Σε ένα παλιό συρτάρι,
φωτογραφίες του χτες βρήκα
ανάμεσα σε θυμήσεις ανθρώπων, ερώτων
περαστικών και ψεμάτων.

Και τότε είδα, όλες άσπρες και μαύρες ήταν,
σαν την ζωντάνια τους να είχε αρπάξει
η απώλεια.
Μόνο τα ψέματα έιχαν χρώμα ακόμη.

Η συχνή χρήση βοήθησε,
συχνά τα επικαλέστηκες και σώθηκαν
από τη φθορά της αλήθειας.

Ευτυχώς. Αν χάνονταν κι αυτά
τι θα έμενε εδώ από εσένα;
Αυτά τα χρόνια της σιωπής,
τα λόγια τα βωβά,
αποτυπωμένα πια.

Σε μια παλιά φωτογραφία, μια έγχρωμη απουσία.

Να με θυμάσαι όμως την ανοιξη..

Έχω μέρες να κοιμηθώ.
Νομίζω φταίει το άγχος. Κοιμάμαι και έχω πάντα τον ίδιο εφιάλτη. Ξυπνάω. Ελπίζω. Και ξανακοιμάμαι. Αλλά έρχεται πάλι.
Βγαίνω έξω να περπατήσω λίγο. Έχει παγωνιά. Περνάω δίπλα από έναν πλινθόκτιστο τοίχο. Σε περιμένω να έλθεις. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορείς. Αλλά περιμένω. Ξυπνάω.
* * *
Με καλύπτει το νερό. Δεν ξέρω πώς μπήκε στο δωμάτιο. Ήμουν στο κρεβάτι και ένιωσα ένα κύμα να έρχεται από κάτω. Οι λέξεις τυλίγουν τον λαιμό μου. Ξέρω. Ήλθε το σκοτάδι να μου ξεπληρώσει ό,τι μού πήρε. Αλλά δεν το κάνει. Οι λέξεις με πνίγουν. Ξυπνάω.
* * *
Φύτεψα ένα τριαντάφυλλο κάτω από μια βελανιδιά. Οι ρίζες της περικύκλωσαν το μικρό τριαντάφυλλο. Δεν έπρεπε να το κάνω. Μητέρα, μάθε μου να μεγαλώσω και να μπορέσω να φύγω από τις ρίζες. Με πνίγουν. Ξυπνάω.
* * *
Κάθομαι στο κρεβάτι. Κοιτάζω το ταβάνι. Κινείται. Το μυαλό μου το βλέπει. Είναι καθαρό. Μόνο συνείδηση δεν έχει. Θυμάμαι εκείνη τη γυναίκα στο μετρό. Μού κρατάει το χέρι. Κοιμάμαι.
* * *
Σαν λευκή κιμωλία σε μαυροπίνακα τα κόκκαλά μου θρυμματίζονται. Ξυπνάω.
* * *
Κάτι μεταλλικό απλώνει το κρύο του άγγιγμα πάνω μου. Και κοκκινίζει. Ξυπνάω.
* * *
Έμεινα χωρίς οικογένεια. Χωρίς δουλειά. Απελευθερώθηκα από τις ανάγκες μου. Και σε έφερα κοντά. Αλλά ούτε τότε με ήθελες.
* * *
Μπορείς να με ακούσεις; Το έχω ξαναζήσει αυτό σου λέω. Μού λείπεις. Ήθελα να σου μιλήσω για τον.. Ξυπνάω.
* * *
Μια γυναίκα μαζεύει λίγα από τα πράγματα της. Χωρίς θόρυβο. Ένας άντρας είναι στην πόρτα και παίζει με κάτι κλειδιά. Η γυναίκα προσπαθεί να φύγει. Την βλέπει. Όχι... Γιατί...; Το παιδί της στο βάθος κλαίει. Ξυπνάω.
* * *
Συγγνώμη για την αδυναμία μου. Ήρθε η ώρα να φύγω. Να με θυμάσαι όμως την άνοιξη.