2

Ημέρα Κόκκινη.

Η πόλη υγρή και ζεστή. όπως τα σώματά μας, παρά το ανοιχτό παράθυρο. Το τζάμι απλά κάνει την υγρασία πιο έντονη ενώ το ανοιχτό παράθυρο προσφέρει τους ήχους του απέναντι πάρκου.

Η αλμύρα στο μπράτσο σου συνεχίζει να με κάνει να νιώθω όπως την πρώτη φορά. Δεν είναι και τόσο παλιά κιόλας. Αλλά δεν φαίνεται πουθενά.

Στη Fontana di Trevi αρνούμαι να ρίξω κέρμα. πολύ τουριστικό. εξάλλου δεν θέλω να ξαναγυρίσω στη Ρώμη. όχι μόνος μου. Τα στενάκια θυμίζουν Μεσόγειο, σε μια πόλη όπου όλα είναι αρχαία. και εμείς το μόνο νέο.

Στο μνημείο του Vittorio Emmanuele διασχίζω τον δρόμο κοιτώντας ανάποδα και με πιάνεις για να με σταματήσεις. το κρατάς περισσότερο από όσο χρειάζεται για να μη πάθω τίποτα. σταματάω στη μέση και χαμογελάω. ένας ιταλός κορνάρει και μου χαλάει το σκηνικό. η υγρασία συνεχίζει να μας ενοχλεί αλλά κανείς δεν παραπονιέται.

Πασαλείβομαι με το παγωτό σαν παιδάκι και γυρνάμε στα στενά προς τη Via Con Doti. Η υγρασία φαίνεται στους φανοστάτες και στο πρόσωπό σου. ίσως όμως είναι τα μάτια.

Μέρα μπλε.

Πιο σοβαρή από τη φύση της. αν και δεν καταλαβαίνω γιατί. Στα σκαλιά της Ισπανίας αγοράζουμε κάστανα και περπατάμε. μ'αρέσει που πέφτουμε συνέχεια ο ένας πάνω στον άλλον.

Η συζήτηση σοβαρεύει και προτιμώ να βλέπω την θέα προς το Βατικανό.

Μέρα αθέατη.

Δεν ξέρω πια τίποτα. Στο τρένο η κούραση φαίνεται και όλα ξεχνιούνται με ένα απολογητικό μήνυμα λίγο μετά. και μερικά τηλέφωνα.

όλα αυτά που είχες πει, μοιάζουν με ένα έρημο βέλος. και σε καληνυχτίζω.