παράθυρο και την Tower Bridge λίγα μίλια πιο ανατολικά, με το φως παντού. Κάπου στη μέση, και η Tate.

Από το άλλο παράθυρο νομίζω είναι η καλύτερη πλευρά της πόλης: το κομμάτι που έχει το Southbank, και το Κοινοβούλιο. Στη μέση ο Τάμεσης και ένας δρόμος γεμάτος δέντρα που σε λιγότερο από ένα μήνα θα γίνουν καταπράσινα.

Πρέπει να αντικαταστήσω το πρωινό μου τσάι με κάτι άλλο, πιο ταιριαστό. Αλλά τι;

Στο μετρό βλέπεις τον παραλογισμό της άνοιξης. Οι μισοί είναι με κοντομάνικα, οι άλλοι μισοί με παλτό. Εγώ είμαι με πουκάμισο και καπαρντίνα, κάπου στη μέση.

Ο σουρεάλ συνδυασμός καπαρντίνας με γυαλιά ηλίου (και ομπρέλλα γιατί ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σού έλθει) πολύ μ'αρέσει.

Μόνο ένα μας λείπει: θάλασσα. μια μικρή παραλία. σαν αυτή που έχω στο desktop για daydreaming όταν δεν έχω δουλειά. ζηλεύω.

Αν φύγω νωρίτερα ίσως πάω στη Tate, η θέα από ένα μικρό μπαλκονάκι που έχει είναι πολύ ωραία.

Νομίζω κάπως έτσι είναι η ιδανική άνοιξη. Δεν έχει (πολλή) ζέστη αλλά τη χαίρεσαι ακριβώς επειδή δεν σου χαρίζεται απλόχερα.

Θυμάμαι πέρσι τον Μαίο που κυλιόμουν στο Hyde Park. Άντε και φέτος τα ίδια!

Έχουμε γεμίσει ανθισμένες αμυγδαλιές στη γειτονιά και μου θύμισε τη συσκευασία της ΙΟΝ, με το κλαδάκι αμυγδαλιάς. Και έναν Απρίλιο στο πατρικό μου, στον κήπο με τις αμυγδαλιές (παρά το ότι ήταν σε πόλη) να διαβάζω το Εκκρεμές του Φουκώ (δεν είναι τόσο το πόσο μού άρεσε το βιβλίο αλλά το ότι λόγω ενός απογεύματος το συνδύασα με τον ανοιξιάτικο Απρίλιο).

Θέλω να φωτογραφίσω το παράθυρό μου αλλά θα με πάρουν χαμπάρι. όχι ότι δουλεύει κανείς αλλά επιμελώς προσπαθούμε να κρύψουμε ότι καθόμαστε. Spring is in the air

(written by a proud Londoner)