Οι μέρες χωρίς ίντερνετ τελείωσαν και όλα δείχνουν καλύτερα. ίσως φταίει και ο ήλιος (που είχε, τώρα δεν έχει πια).
Στο Victoria and Albert έχει μια έκθεση με κοσμήματα. Το καλύτερο όμως ήταν ο κήπος στη μέση του κτηρίου. Είχε ήλιο, μια λίμνη στη μέση, κόσμο και γρασίδι. Συνήθως έχω το βιβλίο μου μαζί μου, το βγάζω και κάθομαι να διαβάσω λίγο.
Ο ήλιος δεν με αφήνει και συνεχίζω να περπατάω. Στο South Ken όλα δείχνουν όμορφα και πουθενά δεν καταλαβαίνεις ότι η χώρα περνάει τις χειρότερες μέρες εδώ και χρόνια, όσον αφορά την οικονομία της. Φτάνω στο Hyde Park. Οι περισσότεροι είναι στο γρασίδι ενώ η λίμνη του πάρκου έχει γεμίσει κόσμο που κάνει βαρκάδα. Ζηλεύω που είμαι μόνος εδώ και δεν μπορώ να κάνω βαρκάδα (να κουνήσω εγώ κουπιά δεν παίζει- ούτε κονσέρβα δεν ξερω να ανοίγω. εδώ έχουν άλλο σύστημα).
Σωριάζομαι σε μια άκρη, ένας σκίουρος περνά δίπλα μου, κοντοστέκεται, τον βαφτίζω Ντέιλ και φεύγει. Το παιδάκι πιο πέρα έχει σποράκια και τον κερδίζει. Εγώ δεν έχω τίποτα.
(τώρα που το σκέφτομαι ίσως ήταν και κοριτσάκι ο Ντέιλ).
Περπατώντας φτάνω στο Westminster. Στο δρόμο βλέπω περισσότερο τουρίστες που έχουν πάει να βγάλουν φωτογραφία το παλάτι, φοιτητές, τρεις ελληνίδες που διαμαρτύρονται για την μικρή ποικιλία ρούχων στο Knightsbridge (...), πιο πέρα κάτι άλλοι έλληνες σχολιάζουν τον κόσμο.
Η λίμνη του St. James's Park έχει έναν μαύρο κύκνο. Αλλά οι άλλοι κύκνοι τον παίζουν και ας είναι μαύρος.
Οι άνθρωποι να δω πότε θα είναι τόσο δεκτικοί.
Στον σταθμό του μετρό συναντώ τυχαία έναν ισπανό που γνώρισα στο V&A και μού έβγαζε φωτογραφίες. Μου χαμογελάει και μπαίνει σε άλλο βαγόνι. Κατεβαίνω στο Southwark και περπατάω δίπλα στο ποτάμι. Έχει παλίρροια και δεν φαίνονται οι όχθες του. Ο ήλιος λαμπυρίζει πάνω στο ποτάμι και φτάνω στην Tate. Στη πρόσοψή της συνεχίζει να έχει τα γκραφίτι που έχει από τον Μάιο.
Πηγαίνω κατευθείαν στον Μonet στον τρίτο όροφο. Στο δωμάτιο που συνήθως έχει τους πίνακες του Rothko μια νέα σειρά ενός καλλιτέχνη (δεν θυμάμαι όνομα) που χρησιμοποιούσε αίμα σαν υλικό. Είχε έναν πίνακα με την σταύρωση που ήταν πραγματικά δυνατός, παρά το ότι το θρησκευτικό μου πνεύμα δεν είναι και τόσο.
Αυτή τη περίοδο έχει έκθεση του Rothko. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι περίμενα. όταν είχα πρωτογνωρίσει το έργο του Rothko δεν είχα εντυπωσιαστεί από τη δουλειά του. Αυτή τη φορά όμως είδα installation με φωτισμό που έδειχνε το πώς είχαν δουλευτεί τα χρώματα για να δημιουργήσουν την εικόνα, αυτή που ο διπλανός μου έλεγε ότι μπορεί να κάνει κι αυτός.
Βέβαια τα ίδια έλεγαν και για τον Pollock αλλά..
Στον πέμπτο βλέπω πάλι τον γνωστό Ισπανό και μού κάνει εντύπωση. Είναι μικρή και αυτή η πόλη τελικά.
Στο δρόμο για το σπίτι, κατεβαίνω τρεις στάσεις πιο νωρίς, και πάω με τα πόδια.
Συναντώ μια παλιά μου συμφοιτήτρια από την ΑΣΟΕΕ στην Gloucester Road. Δουλεύει στο Investment Banking και τρέχει να προλάβει την κατάρρευση.
Συνεχίζει να είναι μικρή αυτή η πόλη.
