σήμερα που νόμιζα ότι με έχουν όλα εγκαταλείψει και μια θλίψη έπεφτε αργά πάνω μου, σκέφτηκα να τραβήξω κι εγώ τον δρόμο μου.
και να με εγκαταλείψω. βέβαια, όπως είπα, με πρόλαβαν άλλοι.. κι εκεί δεύτερος. πήρα το τρένο της District Line. έπαιξα λίγο με τις ανταποκρίσεις και κάποτε έφτασα σε μια στάση της Jubilee Line (τη μισώ αυτή τη γραμμή, αυτό το χρώμα μου φαίνεται η επιτομή της αδιαφορίας- δεν είμαι ζωγράφος. το σώμα ξέρει).
κατέβηκα. δεν είχα σκοπό να κατέβω εκεί. αλλά είχε καθυστέρηση πάλι σήμερα στο μετρό και το τρένο σταμάτησε για ένα τέταρτο ανάμεσα σε δύο στάσεις για να μη πέσουμε πάνω στο προηγούμενο τρένο, το καθυστερημένο (φοβάμαι όταν συμβαίνει αυτό. είναι μόνο το βαγόνι, τοίχος δεξιά, τοίχος αριστερά, κι εγώ να μετρώ τις πληγές μου. μπροστά σε όλους).
βγήκα έξω και είχε ήλιο. γιατί πάλι; για όποιον ο ήλιος είναι τοπίο, η ζωή και ο θάνατος είναι εύκολα. για άλλους, είναι διάρκεια. πήρα έναν καφέ στο χέρι και περπάτησα. δίπλα στο ποτάμι. μ'αρέσουν οι πόλεις που έχουν ποτάμι. νομίζω είναι πιο ειλικρινείς. νομίζω ποτέ δεν ένιωσα τη ζωή μου τόσο δικαιωμένη όσο κοτά σε ένα ποτάμι, σε νερό κοντά, γενικά. ένας όμορφος κόσμος, διαρκείας όπου όλα μεταβάλλονται.. κι εγώ στο ίδιο σημείο.
περπάτησα κι έφτασα στη γέφυρα του Λονδίνου. ήταν πολύ όμορφα. τουρίστες παντού, οικογένειες με παιδάκια να κάθονται στον ήλιο, στη μέση του χειμώνα του κουκουλωμλενου θανάτου.
έφυγα. έπρεπε να γυρίσω. πρέπει να διαβάσω κάτι. και δεν καταλαβαίνω τι. δεν θέλω.
έφτασα στη στάση μου. δεν νυχτώνει τόσο νωρίς πια. η μέρα μεγάλωσε.
μα εσύ σε άλλο γεωγραφικό μήκος,
δεν συναντιέσαι με το γεωγραφικό πλάτος του νόστου μου.
για σένα.
απλώνεσαι, παχύρευστος γύρω μου. δεν διαλύεσαι.
καιρό τώρα.
μπαίνω στο σπίτι μου και γράφω. εκφράζομαι όπως ένας τσαλαπετεινός στην άμμο.
πριν μπω σπίτι, έκοψα ένα κλαδί από έναν άγνωστο θάμνο. και σε θυμήθηκα.
ακόμη και αν δεν σε ήξερα ποτέ, θα υπήρχες παντού, σαν συνέπεια.
σαν συνέπεια ανεξήγητων πράξεων.
ακόμη και αν- πάλι θλίψη θα ήσουν.
δόξασα το σύμπαν μου παντού.
είναι αργά. αύριο πρέπει να ξυπνήσω.
είπες θα φεύγαμε αύριο.
μου λείπεις. συγγνώμη.
και να με εγκαταλείψω. βέβαια, όπως είπα, με πρόλαβαν άλλοι.. κι εκεί δεύτερος. πήρα το τρένο της District Line. έπαιξα λίγο με τις ανταποκρίσεις και κάποτε έφτασα σε μια στάση της Jubilee Line (τη μισώ αυτή τη γραμμή, αυτό το χρώμα μου φαίνεται η επιτομή της αδιαφορίας- δεν είμαι ζωγράφος. το σώμα ξέρει).
κατέβηκα. δεν είχα σκοπό να κατέβω εκεί. αλλά είχε καθυστέρηση πάλι σήμερα στο μετρό και το τρένο σταμάτησε για ένα τέταρτο ανάμεσα σε δύο στάσεις για να μη πέσουμε πάνω στο προηγούμενο τρένο, το καθυστερημένο (φοβάμαι όταν συμβαίνει αυτό. είναι μόνο το βαγόνι, τοίχος δεξιά, τοίχος αριστερά, κι εγώ να μετρώ τις πληγές μου. μπροστά σε όλους).
βγήκα έξω και είχε ήλιο. γιατί πάλι; για όποιον ο ήλιος είναι τοπίο, η ζωή και ο θάνατος είναι εύκολα. για άλλους, είναι διάρκεια. πήρα έναν καφέ στο χέρι και περπάτησα. δίπλα στο ποτάμι. μ'αρέσουν οι πόλεις που έχουν ποτάμι. νομίζω είναι πιο ειλικρινείς. νομίζω ποτέ δεν ένιωσα τη ζωή μου τόσο δικαιωμένη όσο κοτά σε ένα ποτάμι, σε νερό κοντά, γενικά. ένας όμορφος κόσμος, διαρκείας όπου όλα μεταβάλλονται.. κι εγώ στο ίδιο σημείο.
περπάτησα κι έφτασα στη γέφυρα του Λονδίνου. ήταν πολύ όμορφα. τουρίστες παντού, οικογένειες με παιδάκια να κάθονται στον ήλιο, στη μέση του χειμώνα του κουκουλωμλενου θανάτου.
έφυγα. έπρεπε να γυρίσω. πρέπει να διαβάσω κάτι. και δεν καταλαβαίνω τι. δεν θέλω.
έφτασα στη στάση μου. δεν νυχτώνει τόσο νωρίς πια. η μέρα μεγάλωσε.
μα εσύ σε άλλο γεωγραφικό μήκος,
δεν συναντιέσαι με το γεωγραφικό πλάτος του νόστου μου.
για σένα.
απλώνεσαι, παχύρευστος γύρω μου. δεν διαλύεσαι.
καιρό τώρα.
μπαίνω στο σπίτι μου και γράφω. εκφράζομαι όπως ένας τσαλαπετεινός στην άμμο.
πριν μπω σπίτι, έκοψα ένα κλαδί από έναν άγνωστο θάμνο. και σε θυμήθηκα.
ακόμη και αν δεν σε ήξερα ποτέ, θα υπήρχες παντού, σαν συνέπεια.
σαν συνέπεια ανεξήγητων πράξεων.
ακόμη και αν- πάλι θλίψη θα ήσουν.
δόξασα το σύμπαν μου παντού.
είναι αργά. αύριο πρέπει να ξυπνήσω.
είπες θα φεύγαμε αύριο.
μου λείπεις. συγγνώμη.
Σημ: Κάποιος μού θύμισε κάτι σήμερα. Και έμαθα κάτι άλλο. Και δεν μ'άρεσε. Απλά.
16 comments:
το σώμα ξέρει.."
alla krataei mystika apo mas
na sai kala
θα γυρισει!
δεν μπορει.
καλημερα μικρουλη.
μ' άρεσε πολύ και η δική σου βόλτα. σαν να έβλεπα εμένα να περπατάω μέσα στα στενά, δίπλα στο ποτάμι. κι εμένα μ' αρέσουν πολύ οι πόλεις με ποτάμι. είναι το νερό σκέτο βάλσαμο κάτι ώρες. καλημέρες, ναυτιλάκο! να είσαι καλά εκεί πέρα!
μας ταξίδεψες.
μικρό αγόρι δυναμικός!
πνίγομαι όταν δεν υπάρχει το υγρό στοιχείο κοντά μου. σαν να σου δίνει μία διέξοδο. σαν να παίρνει μαζί του τα ερωτηματικά. ίσως και αυτά τα κάτι. που θυμίζουν και μαθαίνονται
Πέτρο, όλα τα ξέρει, εμείς πάλι..
καλησπέρα!!
stella, δεν θα γυρίσει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα ούτως ή άλλως.. απλά κάτι μού θύμισαν (και πάλι δεν συγκεντρωνόμουν στο γραφείο..). τεσπα.
unclescrooge, μπορεί θάλασσα να μην έχω, και ας είμαι σε νησί, αλλά τουλάχιστον έχω το ποτάμι. και σήμερα ήταν ωράιο..είχε και ηλιάκο..
apparos, άντε, μπορεί να το ξανακάνω απόψε :-)
καλησπέρες!!
tovenito, είσαι κι εσύ στη κατάλληλη πόλη.. ξεχνιέσαι με το νερό, κοιτάς, κάτι παίρνει, θυμάσαι κάτι άλλο, ή ξεχνάς τα πάντα.
Θυμόμουν ότι συμπαθούσες τις πόλεις με το υγρό στοιχείο...
Η απώλεια δεν είναι πάντοτε κακή. ίσως είναι δείκτης αλλαγής...;)
σας έκανε ήλιο, ε? καλά που έχεις το ποτάμι. δεν συγκρίνεται με θάλασσα, αλλά είναι ωραίο ποτάμι αυτό. κι ας μην το έχω επισκεφτεί ποτέ.
Antoine, κακό δεν είναι. αλλά δεν το λες και ευχάριστο.. τεσπα, ό,τι θυμάμαι χαίρομαι έιμαι κι εγώ..
unclescrooge, πραγματικά το ποτάμι είναι καλό που υπάρχει.. βέβαια θάλασσα δεν είναι αλλά δεν μας πειράζει αυτό. πόσα να ζητήσω πια?
να το δεις κι αυτό πάντως, είναι όμορφο. Seine δεν είναι (άλλη αγάπη αυτό..) αλλά τη κάνει τη δουλειά του..
Και τώρα η απορία του ξενέρωτου που θέλει να ξεσκίσει ένα ωραίο και προσωπικό post, αλλά δεν κρατιέμαι!!!
Πως εκφράζεται ένας τσαλαπετεινός στην άμμο;;;;;;;;;;; Εεεεεεε;;;;;;; Χεχεχεχεχεχε!!!!
Λοιπόν...πέρα από τα κακόβουλα και κρύα αστεία μου!! Δεν είναι κακό που σου λείπει. Απλά κοίτα αν βλέπεις το αδιέξοδο της σήραγγας με τα έργα, να μην χάνεις χρόνο. Πάρε μια άλλη γραμμή και κάνε μια ανταπόκριση...!!!
VK δεν μπορώ να αποκαλύψω τα μυστικά της ποίησής μου, χεχε. αλλά ψυχούλα είναι, κάπως θα εκφράζεται.
την ανταπόκρισή μου τη βρήκα, ευτυχώς. ήταν μια κακή μέρα..
ματς!
Post a Comment