Casting Lazy Shadows

Χτες πήγα στη δουλειά μετά από πολλές μέρες λόγω ασθένειας. Τίποτα σοβαρό. Μάλλον κούραση είναι. Αλλά καλό μού έκαναν αυτές οι μέρες. Μετά τη δουλειά πήγα να περπατήσω. Η μέρα έχει μεγαλώσει και δεν είναι πια νύχτα όταν φεύγω από το γραφείο. Είχε ήλιο όλη τη μέρα, αν και από το μεσημέρι και μετά δεν ήταν και τόσο έντονος. Από το παράθυρο του γραφείου, αυτού που βλέπει στο Παλάτι του Westminster, το φως έμπαινε άπλετο.



Και μετά λένε ότι αυτή η πόλη δεν έχει ήλιο. Και της πάει τόσο πολύ.



Περνώντας απέναντι από τη Waterloo Bridge έφτασα στο Southbank Centre. Έχει αρκετή παγωνιά αυτές τις μέρες αλλά κάποιες στιγμές πάνω στη γέφυρα ένιωθα τον αέρα να με παγώνει ακόμη περισσότερο. Εκεί είναι κάπως καλύτερα. Με τα ρούχα νιώθω προστατευμένος.



Τα απαραίτητα πια barriers, άλλου τύπου (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) με κρατούν προστατευμένο από άλλα πράγματα.



Περπατώντας, πέρασα από μια έκθεση βιβλίων αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος για να ψάξω. Με δύο ώρες ύπνου το προηγούμενο βράδυ ήταν εντυπωσιακό το ότι έβγαλα τη μέρα και μόνο. Πιο πέρα παιδιά ασχολούνται με τα skates τους. Είχα καιρό να το δω αυτό. Από τον Οκτώβρη νομίζω, σε μια άλλη βόλτα εκεί, σε μια παρόμοια μέρα. Σημάδι ότι οι μέρες αλλάζουν και κάτι άλλο έρχεται. Oh well..



Φτάνοντας στο London Eye πρέπει να αποφεύγω τους τουρίστες, που είναι παντού. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα με ενοχλούσαν οι τουρίστες. Δεν είναι υπεροψία, έχω υπάρξει κι εγώ τουρίστας- αν και, όχι, η λέξη δεν με χαρακτηρίζει. Ταξιδευτής είναι καλύτερα.



Περνάω τη Westminster Bridge. Αυτή είναι η αγαπημένη μου γέφυρα στη πόλη. Έχω κάτι πολύ όμορφο να θυμάμαι από εκεί. Τόση ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν σκέφτομαι τίποτα. Μερικές φορές μόνο σκεφτόμουν πόσο περίεργο είναι το ότι μένω εδώ, άλλες ότι σε μερικούς μήνες έχουν αλλάξει τα πάντα, για καλό γενικά. Αλλά τίποτα κακό. Εκτός αν το ξέχασα.