Life of Pi

Για 25 λεπτά σκέφτομαι αν πρέπει να πάω στο γραφείο ή να πάρω να πω ότι έπαθα καμμια δηλητηρίαση από το φαγητό που έφαγα χτες σε ένα εστιατόριο που πήγα (που δεν πήγα αλλά ποιος θα το τσεκάρει;). Τελικά πήγα.

Το πρωί στο μετρό το ταξίδι είναι αδιάφορο. Μια σχετική ζαλάδα μόνο αλλά τίποτα που δεν διορθώνεται με τη καθιερωμένη μπαγκέτα με σολομό (μισή, όχι ολόκληρη).

Κανένα ατύχημα όπως τρελλός νεαρός να μού κλείνει το δρόμο, αλλοπαρμένη γιαπωνέζα να μου χαιδεύει τα μαλλιά και να μου παίρνει τα ακουστικά του ipod και να λικνίζεται με τους blonde redhead (συνέβη κι αυτό, πέρσι) ή γυναίκες να μού μιλάνε για την εγκυμοσύνη τους, επειδή έτυχε να τους δώσω τη θέση μου (συνέβη πριν 2 εβδομάδες, με τη Shirley, συμπαθέστατη).

Αργησα μισή ώρα στη δουλειά αλλά είχαν αργήσει και οι άλλοι οπότε έφτασα πρώτος και μετά εγώ έκανα τον θιγμένο που έρχομαι από τις 9 παρά και σκοτώνομαι στη δουλειά.

Στο γραφείο δεν έχω τι να κάνω. Δηλαδή έχω αλλά κρατάει μια ώρα. Αναγκάζομαι να παραγγείλω βλακείες από το amazon για να περάσει η ώρα.. Διαβάζω blogs. Ανοίγω του mahler, ο Explorer τα παίζει, αρχίζει να ανοίγει παντού παράθυρα και αρχίζει να ακούγεται παντού η Lady GaGa που είχε βάλει στο blog. Ρεζίλι έγινα στο γραφείο και είχα τόσο πετύχει το βλέμμα και ύφος 'είμαι πάρα πολύ απασχολημένος, πνίγομαι, πνίγομαι'.

Να καταγγείλω αυτούς που βάζουν μουσική στα blogs τους επί τη ευκαιρία.

Στο lunch break χαζεύω στο Covent Garden, ψάχνοντας κάτι να αγοράσω και ανταλάσσοντας επιχειρήματα με τον εαυτό μου για την αγορά ενός box set με όλα τα x files.

Δεν τα αγοράζω.

Φεύγοντας από το γραφείο ανακάλυψα ένα δρομάκι κοντά στη δουλειά (τόσα χρόνια είναι εκεί, εγώ σήμερα το είδα..) που πολύ μ'άρεσε.. ήσυχο, με ωραία μαγαζάκια, χωρίς τη τουριστίλα της περιοχής.

Αποφάσισα να γιορτάσω τη pancake Tuesday (μη ρωτάτε τι είναι, δεν είμαι από αυτά τα ιστολόγια που εξηγούν ήθη και έθιμα της γηραιάς αλβιώνας) στο Balans, στο οποίο κάποτε είχαμε μέσο αλλά το μέσο βρήκε δουλειά αλλού. Και τώρα δεν έχουμε μέσο.

Τα παπούτσια μου έχουν βραχεί και κρυώνω. Γενικά όλα είναι ήσυχα στη πόλη σήμερα. Κρύα όμως. Ακόμη να έλθει η άνοιξη.

Σκέψεις ενός αποδιοργανωμένου Φεβρουαρίου

Θέλω να πάω στο fashion week του Λονδίνου την άλλη εβδομάδα. Ο χώρος που γίνεται είναι δίπλα στη δουλειά μου και είναι κρίμα. Ξέρω ότι εμείς οι εκκολαπτόμενοι drs. δεν πάμε σε τέτοια μέρη (συλλεκτικό στερεότυπο) αλλά θέλω.

Ο καιρός εδώ παραμένει περίεργος. Τη προηγούμενη εβδομάδα, στο δρόμο για το σπίτι πέτυχα μια μίνι χιονοθύελλα, η οποία σταμάτησε όταν έφτασα σπίτι. Μετά ένοιωσα σαν τα καρτούν με τα συννεφάκια πάνω από το κεφάλι τους.

Τελείωσα ένα ακόμη κεφάλαιο του διδακτορικού. Και μού ήλθε στο μυαλό ο τίτλος του, ένα βράδυ, ενώ κοιμόμουν. Ξύπνησα για να τον γράψω κάπου και ξανακοιμήθηκα. Αυτό είναι από τα πρώτα σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά.

Πρέπει να έλθει η άνοιξη για να βγαίνω έξω περισσότερο.

Θα πέσω σε χειμερία νάρκη.

Θυμάμαι που παλαιότερα ήθελα να δουλέψω στη vogue. Δεν είχα βρει συγκεκριμένη θέση. Κάτι θα ήταν. Αόριστο.

Σκεφτόμουν το μπακαλικάκι που ήθελα να ανοίξω στην Αμοργό. Το οποίο θα έκλεινε σε μερικούς μήνες γιατί θα ξεχνούσα να ασχοληθώ μαζί του. όταν ήμουν μικρός είχα μια αφελή ιδέα, ότι στα 45 σου μπορείς να έχεις μαζέψει αρκετά χρήματα για να τα παρατήσεις όλα και να πας στο νησάκι. Η γενιά μου στα 45 της δεν το βλέπω να το κάνει.

Τείνω να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν κακές μέρες. Απλά κακές στιγμές.

Προχτές στο μετρό, είχα μια θεσούλα, την οποία άφησα πριν το τρένο φτάσει στον σταθμό μου μήπως θέλει κάποιος άλλος να κάτσει, και για να μη σηκωθώ τελευταία στιγμή και σπρώχνω κόσμο. Και κάποιος, μού έκλεινε το δρόμο, και μού είπε 'δεν φτάσαμε ακόμη, κάτσε κάτω'. Και ήταν στην ηλικία μου. Τι έχει πάθει ο κόσμος;!! ήταν Δευτέρα, ήμουν σαν ζόμπι και απλά τον κοίταξα, τού είπα ότι έχει απαίσια παπούτσια και ως εκ τούτου δεν θα δεχτώ προτροπές. Είμαι απαίσιος αλλά (πρέπει να) είναι παράνομο να σου επιτίθενται πριν το πρωινό τσάι.

Θυμήθηκα έναν καθηγητή μου από τη Ζιμπάμπουε που με έιχε καλέσει για φαγητό και είχε βάλει να παίζει το 'Χαμόγελο της Τζοκόντα'.

Είδα το 'The lovely bones'. Καθόλου καλή μεταφορά του βιβλίου.

Σκέφτομαι να ιδρύσω έναν οργανισμό που θα έχει την ευθύνη να πηγαίνει ανθρώπους διακοπές.

Νομίζω ήλθε η ώρα να καταργηθεί το 5ήμερο. 4 ημέρες είναι αρκετές. Η Ρενό το κάνει στη Γαλλία με μεγάλη επιτυχία (τα αυτοκίνητά της δεν συμφωνούν αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).

Αν η δουλειά μου ήταν να γράφω εμπνευσμένα κειμενάκια, θα είχα δει τον Κλούνει να με απολύει.