Πάντα ήθελα να κάνω ένα ποστ-αφιέρωση. Αλλά ήταν πολύ σχεδιασμένο και δεν μού άρεσε. Τελικά μπορώ να το κάνω, και απλά να βγει από μόνο του ένα συννεφιασμένο απόγευμα κάπου στο Δυτικό Λονδίνο, περιμένοντας κάτι. Και για πρώτη φορά, ξέροντας ότι όντως θα έλθει (αυτό κι αν είναι σπάνιο).
Λοιπόν, η σωστή αφιέρωση ξέρει πού πάει, συνεπώς κι εγώ δεν θα πω τίποτα σχετικά για αυτό. Μια σημείωση ωστόσο. Επειδή δεν βρίσκω τα λόγια να συνθέσω μια αφιέρωση όπως τη θέλω, θα κάνω μία κάπως ανορθόδοξη.
Η αφιέρωση που θέλω είναι ένας συνδυασμός μερικών στίχων από τον Μικρό Ναυτίλο και μια ερώτηση από το Μονόγραμμα, αμφότερα του Ελύτη, οπωσδήποτε μερικές ονειρικές εικόνες της Virginia Woolf (σημ: την επόμενη φορά να θυμηθώ να σε πάω στο σπίτι της, που υπάρχει ακόμη στο Richmond), με το The Waves ειδικά να σου κλείνει το μάτι, μια σκηνή από ένα λονδρέζικο θεατρικό, μια ανάμνηση κάθε φορά που βλέπω την αφίσα με τη Judi Dench στο μετρό, τις κιθάρες από τους Interpol, τη φωνή από τη Gibbons, μερικές φράσεις στα γαλλικά, τη χαρά να ακούς Noir Desir το πρωί στο μετρό, μια φωτογραφία της Logan Place, το λευκό φως της Tower Bridge, τον γλυκό ήχο του Skype, τον ήχο που κάνει εκείνο το χαμόγελο, τη Celine Dion (και ας σε κοροιδεύω για να σε πειράξω), έναν τίτλο από τραγούδι των placebo (ξέρεις ποιο), το μεγαλείο του να έχεις ένα όνειρο και να το αφήνεις για ένα άλλο, και την χαρά που δεν ξέρω πώς να εκφράσω, μια carte-postale από το Παρίσι με κάτι ποντικάκια, μερικές τελείες από έναν πίνακα του Lichtenstein, κάτι εισητήρια για την Αμοργό, και τη διαπίστωση πόσο υπέροχο είναι να κλείνεις αεροπορικά εισητήρια για να πας σε μια χώρα που είχες σκοπό να αποφύγεις μέχρι νεοτέρας, ένα blog μερικά pixels πιο πέρα.
Και τόσα που έχω ξεχάσει.
This bloody smth..
