The sun is shining and the moon is glowing

Ο τίτλος του παρτσακλού αυτού ποστ χαρακτηρίζει τον σημερινό καιρό εδώ. Το μεσημέρι στο lunch break διέσχισα την Lancaster Bridge και πήγα στο Waterloo. Είχε πολύ ωραίο καιρό, ο ήλιος έλαμπε, το Κοινοβούλιο ήταν στα αριστερά μου (και στα δεξιά μου όταν άλλαξα κατεύθυνση).

Το πρωί σκεφτόμουν στο μετρό ακούγοντας Massive Attack και έλεγα ότι αυτό το μπλογκ ξεκίνησε για να γράφω τα κειμενάκια και τα ποιηματάκια (το βάζω σε υποκοριστικά γιατί η κανονική λέξη μού φαίνεται πολύ έντονη..) που ποτέ δεν θα εκδόσω. Μετά άριχσα τις ανταποκρίσεις από το Λονδίνο και διάφορες φωτογραφίες και τώρα πια έχω σαν βασικό θέμα τη νέα ζωή σαν εργαζόμενος.

Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται εξέλιξη ή παραίτηση.

Τα πράγματα στο γραφείο ήταν καλά αλλά δεν μάς νοιάζει αυτό. Στο μετρό ένα παλληκάρι φορόυσε μανικετόκουμπα με εικόνα του Μπρους Λι. Αλήθεια. Και είχε βγει έξω με αυτά.

Ένας ίσπανος καθόταν απέναντι μου, δεν έκατσε σήμερα (ατυχίες).

Βλακείες γράφω. Απλά καλό θα μου κάνει.

Στο δρόμο για το σουπερ μαρκετ παρατηρώ το φεγγάρι. Έχει ήδη νυχτώσει αλλά δεν το είχα παρατηρήσει (κι όμως συμβαίνει).

Είναι ακόμη στα μισά του αλλά λάμπει γυρώ από κάτι συννεφα που το έχουν κυκλώσει. όμορφο ήταν. Λίγο πιο πέρα ένα αεροπλάνο της ΒΑ πετάει προς το αεροδρόμιο. Πάντα ήθελα να ξέρω από πού ήλθαν αυτοί οι άνθρωποι και τι σκέφτονται όταν προσγειώνονται.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το Λονδίνο από ψηλά, με όλα μου τα πράγματα στοιβαγμένα στις αποσκευές και νέα διεύθυνση, αναρωτιόμουν τι έκανα.

Και κατέληξα να κάνω λογαριασμό 80 λιρών στο μπαρ του ξενοδοχείου με έναν αυστριακό (ή μπορεί να ήταν και αυστραλός).

Απόψε τη βγάζω με ένα κρασάκι από τη Χιλή που αγόρασα σήμερα. Κόκκινο (αν και δεν μου αρέσουν τα κόκκινα) και αρκετά ωραίο.

Η φωτογραφία είναι δική μου.

Και όποιος την έχει πάρει να μού τη φέρει πίσω.