Χτες ήμουν σε μια έκθεση και κάθησα και παρατήρησα τον παραπάνω Mondrian. Είχα έναν φίλο που δεν καταλάβαινε την μοντέρνα τέχνη και αναρωτιόταν γιατί ο Mondrian είναι σημαντικός.
Δεν είχα καλά επιχειρήματα μέχρι χτες που σκέφτηκα ότι οι πίνακές του, είναι απεικονίσεις της ευτυχίας. Όπως αυτή νοείται σαν ο συνδυασμός αισθημάτων (τα χρώματα στις συνθέσεις του καλλιτέχνη) και πράξεων (οι γραμμές που χωρίζουν τον πίνακα σε τμήματα), πράξεων λιτών, και προσεγμένων.
8 comments:
Ούτε εγώ τον καταλαβαίνω το Mondrian αλλά α πώ την αλήθεια δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με την τέχνη του.
ούτε εγώ τον μελέτησα. περισσότερο σκέφτηκα μια ερμηνεία με βάση τι ένιωσα παρά μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης με βάση τα (όσα) ξέρω για τη μοντέρνα τέχνη.
την τεχνη την αισθανεσαι , δεν χρειαζεται να καταλαβεις κατι.
Έχει δίκιο ο fotolithi. Τη τέχνη την αισθάνεσαι. Κι όταν την αισθάνεσαι, καταλαβαίνεις τι θέλει να πει και ο ζωγράφος. Εκ πρώτης όψεως, ούτε εγώ θα τον καταλάβαινα το Mondrian. Με τη μοντέρνα τέχνη δε τα πηγαίνω και τόσο καλά, ωστόσο μ’ αρέσει π.χ. ο Pollock ή καλλιτέχνες της Pop Art σαν τον Roy Lichtenstein. Εκεί μπορώ να βρω κάτι που μ’ εκφράζει και με κάνει να έρχομαι κοντά στο ζωγράφο. Φιλιά στη Λόντρα
τελικά υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιληφθείς και να ερμηνεύσεις την τέχνη. όσον αφορά τη ζωγραφική, πιστεύω πως πλέον η λεγόμενη "μοντέρνα" άποψη είναι αυτή που αξίζειμ καθώς το να πιάσει ένας ζωγράφος και να φτιάξει πχ ένα τοπίο σχεδόν σαν φωτογραφία δε λέει και πολλά πια (άντε βγάλε φωτογραφία καλύτερα). απλά, το θέμα είναι πως μερικά έργα είναι φτιαγμένα μόνο για τους δημιουργούς και τους κριτικούς και δεν θα πρέπει να υπάρχει ας πούμε πίκρα από τη μεριά τους όταν ο μέσος νους δεν τα "καταλαβαίνει". πως πάνε τα πράγματα στο λονδίνο; υποθέτω λίγο πιεσμένα, όμως κουράγιο, κρίση είναι θα περάσει.
fotolithi, συμφωνώ, αυτό ήθελα να πω με την ανάρτηση, γι'αυτό και δεν άρχισα να λέω τίποτα για τον ρυθμό του έργου του, ή το είδος του, ή το πλαίσιο στο οποίο κινείται, ή οτιδήποτε.
Pinkaki, είναι το ίδιο με την ποίηση που δεν έχει νόημα να προσπαθείς να την εξηγήσεις με τεχνοτροπίες, νοήματα και τι θέλει να πει ο ποιητής (ειδικά το τελευταίο..).
εκεί που είχα πάει προχτές είχε και Pollock και Lichtenstein, και όνυως είναι ωραίοι.
passenger, τους κριτικούς δεν τους σύμπαθω. δεν μπορώ να ακούω κάποιον να αναιρεί τον Νταλί σαν ατάλαντο, με διάφορους τεχνικούς όρους.
συμφωνώ βέβαια ότι μερικά έργα δεν τα πιάνεις εύκολα αλλά μάλλον θέλουν χρόνο, ή απλά δεν νιώθεις ό,τι ένιωσε ο καλλιτέχνης. αλλά αυτά είναι κυρίως στη μοντέρνα τέχνη, όντως. Ο Χόπερ πχ που ζωγράφιζε τοπία, δεν έχει και κάτι να καταλάβεις.
σε άλλα νέα, εδώ είναι όντως πιεσμένα και έχω αρχίσει να σκέφτομαι "πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό".
Post a Comment