Friday I am in love

Μισώ τις πρώτες μέρες.. Πρώτη μέρα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο μάθημα γερμανικών.. Σε νέα δουλειά. Αισίως στην τέταρτη. Μέχρι να βρω τι θέλω να κάνω. Ή να βρω λεφτά για διδακτορικό.

Έχοντας πάρει απόφαση ότι δεν μπορώ να κάνω καριέρα γιατί δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο γίνεται. Το γραφείο είναι ωραίο, αν και κάπως γκρι. Το περιβάλλον είναι πολύ ευχάριστο, με νέους ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου, με άσχετες σπουδές, που έχουμε αλλάξει τουλάχιστον δύο χώρες στη ζωή μας.

Με έχει κουράσει η οικονομική κρίση και προσπαθώ να την αγνοήσω, ενώ το Λονδίνο μπαίνει στον (κλασικά) ήρεμο χειμώνα του. Πολύ κρύο δεν έχεί, καμια βροχή πού και πού να κάνει το βράδυ πιο ευχάριστο.

Το πρωί η Picadilly Line είναι γεμάτη σκυνθρωπά νυσταγμένα πρόσωπα, ενώ το απόγευμα ακολουθεί την ιαπωνική προσέγγιση στη μετακίνηση: αυτή της σαρδέλλας. Ωστόσο το απόγευμα όλα μού φαίνονται καλύτερα.

Στο super market στο Earl's Court κόντα στο σπίτι, δύο Έλληνες γκρινιάζουν μπροστά στο ράφι με τα οργανικά, έχοντας την κλασική αντίληψη ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει (μπουχαχα, surprise!).

Ακούω τον Παπαμιχάλη στον Μελωδία, στο κλασικό του 12-2, να γίνεται λίγο πιο ανθρώπινο 10-12 εδώ λόγω της διαφοράς. Απόψε είχε μία από τις καλύτερες εκπομπές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Jane Birkin, Serge Gainsbourg, Tori Amos, Παυλίδης, Στέρεο Νόβα να μού θυμίζουν τα όνειρά μου.

Είμαι αχάριστος.

Αλλά συνεχίζω να περιμένω το σαββατοκύριακο και λίγες ώρες ύπνου παραπάνω.

υγ. όσοι διαβάζετε αυτό το δύσμοιρο ποστ, κάντε κλικ στον τίτλο, έχει δωράκι, είναι 10 λεπτά σε διάρκεια αλλά αξίζει (αλλιώς τα λεφτά σας πίσω).