Back to square one

Παρασκευή και γτάνουμε στο αεροδρόμιο της Ρώμης. Ένα λεωφορείο μας πάει στο κέντρο όπου παίρνουμε το μετρό για το ξενοδοχείο. Το μετρό της Ρώμης ήταν βρώμικο, σκοτεινό, δαιδαλώδες και όχι ιδιαίτερα πρακτικό. κατεβαίνουμε στη στάση μας, ακολουθούμε τις πινακίδες που λένε uscita και μας βγάζουν σε μια κλειστή έξοδο.

Με νοήματα και σπαστά αγγλικά κάτι ιταλίδες μας λένε προς τα που να πάμε. Αναρωτιέμαι πώς άνθρωποι στην ηλικία μας δεν μαθαίνουν μια ξένη γλώσσα ακόμη. Η υγρασία με έχει κάνει ήδη να αισθάνομαι υγρός.

Κι εσένα αλλά δεν γκρινιάζεις. πολύ.

Η πρώτη μας βόλτα μας βρίσκει να κατεβαίνουμε την Via Vittorio Veneto. Παντού καλοντυμένοι ιταλοί και ησυχία. περιέργως. περναμε απέναντι (εγώ κοιτώντας στη λάθος πλευρά του δρόμου) και κατεβαίνοντας, μέσα από διάφορα σοκάκια γεμάτα μαγαζιά με παγωτά, ακούμε τρεχούμενο νερό.

Η Fontana Di Trevi, θυμίζει σκηνικό του Felini. Τα αγάλματά της μοάζουν να θέλουν να φύγουν από εκεί, και να απελευθερωθούν. και δεν είναι τα μόνα

Στο μαγαζί με τα παγωτά αποφασίζουμε να πάρουμε κάτι και αρχίζεις να με πασαλείβεις. και δεν μας νοιάζει. τριγύρω ακούμε ελληνικά, και περπατώντας φτάνουμε στο Πάνθεον. Είναι κλειστό γιατί είναι αργά, και καθόμαστε στις κολώνες του. Στη Via del Corso, στο βαθος βλέπω ένα μεγάλο κτήριο και θέλω να πάω. χατήρι δεν χαλάς.

Στο μνημείο του Vittorio Emanuele II, χαζεύω τη μεγαλοπρέπειά του και τις αιώνιες φλόγες που καίνει στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.

Σε μια πόλη που λέγεται αιώνια, και μπροστά στις φλόγες αυτές, τίποτα δεν φαίνεται αιώνιο. παρά μόνο εφήμερο.

Ο γυρισμός παραμένει το καλύτερο σημείο του ταξιδιού. ξέρεις γιατί.

Το Βατικανό την άλλη μέρα είναι γεμάτο κόσμο που περιμένει να προσκυνήσει την εκκλησία (που ακόμη δεν θυμάμαι σε ποιον είναι αφιερωμένη). Το αγνοούμε και πηγαίνουμε στο Μουσείο. Στη Καπέλα Σιστίνα βλέπω το άγγιγμα του Αδάμ. Είναι κάπως αστείο το πώς ο Μιχαήλ Άγγελος ήθελε να δείξει την επιθυμία του ανθρώπου να φτάσει τον Θεό. ενώ δεν μπορεί να αγγίξει έναν άλλον άνθρωπο..

Στη γέφυρα της Μαργαρίτας, ο Τίβερης φαίνεται στάσιμος και ρηχός.

Στο Λονδίνο ισχύει το ίδιο.

Το βράδυ η αναζήτηση φαγητού αποδεικνύεται πιο δύσκολη από ό,τι υπολογίζαμε. Τα περισσότερα μαγαζιά έχουν μια αισθητική, το λιγότερο κιτς, το φαγητό δεν είναι κάτι εξαιρετικό και η απογοήτευση είναι έκδηλη. Η νύχτα περνάει άσχημα αλλά τουλάχιστον γρήγορα.

Το επόμενο πρωί η Ρώμη είναι ηλιόλουστη και ζεστή. Στο γρασίδι κάτω από το Κολοσσαίο σωριάζομαι και μου βγάζεις φωτογραφίες. Η αρχαία αγορά είναι εντυπωσιακή. πολλά θυμίζουν Ελλάδα. η κακή συντήρηση του Κολοσσαίου, τα έργα που κάνουν τριγύρω και έχουν πληγώσει την αισθητική αυτού του κομματιού της πόλης.

Στο γυρισμό όλα είναι πιο ήρεμα. στο Λονδίνο φτάνουμε με μία ώρα καθυστέρηση και είναι αργά για να πάρω μετρό. στην ουρά για ταξί κάνεις παζάρια για τη διαδρομή μου ως το Kensington. Ζητάω να φυγεις, έχω νεύρα από τη συμπεριφορά σου στο ταξίδι αλλά δεν λες να το κάνεις.

Σε καληνυχτώ. φτάνω σπίτι και νιώθω να είμαι back to square one. και χωρίς την ανταμοιβή που παίρνεις κάθε φορά που περνάς από την αφετηρία.

γαμημένη monopoly.