η λίστα του Π.

Δεν ξέρω τι άνεμος φύσηξε στο μπλογκάκι και δεν γράφω τίποτα σοβαρό πια αλλά μ'αρέσει. Νέα ιδέα κατέβασα εκεί που καθόμουν, κουρασμένος από το διάβασμα, να γράψω μια λίστα!

Μ'αρέσει: (πρωτότυπη ιδέα, ε;)

Το νέο μου καφέ filofax (ναι, είμαι old fashioned και ακόμη γράφω πράγματα, και δεν τα περνάω στο κινητό μου ή το laptop μου).

• 
  
  το laptop μου! παραμένει λευκό και γυαλιστερό όπως πέρσι που το αγόρασα.
  
• 
  
  το ότι δεν έχω facebook


• 
  
  το διδακτορικό μου (μακράν η καλύτερη απόφαση που πήρα)


• 
  
  η αναμονή για νέο Κ.Β.!


• 
  
  το ότι σε λίγες μέρες θα αγοράσω το νέο βιβλίο της Σώτης Τ.


• 
  
  το ότι θα το κάνω από τη Πολιτεία, στην Αθήνα


• 
  
  το ότι έχω κάνει το Λονδίνο-Αθήνα Κολιάτσου-Παγκράτι φέτος


• 
  
  Το Λονδίνο (αγάπη τρελλή!)


• 
  
  το Παρίσι..


• 
  
  η αλλαγή στη ζωή μου :-)


• 
  
  η ιδέα της ΕΕ


• 
  
  να ποτίζω τα φυτά μου στο γραφείο και από το παράθυρο να βλέπω τη Tower Bridge. Και όταν περιμένω το ασανσέρ, από το άλλο παράθυρο βλέπω το Κοινοβούλιο.


• 
  
  το ότι ξυπνάω να πάω στη δουλειά και δεν βρίζω


• 
  
  τους μικρούς πίνακες που αρχίζω και μαζεύω για να κορνιζάρω και να βάλουμε στο σπίτι μας (άντε, άντε, περνάει ο καιρός)


• 
  
  ένα βράδυ στο Cocoon που πέρασα τόσο όμορφα! βασικά, όλο εκείνο το απόγευμα/βράδυ


• 
  
  που νυχτώνει νωρίς


• 
  
  η habibat κόκκινη λάμπα του γραφείου μου


• 
  
  να ακούω νέο Moby ενώ η βροχή ακούγεται από τη στέγη


• 
  
  η Regent Str


• 
  
  η Αμοργός


• 
  
  ο Μικρός Ναυτίλος


• 
  
  που έχω μια φίλη που δεν θα σοβαρευτεί ποτέ :) και περνάει τόσο όμορφα τη ζωή της που τη χαίρομαι


• 
  
  το ότι σε 4 μέρες να πάω στο Ηeathrow πάλι

Δεν μ'αρέσει:

• 
  
  που τον Μάιο δεν μπόρεσα να πάω Αθήνα και έχασα την ευκαιρία μια ιστορία μου να γίνει κομμάτι μιας ταινίας


• 
  
  το ότι δεν έχω χρόνο να βγω έξω και οι φίλοι μου νομίζουν ότι τους απόφεύγω (και δεν μου μιλάνε)


• 
  
  το ότι δεν μου περισσεύει λίρα για λίρα


• 
  
  η αναμονή


• 
  
  το μετρό του Παρισιού


• 
  
  να δίνω λογαριασμό


• 
  
  να απομακρύνομαι από παιδικούς μου φίλους επειδή δεν μας συνδέει τίποτα πια


• 
  
  το ότι για την ώρα έχω συγκάτοικο


• 
  
  η νέα μου γειτονιά


• 
  
  να μου φέρονται με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά


• 
  
  να ξεχνάω να κάνω πράγματα (όπως πχ να στείλω ένα email για περαστικά που θέλω να στείλω εδώ και ένα μήνα και όλο το αφήνω)

Καλή λευτεριά!

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

μέρες έχω να σου γράψω. όπως καταλαβαίνεις δεν σε είχα ανάγκη για να κοιμηθώ αφού ο ύπνος με παίρνει από μόνος του. Σήμερα το πρωί παραλίγο να με πάρει στο tube. Είναι που είναι αναπαυτικά τα καθισματάκια, κουνάει και το τρένο, σε πιάνει μια νύστα. Τελικά με ξύπνησε ο διπλανός μου που με έσπρωχνε συνέχεια.

Δεν έχω πολλά νέα η αλήθεια είναι. Σήμερα είδα τον supervisor του διδακτορικού. Συμπαθητική φατσούλα είναι αλλά νομίζω με βαριέται. ή έχει και αυτός ημερολόγιο. Κάθε φορά που τον βλέπω τρίβει τα μάτια του από τη νύστα. Μού είπε διάφορα καλά λόγια τα οποία με χαροποίησαν πολύ αλλά μετα, καθώς περιφερόμουν άσκοπα στους διαδρόμους του Waitrose, αφού είχα ξεχάσει τι είχα πάει να πάρω, σκέφτηκα το εξής: μήπως δεν τα εννοούσε όλα αυτά τα καλά και ήθελε να με κάνει να νοιώσω καλύτερα;

Δεν ξέρω καλό μου πιξελοημερολόγιο. Και δεν θέλω να το σκέφτομαι. Αλλά θα το σκέφτομαι για να μου πάω κόντρα. Ουφ.

Το άλλο συνταρακτικό νέο είναι ότι ο λούτρινος κροκόδειλος που είχα μαζί με τα γλαστράκια μου στο περβάζι του γραφείου μου πέθανε. Βασικά έπεσε από το παράθυρο. Και είμαι στον 6ο. Εγώ τον έριξα, πάψε να με ανακρίνεις. Είχα ανέβει στο περβάζι, να κλείσω το πάνω παράθυρο (έχω δύο) γιατί μια ξενέρωτη συνάδελφος (αυτή με τα σοκολατάκια διαίτης) κρύωνε λέει και επειδή δεν φτάνω το παράθυρο ανέβηκα στο περβάζι να το κλείσω. Αφού παρά τρίχα γλυτώσαμε και δεν ήλθε η αστυνομία του πανεπιστημίου αφού ένας καθηγητής πίστευε ότι το διδακτορικό με έφερε στα όριά μου, εγώ έκλεισα το παράθυρο και εκεί που προσπαθούσα να κρατήσω ισορροπία (γιατί είναι γνωστό ότι είμαι σαν τον Γκούφι- και δεν εννοώ τον σουπερ Γκούφι που πετάει, εννοώ τον απλό) έσπρωξα το κροκοδειλάκι σε βέβαιο θάνατο.

ίσως μεγαλώσει με κάποιο περίεργο τρόπο (ποτέ δεν ξέρεις σε αυτή τη πόλη, εδώ έχουμε γλάρους στο κέντρο) και τρομοκρατήσει το King's, όπως στους αμερικανινούς αστικούς μύθους. ίσως γίνουμε και ταινία. Και εμένα θα με παίξει ο Κόλιν Φάρελ (ή ο Κόλιν Φερθ, τους μπερδεύω).

Α, δεν σού είπα, το πανεπιστήμιο μού έβγαλε και business cards. Το κακό είναι ότι δεν μού είπαν τι να τις κάνω και τώρα έχω μείνει με 500 κάρτες. Αναγκάστηκα να δώσω στον supervisor μερικές να έχει γιατί δεν χωρούσαν στο πορτοφόλι. Μάλλον θα αρχίζω να τις μοιράζω στο μετρό, μαζί με τα δωρεάν περιοδικά.

Και τώρα κλείνω και το αποψινό παραλήρημα με μια ερώτηση. Πειράζει που μού αρέσει πολύ η Robyn?

Stories from a city (I love)

Ήταν όμορφα σήμερα. Είχε ήλιο, αλλά κρύο, όπως κάθε φορά που έχει ήλιο στο Λονδίνο. Είναι από εκείνες τις μέρες που δεν έκανα τίποτα. Αλλά, με κάποιο τρόπο κράτησα τον εαυτό μου απασχολημένο με διάφορα για να ξεχάσω τι είχα να κάνω. Τώρα έχει πάει 10 σχεδόν και είναι αργά για να μπω στη διαδικασία να ξεκινήσω. Δεν ξέρω τι είναι, το περίμενα αλλιώς, αγχώθηκα, όπως πάντα στη αρχή. Ποτέ δεν θα μάθω να αντιμετωπίζω καλά τις αρχές. Ό,τι και να είναι αυτές.

Το καλό είναι ότι πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας με το να θυμάμαι κάποια πράγματα. Πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη.

Η μέρες φαίνονται ατελείωτες και το μόνο που μένει είναι η διαδοχή του φωτός από το σκοτάδι (ή ίσως είναι το αντίστροφο) και μια αίσθηση déjà vu.

Διαβάζοντας το The House of Sleep του Jonathan Coe, το οποίο με άφησε μαλάκα και είναι απίστευτο βιβλίο, σκεφτόμουν το πόσοι άνθρωποι περνούν χρόνια σκεπτόμενοι έναν άνθρωπο που κάποτε γνώρισαν αλλά ποτέ δεν συνέχισε αυτό. Το ίδιο είχα πάθει κάποτε και με το Atonement του McEwan. Διαφορετικά βιβλία βέβαια, τελείως διαφορετικά θέματα αλλά το ίδιο, σχεδόν αποτέλεσμα. Χαμένος χρόνος, επειδή κάποιος άλλος σ'το χάλασε.

Ξέρω ότι έχω πολλά πράγματα για τα οποία ευχαριστώ αυτή τη πόλη. Μού λείπει που δεν τη γυρνάω όπως παλιά. Θυμάμαι ένα βράδυ, Απρίλης ήταν, λιγές ώρες μετά τίποτα δεν θα ήταν ξανά όπως πριν.

Υποσχέθηκα κάποια στιγμή να γράψω για όλη τη ζωή μας, στη πορεία μιας απογευματινής βόλτας. Η ιστορία μας σε 10 λεπτά, από το Strand στο Mayfair.

Δεν ζητάω πολλά, σ'το έχω πει πολλές φορές. Αλλά ζητάω τα πάντα ώστε να μού μείνει κάτι. Κι εσύ με καταλαβαίνεις γιατί κάνεις το ίδιο. Ψέμματα. Δεν ζητάω γιατί θέλω. Αλλά γιατί χρειάζομαι. Το θέλω είναι κακομαθημένο.

Καμμια φορά έχω νεύρα. Γιατί γυρνάω στη πόλη και ξέρω ότι λείπει και ξέρω ποιος φταίει. Και ξέρω τι θέλω να τους πω. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν ξέρω γιατί. Δεν με νοιάζει. Αρκεί να περάσει το γαμημένο το διάστημα αυτό.

Αλλά μετά ξαναθυμάμαι μια αποβάθρα ένα καλοκαίρι.

Και ένα μεσημέρι κάτω από τον πύργο του Eiffel, με ένα βιβλίο με δύο αφιερώσεις, μία στην αρχή του και μία στο τέλος.

Ναι, ήταν Απρίλης, έκανε κρύο, είχε βρέξει, αλλά δεν είχα ντυθεί καλά. Αλλά έμεινα έξω. Και περπάτησα την Oxford Str. Νομίζω ήταν σχεδόν 11. Άδεια, σπάνιο θέαμα.

Dear Diary (again)

Αγαπητό ημερολόγιο,

αποφάσισα να σου ξαναγράψω γιατί συνειδητοποίησα ότι με βοηθάει στον ύπνο.

Σήμερα είχα μια απαίσια και περιπετειώδη μέρα. Άργησα να φτάσω στη δουλειά και είχα και μιτιν το οποίο είχα φυσικά ξεχάσει και στο οποίο άργησα, αλλά έκανα εντυπωσιακή εμφάνιση. Μέχρι να καταλάβω τι συζητούσαν οι υπόλοιποι το μιτιν τελείωσε κι εγώ πήγα να φτιάξω το τσάι μου. Το θέμα μας δεν είναι τι ειπώθηκε στο μιτιν καλό μου ημερολόγιο. ό,τι και να είπαν, μαλακία θα είναι, όπως είναι συνήθως.

Το θέμα είναι ότι έχω εκνευριστεί με τη συνάδερφο D. η οποία είναι και σε κατώτερη θέση. Που λες, όλο μου φορτώνει δουλειά γιατί το παίζει μαθητεύομενη, μετά από ένα ολόκληρο χρόνο. Κανείς δεν το καταλαβαίνει αφενός επειδή μόνο σε εμένα φορτώνεται, αφετέρου επειδή το παίζει καλή και μοιράζει γλυκά σε όλους. Δεν μπορώ να πω, και σε εμένα έδωσε, αλλά ήταν διαίτης. Πλάκα μας κάνεις κοπελιά; Εικάζω ότι ζηλέυει τη προαγωγή που πήρα με την αξία μου (ό,τι και να λέγεται στις τουλέτες).

Κατά τα άλλα καλό μου πιξελοημερολόγιο, την αγαπάω τη δουλειά μου. Εκεί που καθόμουν σήμερα στο γραφείο και έπαιζα στο σαιτ της Audi (έχουν μια εφαρμογή που μπορείς να σχεδιάσεις το μοντέλο που θες, αλλάζεις, χρώματα, ζάντες, δέρμα, τέλειο σου λέω) ήλθε μια φοιτήτρια και μού ζήτησε κάτι. Δεν μπορούσε να γίνει και της το είπα, και έβαλε τα κλάμματα. Πολύ μ'αρέσει αυτό το ομολογώ. όχι καλό μου ημερολόγιο, δεν είμαι τέρας αλλά αυτά τα κλάμματα τα βρίσκω πολύ patronising. Αυτος είναι εξάλλου ο σκοπός της εκπαίδευσης. Να μάθουν ότι δεν μπορούν να τα πετύχουν όλα κλαίγοντας.

Σήμερα επίσης παραλίγο να καώ. Έβαλα το κοτοπουλάκι στο φούρνο να ψηθεί, αφού το είχα γεμίσει με διάφορα και μετά από λίγη ώρα άρχισε να κάνει ένα θόρυβο, πώς γκρινιάζουν τα ψάρια όταν τα τηγανίζεις; αυτό ακριβώς. Για κάποιο λόγο, το λάδι με το οποίο είχα αλήψει το ζωάκι (με μερικές δόσης άλλων μπαχαρικών) άρχισε να βγάζει καπνούς. άνοιξα το φούρνο και έγινε η κουζίνα τοπίο στην ομίχλη. Σαν πρωταγωνιστής του Αγγελόπουλου ένοιωσα. Κάποια στιγμή άκουσα, σου ορκίζομαι, τη Καραίνδρου να παίζει μουσική. Αυτό τελικά δεν ήταν παραφυσικό, το ipod ήταν.

Φτηνά τη γλίτωσα που λες, και έχεις τώρα τη τύχη να τα ακούς όλα αυτά. Τώρα πάω για ύπνο, είδες που σ'το είπα; πολύ βοηθάς!

Dear Diary....

Αγαπητό ημερολόγιο,

καλώς με βρήκες (κι ας μη με έξαχνες). Αποφάσισα να εγκαινιάσω μια νέα ενότητα στο πολύπαθο μπλογκ μου (η άλλη θα είναι μια με μαγειρική και έχω και άλλη μία με καταναλωτικές συμβουλές). Αυτή η ενότητα λοιπόν είσαι εσύ. Θα λέω όοοο,τι συμβαίνει σε μια μέρα. Το πιο πιθανό είναι να κρατήσει δύο μέρες αυτό, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα. Ποτέ δεν ξέρεις.

Που λες, σήμερα ήταν ήσυχη μέρα. Ξύπνησα το πρωί με το γνωστό sms και άνοιξα το λευκό μου λαπτοπ. Από τις 9 το πρωί που συνέβη αυτό, στη μία κατάφερα να στρωθώ να διαβάσω λίγο γιατί έχω και μια διατριβή να γράψω (μ'αρέσει που το λέω έτσι- διατριβή- το λες και γεμίζει το στόμα σου). Έχω να κάνω την εξής παρατήρηση: από τότε που ξεκίνησα το διδακτορικό, έχουν αυξηθεί δύο πράγματα στη ζωή μου. Η κατανάλωση σοκολάτας, και η κατανάλωση λευκού κρασιού. Το πρώτο το λύσαμε. Είπα στον συγκάτοικό μου, όταν βλέπει σοκολάτες στο ντουλάπι μου, να τις παίρνει και να τις μοιράζει στα παιδάκια της γειτονίας, σαν να έχουμε Χάλοουιν κάθε μέρα. Το δεύτερο δεν το έχω λύσει ακόμη, και ούτε θέλω. Το αλκοόλ, μια μέρα, θα σώσει τον κόσμο, το έχω πει (σημ. να θυμηθώ στη στήλη με τις καταναλωτικές συμβουλές να γράψω πώς επιλέγεις το σωστό κρασί, πήξαμε στις μαλακίες από την Αυστραλία σε αυτή τη χώρα).

Πού ημούν; Α, ναι, αφού διάβασα μισή ώρα, έκανα μπάνιο και βγήκα βόλτα. Φυσικά ντύθηκε ακατάλληλα και ξεπάγιασα. Αλλά, δεν έφταιγα εγώ. Τα τελευταία 10 χρόνια, έχω ένα συγκεκριμένο σύστημα για να ντύνομαι. Αφενός τακτοποιώ όλα μου τα ρούχα ανά χρώματα ώστε να μη τα ψάχνω από εδώ και από εκεί, αφετέρου, κάθε πρωί ανοίγω το παράθυρο και βγάζω το χερι μου έξω για να δω τι κρύο έχει. Αυτό έκανα και σήμερα λοιπόν, αλλά δεν πέτυχε, όπως δεν έχει πετύχει ποτέ εξάλλου τα τελευταία χρόνια. Γιατί να πετύχει σήμερα.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι ξεπάγιασα μέχρι να φτάσω στο ταπεινό καφέ και να παραγγείλω ένα τσάι με το γάλα του και μια creme brullee aux framboises. Το οποίο, με διαφώτισε, όπως μόνο το φαγητό μπορεί να σε διαφωτίσει. Λοιπόν, οι Άγγλοι, δεν ξέρουν καμμια άλλη γλώσσα εκτός από τη δική τους. Γιατί ενώ το γλυκάκι έγραφε φράουλα, είχε στη πραγματικότητα βατόμουρα. Τα οποία τα αγαπάω, αλλά δεν ταιριάζουν! Ουφ.

Μετά από αυτό γύρισα σπίτι, δεν θα το κρύψω. Και από τότε γράφω τη διατριβή που προανέφερα και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Αυτή τη στιγμή είμαι στη 4,672ή λέξη (μη φωνάζεις, στο πρώτο μήνα είμαι, θα τα πάω καλύτερα μετά).

Τώρα σ'αφήνω, αφενός επειδή έχω δουλειά, αφετέρου επειδή συνειδητοποιώ ότι δεν το έχω με τα ανάλαφρα χιουμοριστικά κείμενα. Ουφ! ίσως χώσω κάπου και άλλη μία ενότητα με νομικές συμβουλές. Αν είσαι έγκυος, γκέι, άθεος κτλ κτλ και απολύθηκες γι αυτό, μπορώ να σε κάνω να ξαναπροσληφθείς, και να πάρεις και αποζημίωση (κανονίζω επίσης να γίνει μόνο το δεύτερο αν δεν θες να ξαναγυρίσεις στο κωλοχανίο που σε έδιωξε αφού ούτως ή άλλως όλοι θα σε μισούν εκεί μέσα).

Cheerio!