Να με θυμάσαι όμως την άνοιξη

Κοιμόμουν. Ξύπνησα επειδή ένιωσα μια στιγμιαία δύσπνοια. Μα ο ύπνος με ξαναπήρε τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα καν ότι είχα ξυπνήσει. Ήταν σαν όνειρο.
Μακάρι.

Ήμουν σε ένα πάρκο. Φθινόπωρο μα ήταν όλα τόσο πράσινα. Σχεδόν ψεύτικα. Δεν μπορεί να ήταν έτσι σκέφτηκα.

Άρχισα να αιωρούμαι και τότε είδα ότι κάτω από το πάρκο αυτό, υπήρχε ένα άλλο πάρκο, ένα πάρκο του Κάτω Κόσμου. Ήταν ποιο φοβερό, μα και πιο όμορφο. Πιο αληθινό. Ξεκινούσε εκεί όπου τελείωναν οι ρίζες και οι βάσεις όλων των πραγμάτων που είδα στο πάρκο στην επιφάνεια.

Τότε είδα και ανθρώπους. Σκιές μάλλον. Όχι άνθρωποι. Δεν μιλούσαν. Μια γυναίκα με ένα παιδί δίπλα της. Φαινόταν να κλαίει αλλά δεν έβγαζε ήχο. Και η γυναίκα δεν έκανε τίποτα.
Ένα πέτρινο άγαλμα βυθιζόταν στο νερό.

Περπάτησα και ένιωθα και πάλι να αιωρούμαι. Το πάρκο σιγά-σιγά μού απεκάλυπτε τους υακίνθους του και τα κρίνα του. Μόλις πλησιάζα όμως μαραίνονταν και έμενε μόνο σκόνη.
Πιο πέρα είδα μια πλάκα. Δεν είχε όνομα πάνω. Μόνο μια επιγραφή: ‘Ο παράδεισος δεν είναι για μένα’.

*******
Έχει παγωνιά. Περνάω δίπλα από έναν πλινθόκτιστο τοίχο. Σε περιμένω να έλθεις. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορείς. Αλλά περιμένω. Ξυπνάω.

Με καλύπτει το νερό. Δεν ξέρω πώς μπήκε στο δωμάτιο. Ήμουν στο κρεβάτι και ένιωσα ένα κύμα να έρχεται από κάτω. Οι λέξεις τυλίγουν τον λαιμό μου. Ξέρω. Ήλθε το σκοτάδι να μου ξεπληρώσει ό,τι μού πήρε. Αλλά δεν το κάνει. Οι λέξεις με πνίγουν. Ξυπνάω.

Φύτεψα ένα τριαντάφυλλο κάτω από μια βελανιδιά. Οι ρίζες της περικύκλωσαν το μικρό τριαντάφυλλο. Δεν έπρεπε να το κάνω. Μητέρα, μάθε μου να μεγαλώσω και να μπορέσω να φύγω από τις ρίζες. Με πνίγουν. Ξυπνάω.

Κάθομαι στο κρεβάτι. Κοιτάζω το ταβάνι. Κινείται. Το μυαλό μου το βλέπει. Είναι καθαρό. Μόνο συνείδηση δεν έχει. Θυμάμαι εκείνη τη γυναίκα στο μετρό. Μού κρατάει το χέρι. Κοιμάμαι.

Σαν λευκή κιμωλία σε μαυροπίνακα τα κόκκαλά μου θρυμματίζονται. Ξυπνάω.

Κάτι μεταλλικό απλώνει το κρύο του άγγιγμα πάνω μου. Και κοκκινίζει. Ξυπνάω.

Έμεινα χωρίς οικογένεια. Χωρίς δουλειά. Απελευθερώθηκα από τις ανάγκες μου. Και σε έφερα κοντά. Αλλά ούτε τότε με ήθελες.

Μπορείς να με ακούσεις; Το έχω ξαναζήσει αυτό σου λέω. Μού λείπεις. Ήθελα να σου μιλήσω για τον.. Ξυπνάω.

Μια γυναίκα μαζεύει λίγα από τα πράγματα της. Χωρίς θόρυβο. Ένας άντρας είναι στην πόρτα και παίζει με κάτι κλειδιά. Η γυναίκα προσπαθεί να φύγει. Την βλέπει. Όχι... Γιατί...; Το παιδί της στο βάθος κλαίει. Ξυπνάω.

Συγγνώμη για την αδυναμία μου. Ήρθε η ώρα να φύγω. Να με θυμάσαι όμως την άνοιξη.

2007