Σε δύο διαστάσεις

Το μονοδιάστατο σύμπαν δεν ισχύει παρά μόνο σαν μαθηματική υπόθεση. Το δισδιάστατο δεν είναι παρά ένας τρόπος να πούμε ότι κάτι δεν έχει βάθος. Το τρισδιάστατο είναι πολύ νέο για εμάς.

Διάσταση 1.

Ένα δωμάτιο με μπλε παντζούρια και τον ήλιο να μπαίνει. Είναι κλειστά αλλά όχι τελείως. Όπως μόνο με τα κλασσικά ελληνικά παντζούρια γίνεται. Κάποιος από το μπαλκόνι πετούσε κουβέντες που έπεφταν σαν πετραδάκια στα ασβεστωμένα σκαλοπάτια με τις βουκαμβίλιες εκατέρωθεν του δρόμου. Είπα:

'Κοιμήθηκα όπως μόνο πρέπει να κοιμάται κάποιος: με τη διαβεβαίωση της ράχης ενός άλλου. Θέλησα νερό και προτίμησα να πάω στη παραλία. Βούτηξα τα γόνατα και έμεινα εκεί.

Ανέβηκα στην αποβάθρα και κάθησα. Και άφησα τα πόδια μου να αιωρούνται, με το κύμα να τα χτυπάει. Για να ξυπνήσω. Σαν ένα βράχο που οι αχινοί έχουν κάνει σπίτι τους έβλεπα να μικρά λευκά σπίτια να έχουν σκάψει το λόφο.

Βούτηξα και άνοιξα τα μάτια ενώ πονούσαν. Δεν ήθελα να ανέβω.

Σε λίγα μέρη δικαιώνομαι.

Τα αρμυρίκια σαν κορδέλες. Για να τα κρατάς μη χάσεις το δρόμο σου.'

Το 'κενό' δεν συναντάται όσο παραμένεις εκτός φθοράς.

Διάσταση 2.

Μέσα στο πρωινό φως. Ανοίγεις τα μάτια και το φως δεν έχει ακόμη βγει.

Είπες:

'Εγώ είμαι. Μη φοβάσαι, εγώ.

Μαζί θα κατέβουμε, μαζί.

Και θα ψιθυρίσω την αλήθεια σε εσένα μόνο.

Από ντροπή μην την ακούσουν άλλοι.

Πρέπει να δεις τι ενθουσιασμός τους πιάνει.

Αξιωματικά μού ανήκεις.

Σε δύο χρόνους

Όλο το βράδυ απόψε ακούω ένα τραγούδι. Είναι από ένα δισκάκι που είχε κυκλοφορήσει πριν χρόνια, μετά από μια εκδήλωση στο παλιό πανεπιστήμιο, στη Πλάκα. 10 (αν θυμάμαι καλά) τραγουδιστές είχαν μελοποιήσει ποιήματα του Παλαμά. Δεν θα πω ψέμματα, ο Παλαμάς δεν είναι από τους αγαπημένους μου ποιητές.

Ίσως είναι που αυτό το ποίημα μιλάει για μια θάλασσα. Νομίζω είναι πολύ γνωστή η αδυναμία που έχω στη θάλασσα.

Το έχω βάλει σε σύνδεσμο στον τίτλο.

Και με αυτό το τραγούδι θυμήθηκα κάτι. Το νησί που άφησα πέρσι πίσω μου. Και ήλθα στο άλλο μου νησί. Θυμάμαι τη γεύση του αλατιού στο μπράτσο και τα λευκά σεντόνια. Τα μπλε παντζούρια. Τα ζωγραφισμένα σκαλοπάτια με τη λευκή μπογιά. Τον αέρα τη νύχτα. Την άμμο.

*************************

Γυρίζοντας έβαλα τα βιβλία στη θέση τους και μια φωτογραφία στη θέση της. Στο ραδιόφωνο έπαιζε μια μοναξιά.

Το δωμάτιό μου έκανε βόλτες στη γειτονιά. Σαν πάνω σε μια αρχαία θάλασσα, όχι ότι ποτέ γνώρισε άλλη. Κάποιοι, απέναντι, είχαν πάρτυ. Άλλοι ήταν μόνοι τους. Άραγε η μοναξιά να μεταφράζεται το ίδιο εδώ; Κατέβηκα σε έναν ημικυκλικό δρόμο. Ήταν γεμάτος δέντρα. Πάτησα στα χώματά τους, μαλακά ήταν, και ανέβηκα.

Μού μύρισε βασιλικός σε τενεκαδάκι φέτας. Θα μπορούσε να ήταν υπέροχο. Αν δεν ήταν ιδέα μου.

*******************

Θυμάμαι ένα μονοπάτι που έβγαζε στη παραλία. Σε ανάγκασα να γυρίσουμε πίσω γιατί ήταν στενό και σε ύψος και έχω υψοφοβία. Και γυρίσαμε. Κάθε φορά λέω να το κάνω και όταν πάω να αρπάξω την ευκαιρία, χάνεται.

Θυμάμαι τη νύχτα να πέφτει. Κάπου μεταξύ σπιτιού και Χώρας, με τα πόδια. Με τα βουνά του νησιού να μεγαλώνουν και καθώς να τα περνάμε να μού λες 'Μετά από αυτό θα δούμε τα φώτα της Χώρας'. Θυμάμαι τον αέρα εκεί. Την ερημιά. ήταν σχεδόν μαγικό. Καμμια κίνηση στα καταστρώματα.



***************************

Κουρασμένος από το ταξίδι στη γειτονιά έπεσα να κοιμηθώ. Άκουγα το μετρό να περνάει και καθώς με έπαιρνε ο ύπνος άκουγα κάτι διαφορετικό: τη θάλασσα να σκάει, χαμηλά, μερικούς ορόφους κάτω. Και ήθελα να κατέβω να διεκδικήσω τη θέση που μού ανήκει.

*********************

Θυμάμαι πώς ο ήλιος που έπεφτε έδειχνε διαφορετικός στο νησί.

Σημ: Νομίζω ότι όλο αυτό γραφτηκε αφενός λόγω μιας ηλίθιας ιδέας που μού κάρφωσαν στο μυαλό, αφετέρου λόγω προσμονής. Δεν ξέρω πώς τα συνέδεσα αυτά τα δύο, τόσο ανόμοια πράγματα, μα βγήκε αυτό.

Ο Μικρός Πρίγκηπας

Στο δρόμο καθώς γυρνούσα σπίτι πέρασα από το πάρκο από το οποίο περνάω πάντα. Γενικά το χειμώνα δεν είναι κάτι εξαιρετικό μιας και τα δέντρα δεν έχουν φύλλα και το γρασίδι είναι ταλαιπωρημένο από το χιόνι. Αλλά όπως και να το κάνεις είναι ωραίο να έχεις πάρκο κοντά στο σπίτι (το καλοκαίρι είναι τέλειο, ξέχασα να πω). Απόψε όμως, έγινε το εξής. Περπατώντας είδα μια αλεπού η οποία ήταν κάπως παιχνιδιάρα αφού ήλθε κοντά και με περιεργάστηκε. Εγώ φοβήθηκα αρχικά μιας και επαφή με τη φύση δεν έχω καμμια.

Ήταν η τρίτη φορά που είδα αλεπού εδώ, η πρώτη ήταν κοντά στο μπαρ/στέκι μου στο Notting Hill και η άλλη έμενε στη παλιά μου γειτονιά και την έβλεπα και κάθε μέρα. Είχε και όνομα: Τζέσικα (παχύ τζ). Αλλ'α αυτή ήταν η πρώτη αλεπού που είχε όρεξη για παιχνίδια!

Όπως και να έχει απλά ήθελα να το μοιραστώ.

α, και ο μικρός πρίγκηπας του τίτλου είμαι εγώ, χεχε

(British) Island Life Day 1

Κυριακή σήμερα. Ξημερώνει Δευτέρα τώρα βέβαια. Αλλά ήταν Κυριακή. Τις μισώ τις Κυριακές. Νομίζω είναι κατάλοιπο του σχολείου. Είναι χειρότερες και από τις Δευτέρες. Οι τελευταίες είναι τουλάχιστον ειλικρινείς μέσα στο απαίσιο του χαρακτήρα τους. Οι Κυριακές είναι απλά ύπουλες.

Παλιά πίστευα ότι θα ήξερα όταν μεγαλώνω επειδή θα έψαχνα συνεχώς τα γυαλιά μου. Αυτό έγινε αλλά δεν κατάλαβα από εκεί ότι μεγαλώνω. Αλλά από το γεγονός ότι πια περιμένω τις εκπτώσεις για το habitat κι όχι για τα DKNY/insert preference here.

Θυμάμαι ένα βράδυ Ιουλίου στο Λονδίνο. Έχω και μια φωτογραφία κάπου. Έκανε κρύο και μού πήρες το μπουφάν. Που το είχα φέρει επειδή, θυμάμαι, όταν φεύγαμε από το σπίτι αρνιόσουν να το πάρεις μαζί σου γιατί είχε ζέστη και θα το κουβαλούσες άδικα. :-)

Ευτυχώς που έχεις κι εμένα.

Και στο Παρίσι θυμάμαι το ίδιο μπουφάν είχα. Πράγμα κι αυτό Ιούλιο μήνα να έχει κρύο.


Ένα ακόμη κεφάλαιο της διατριβής τελείωσε. Πόσα έχω ακόμη; Νομίζω 7 ή 8. Καλά πάμε.

Αν και αυτή η διατριβή με έχει κάνει αντικοινωνικό. Πολύ. Πρέπει να αρχίσω πάλι να βγαίνω έξω, όπως παλιά. Αλλά οι περισσότεροι που ήξερα έχουν πάει σε άλλες χώρες. Ευτυχώς όχι όλοι.

Ίσως φταίει ο χειμώνας.


Περιμένω την άνοιξη που τα δέντρα γύρω από το South Bank και το Embankment θα ξαναγίνουν πράσινα. Και θα πηγαίνω για μεσημεριανό στα Embankment Gardens και στο terrace του Sommerset House.

Μια μέρα πρέπει επιτέλους να κατέβω στο Τάμεση όταν η στάθμη θα έχει πέσει. Χρόνια το λέω.

Μού λείπει η Αθήνα. Όχι πάντα. Καμμια φορά, όταν ανησυχώ αν θα τα καταφέρω εδώ και τα άγχη μού χτυπούν τη βικτωριανή μου πόρτα, και σκέφτομαι ότι μεγάλωσα, τότε μού λείπει η Αθήνα, όταν ήμουν φοιτητής, και ήταν όλα αλλιώς.


Μού λείπει επίσης που δεν έζησα αυτή την Αθήνα μαζί σου. Δεν το έχω ζήσει αυτό αλλά μού λείπει. Δεν πειράζει.

Θυμήθηκα πολλά απόψε. Κι ένα βιβλίο, που είχα διαβάσει το εξής. We forget things, don't we? Yes, we forget the things we want to remember and remember the things we try to forget.

Θα έλθεις. Το ξέρω. (και το λινκ στον τίτλο αφιερωμένο).

και από το 0 πάμε ξανά

Είπα κι εγώ να κάνω μια ανασκόπηση της χρονιάς (μου) μιας και μόλις γύρισα από διακοπές στο χιονισμένο μου Λονδινάκι!

Το 2009 ήταν το καλύτερο έτος της ζωής μου, το ομολογώ και μάλλον είμαι ο μόνος. Όλοι όσοι ξέρω το μίσησαν.

Μπήκε χάλια θυμάμαι αλλά γρήγορα έφτιαξε// διάβασα τα περισσότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ// έκανα το Λονδίνο-Αθήνα κ πίσω συνολικά 8 φορές όταν το έκανα 2// συνειδητοποίησα ότι είμαι πιο προσγειωμένος από ό,τι είχα καταλάβει// άρχισα να χτίζω τη καριέρα μου// ερωτεύτηκα πολύ// και από τότε ερωτεύομαι κάθε μέρα// τον ίδιο άνθρωπο// έκανα πράγματα χωρίς εγωισμό// έφτιαξα τη σχέση μου με τους γονείς μου// μετακόμισα// συνειδητοποίησα πόσο αναξιοπρεπείς μπορεί να γίνουν μερικοί άνθρωποι απλά και μόνο για να είναι σε μια σχέση// έχασα τον σεβασμό μου σε πολλούς ανθρώπους// άκουσα μουσική, ατέλειωτες ώρες// ξαναγύρισα στα σινεφίλ φοιτητικά μου χρόνια βλέποντας ταινίες και ταινίες και ταινίες// έζησα μια βραδυνή βόλτα στο Λονδίνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ// πήγα ξανά Αμοργό// κάηκα// έκλαψα σε αεροδρόμια// είδα δύο πολύ κοντινούς μου ανθρώπους να με επισκέπτονται στο Λονδίνο// άνοιξα λογαριασμό καταθέσεων// έμαθα να κάνω οικονομία// όχι λόγω κρίσης, λόγω ονείρων// είδα ανθρώπους να κάνουν όνειρα και τους χάρηκα αν και τους ήξερα λίγες εβδομάδες// είδα άλλους να καταπιέζουν φίλους τους και τσατίστηκα// αν και δεν μού έπεφτε λόγος// έμαθα ότι κάποιοι είναι κακοί μαζί σου χωρίς λόγο// και άλλοι σε μειώνουν για να φανούν καλύτεροι// έμαθα ότι τίποτα δεν πληρώνεται τελικά και δεν υπάρχει θεία δίκη και μαλακίες// αποφάσισα οτι δεν μπορώ να ζήσω στην Ελλάδα πια// είδα πόσο τυχερός είμαι// έζησα το καλύτερο ταξίδι στο Eurostar// γύρισα το Λονδίνο όλο// βρήκα το σπίτι μου// αναπροσδιόρισα τις σχέσεις μου// άλλαξα χρόνο με τη δική μου οικογένεια// έμαθα να βάζω κάποιον άλλο πάνω από εμένα// έγινα πιο προσεκτικός// είδα τους φίλους μου να αλλάζουν ζωές// έκανα νέους// είδα ανθρώπους κολλημένους στο παρελθόν// πήγα στην αποφοίτησή μου και την έζησα όπως την είχα φανστεί κάποτε// αγάπησα// σταμάτησα να γκρινιάζω// είδα πόσο ανεξάρτητος είμαι και το χάρηκα// έμαθα να εμπιστεύομαι περισσότερο// είχα καλή υγεία// δεν θυμάμαι τίποτα κακό// ίσως μόνο συμπεριφορές ανθρώπων σε άτομα που αγαπάω που δεν μού άρεσαν// και αυτά να μη λένε τίποτα// δεν έκανα facebook- twitter-myspace// σταμάτησα να μιλάω με ανθρώπους ενώ δεν το ήθελα// πήρα προαγωγή// είδα πόσο εκτός εαυτού βγαίνουν μερικοί όταν έχουν σχέση// έχασα λίγη από τη κοινωνικότητά μου στη προσπάθειά μου να συνδυάσω δουλειά και διδακτορικό χωρίς να αποτύχω σε κανένα από τα δύο// έγινα ευτυχισμένος// και κάπως έτσι πέρασε το έτος..

Καλή χρονιά και να είστε όλοι καλά.