Dans les rues de Londres (ανοιχτή επιστολή και άλλα)

Το London Eye φαίνεται σαν την rainbow flag από την Westminster Bridge.

Θυμάμαι για άλλη μία φορά πόσο καιρό έχω να σε δω. Και κυρίως πόσες φορές δεν σε είδα. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι χρώμα ήταν τα μάτια σου, μπλε, πράσινα. Δεν ήταν εύκολο να πω.

Στο μυαλό μου τριγυρίζουν οι στίχοι από το Dans les rues de Londres.

mais tu sais, ton âme est belle dans les rues des Londres

J'ai puisé plus de lumières

qu'il n'en faut pour voir

Χριστούγεννα στον Σταθμό Λαρίσης, σε μια αφιλόξενη αποβάθρα. Πριν το ταξίδι. Αύριο, μια άλλη χώρα.

Καλοκαίρι, στην Οία, κομμάτι ενός κλισέ. Ο ήλιος πέφτει και είμαστε εκεί, ήταν όπως σε όλα τα άλλα μέρη. Αλλά ο ήλιος δεν είχε σημασία.

Είχαμε βρει μια άκρη σε εκείνα τα ερείπια, σαν παλιό κάστρο έμοιαζε. Εγώ με την υψοφοβία να γκρινιάζω ότι μπορεί και να πέσω. Και μού είπες ότι θα με κρατήσεις.

Ένα απόγευμα στο Metropolis. Μήνες μετά, μπροστά σε κάτι CD's της PJ Harvey, γύρισα δεξιά τυχαία και ήσουν εκεί.

Δεν ήξερα καν ότι είχες γυρίσει.

Ξύπνησα και θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει για καιρό. Ένα μήνυμα υπήρχε στο τηλέφωνό μου. "Σ'αγπάω τόσο πολύ. Ζεις;"

Απαντάω και θυμάμαι το φυτό που φωτογράφιζα χτες σε έναν ξεχασμένο δρόμο στο Notting Hill.

Είχαμε βρει μια άκρη, μια γωνιά σε ένα νησί στον ουρανό. Και κοιτούσαμε τους ανθρώπους από κάτω και γελούσες επειδή φαίνονταν μικροί. Σαν να μπορείς να τους κρατάς στο ένα σου χέρι. Και να κάνεις ό,τι θέλεις.

Είχα σημειώσει τη θέση αυτού του μικρού νησιού σε ένα χαρτάκι, χειρόγραφο σημείωμα με οδηγίες. Από πάνω του κάποιος έγραψε τυχαία κάτι άλλο και δεν κατάφερα να θυμηθώ που είναι. Είχα μόνο τις οδηγίες.

Και δεν ξέρω πώς να σε βρω.

Κάτι θα σκαρφιστεί το αναπάντεχο και θα σκαρώσει και έτσι θα γίνει. δεν χρειάζεται να ανησυχώ.

Αλλά το ρολόι λέει ότι είναι αργά πια.