Δυο ώρες διαφορά

GMT +2

Το Cocktail Hour ξεκινά στις 6.30 με μερικά apple martinis στο Baires. Η μουσική είναι ακόμη καλύτερη από τότε που ήμουν για τελευταία φορά. Με τη Β. κάνουμε ανασκόπηση των μηνών που έχουμε να βρεθούμε και τα νέα είναι απρόσμενα (περιέργως με τη καλή έννοια).

Το βράδυ περνάει με τη Μήδεια2 του Παπαιωάννου. Η μουσική ήταν πολύ δυνατή, η παράσταση όχι ιδιαίτερα βατή. Αν ξέρεις την ιστορία της Μήδειας βοηθάει ωστόσο. Αυτό που μού είχε κάνει εντύπωση στο 2 και μού έκανε και τώρα ήταν το πόσο ετερόκλητο ήταν το κοινό. Arty φιγούρες, κυρίες 50+ που ντύθηκαν λες και ποιος ξέρει που πανε, κοσμικοί, απλοί κανονικοί άνθρωποι, και απέναντι, σε ένα θεωρείο, ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελα να δω. Εκεί που νόμιζα ότι ήμουν στη comfort zone, το έχασα.

Δεν είναι να βγαίνω από το σπίτι μου τελικά. Σε καμμια πόλη.

Μετά τη Μήδεια, η βραδυά με βγάζει στη Δελφών, με την Χ. και μια φίλη της. Είχα ξεχάσει πόσο ωραίο είναι να γνωρίζεις νέους ανθρώπους και να τους συμπαθείς αυτοστιγμή. Η Χάρητος είναι η επόμενη στάση, αν και το μόνο μέρος που ήταν καλό ήταν γεμάτο. Με την απαραίτητη στάση στη Μαβιλης για βρώμικο φτάνουμε στον Χολαργό, στο μπλε ροδάκινο όπου η κατάσταση είναι για τα πανηγύρια. Οι περισσότεροι είναι 35+ και δεν υπάρχει κανένας ωραίος πουθενά. ίσως σε άλλα προάστια.

Η νύχτα με βρίσκει να κοιμάμαι με τα ρούχα. Το πρωί έχω να πάω στο αεροδρόμιο...

GMT+ 0

Φτάνοντας στο Ηeathrow, στο εξωτικό Τ5, μπαίνω στη Piccadilly για να πάω σπίτι. Κατεβαίνω στη στάση μου, και νοιώθω σαν να μην έλειψα καθόλου. Το σπίτι μου ήταν όπως το άφησα, ίσως πιο όμορφο. Μια αδιαθεσία που είχα στην Αθήνα μού πέρασε μυστηριωδώς. Και όλα ήταν καλύτερα.

Το βράδυ τα σχέδια για αλλαγή χρόνου στο Ronnie Scotts δεν έκατσε και καταλήξαμε στη Floridita. Η μουσική ήταν για τρελλό χορό, όπως και έγινε τελικά. Είδα ανθρώπους να χορεύουν χωρίς να σκέφτονται τι θα πει ο άλλος, να μιλάνε σε όλους, να μην σκέφτονται τι θα σκεφτεί άλλος. Και αυτό λείπει από μέρη στην Ελλάδα νομίζω.

Ήταν η πρώτη μου παραμονή στο Λονδίνο. Η πόλη ήταν γεμάτη κόσμο, σαν να έχει μαζευτεί η μισή Ευρώπη εδώ, το μετρό ήταν επίσης γεμάτο, αν και ήδη από τις 10 μερικοί είχαν ξεφύγει. Φαντάζομαι μετά την αλλαγή το μετρό θα ήταν χειρότερο (το βράδυ λειτουργούσε μέχρι τις 4.30).

Και μια φράση που μού έμεινε για το 2008, ' κι αν στη χαρά δεν ζήσω ποτέ, τότε ας καώ κοντά σου'.