Οι μέρες χωρίς ίντερνετ τελείωσαν και όλα δείχνουν καλύτερα. ίσως φταίει και ο ήλιος (που είχε, τώρα δεν έχει πια).
Στο Victoria and Albert έχει μια έκθεση με κοσμήματα. Το καλύτερο όμως ήταν ο κήπος στη μέση του κτηρίου. Είχε ήλιο, μια λίμνη στη μέση, κόσμο και γρασίδι. Συνήθως έχω το βιβλίο μου μαζί μου, το βγάζω και κάθομαι να διαβάσω λίγο.
Ο ήλιος δεν με αφήνει και συνεχίζω να περπατάω. Στο South Ken όλα δείχνουν όμορφα και πουθενά δεν καταλαβαίνεις ότι η χώρα περνάει τις χειρότερες μέρες εδώ και χρόνια, όσον αφορά την οικονομία της. Φτάνω στο Hyde Park. Οι περισσότεροι είναι στο γρασίδι ενώ η λίμνη του πάρκου έχει γεμίσει κόσμο που κάνει βαρκάδα. Ζηλεύω που είμαι μόνος εδώ και δεν μπορώ να κάνω βαρκάδα (να κουνήσω εγώ κουπιά δεν παίζει- ούτε κονσέρβα δεν ξερω να ανοίγω. εδώ έχουν άλλο σύστημα).
Σωριάζομαι σε μια άκρη, ένας σκίουρος περνά δίπλα μου, κοντοστέκεται, τον βαφτίζω Ντέιλ και φεύγει. Το παιδάκι πιο πέρα έχει σποράκια και τον κερδίζει. Εγώ δεν έχω τίποτα.
(τώρα που το σκέφτομαι ίσως ήταν και κοριτσάκι ο Ντέιλ).
Περπατώντας φτάνω στο Westminster. Στο δρόμο βλέπω περισσότερο τουρίστες που έχουν πάει να βγάλουν φωτογραφία το παλάτι, φοιτητές, τρεις ελληνίδες που διαμαρτύρονται για την μικρή ποικιλία ρούχων στο Knightsbridge (...), πιο πέρα κάτι άλλοι έλληνες σχολιάζουν τον κόσμο.
Η λίμνη του St. James's Park έχει έναν μαύρο κύκνο. Αλλά οι άλλοι κύκνοι τον παίζουν και ας είναι μαύρος.
Οι άνθρωποι να δω πότε θα είναι τόσο δεκτικοί.
Στον σταθμό του μετρό συναντώ τυχαία έναν ισπανό που γνώρισα στο V&A και μού έβγαζε φωτογραφίες. Μου χαμογελάει και μπαίνει σε άλλο βαγόνι. Κατεβαίνω στο Southwark και περπατάω δίπλα στο ποτάμι. Έχει παλίρροια και δεν φαίνονται οι όχθες του. Ο ήλιος λαμπυρίζει πάνω στο ποτάμι και φτάνω στην Tate. Στη πρόσοψή της συνεχίζει να έχει τα γκραφίτι που έχει από τον Μάιο.
Πηγαίνω κατευθείαν στον Μonet στον τρίτο όροφο. Στο δωμάτιο που συνήθως έχει τους πίνακες του Rothko μια νέα σειρά ενός καλλιτέχνη (δεν θυμάμαι όνομα) που χρησιμοποιούσε αίμα σαν υλικό. Είχε έναν πίνακα με την σταύρωση που ήταν πραγματικά δυνατός, παρά το ότι το θρησκευτικό μου πνεύμα δεν είναι και τόσο.
Αυτή τη περίοδο έχει έκθεση του Rothko. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι περίμενα. όταν είχα πρωτογνωρίσει το έργο του Rothko δεν είχα εντυπωσιαστεί από τη δουλειά του. Αυτή τη φορά όμως είδα installation με φωτισμό που έδειχνε το πώς είχαν δουλευτεί τα χρώματα για να δημιουργήσουν την εικόνα, αυτή που ο διπλανός μου έλεγε ότι μπορεί να κάνει κι αυτός.
Βέβαια τα ίδια έλεγαν και για τον Pollock αλλά..
Στον πέμπτο βλέπω πάλι τον γνωστό Ισπανό και μού κάνει εντύπωση. Είναι μικρή και αυτή η πόλη τελικά.
Στο δρόμο για το σπίτι, κατεβαίνω τρεις στάσεις πιο νωρίς, και πάω με τα πόδια.
Συναντώ μια παλιά μου συμφοιτήτρια από την ΑΣΟΕΕ στην Gloucester Road. Δουλεύει στο Investment Banking και τρέχει να προλάβει την κατάρρευση.
Συνεχίζει να είναι μικρή αυτή η πόλη.
14 comments:
an einai mikro to londino , hauhna einai xvrio . synexise na mas xarizeis omorfes eikones apo tis voltes soy!!!!
Χμμ…θα θελα να είμαι και εγώ αυτή τη περίοδο στο Λονδίνο, να λιάζομαι στα πάρκα και να πηγαίνω στα μουσεία. Μιας και είπες για Pollock, ναι, αρχικά φαίνεται σαν να πιτσιλούσε μπογιά σε καμβά. Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι, σωστά? Small world λένε στ’ αγγλικά, μικρός που’ ναι ο κόσμος λέμε στη πατρίδα. Χαιρετώ, take care.
fotolithi, μικρό είναι σχήμα λόγου, απλά μού έκανε εντύπωση αφενός η συνάντησή μυο με την Ε. μετά από τόσα χρόνια, αφετέρου το γεγονός ότι έβλεπα συνέχεια τον ισπανό συνέχεια.
τώρα έβγαλε πάλι ήλιο.. κάθε 10 λεπτά βγάζει και μετά ξανακρύβεται.. άσχετο.
piknaki μου, το καλό με τον ήλιο εδώ είναι ακριβώς το ότι είναι σπάνιος και τον εκτιμάς περισσότερο. επίσης, όταν έχει ήλιο, το Λονδίνο είναι γαμάτο! του πάει πάρα πολύ.
όσο για τον Pollock, όντως έτσι λένε όσοι τον θεωρούν ανάξιο λόγου αλλά το θέμα είναι ότι κανείς δεν το είχε σκεφτεί πριν, και ότι δεν πετούσε απλά μπογιές σε καμβάδες..
ελπίζω να είσαι καλά καλά καλά :-)
κοίτα απόλαυσε το λονδίνο, και όσο για την κρίση, μην ανησυχείς, όλα είναι περαστικά. οπότε όταν κάποια στιγμή χωθείς στο λούκι της παραγωγικής διαδικασίας να έχεις τουλάχιστον να θυμάσαι αυτές τις μέρες.
όσο μπορώ τώρα το χαίρομαι. όσο για την κρίση, προσπαθώ να την ξεχάσω αλλά δεν υπάρχει περίπτωση. ό,τι εφημερίδα και να πάρεις αυτά λέει. αλλά ναι, σε κανά 2 χρόνια θα έχει περάσει οπότε θα είμαστε ΟΚ.
Το μέγεθος μιας πόλης δεν το καθορίζει ούτε η έκτασή της ούτε ο πληθυσμός της...
Ώστε είσαι ιμπρεσιονόπληκτος! Ενδιαφέρον, αν και θα σε στεναχωρήσω, διότι προτιμώ το σκληρότερο εξπρεσιονισμό! Ωστόσο, ο ακραίος Pollock δε με ελκεί...
Από λαθρανάγνωση διάβασα ότι αγαπάς το Summer's gone...
Cue to your face so forsaken
Crushed by the way that you cry
Cue to your face so forsaken
What a surprise
You try to break the mould
before you get too old
you try to break the mould
before you die
Cue to your heart that is racing
stung by the look in your eye
Cue to your heart that is racing
What a surprise
you try to break the mould
before you get too old
you try to break the mould
before you die
Cue your face so forsaken
crushed by the way that you cry
Cue your face so forsaken
Say goodbye
Sing for your lover
Like blood from a stone
Sing for your lover
Who's waiting at home
If you sing when youre high
And youre dry as a bone
Then you must realise
That you're never alone
And you'll sing with the dead instead
You try and break the mould,
before you get too old
you try and break the mould,
before you die
Οι αγαπημένοι μου Placebo...
Antoine, γενικά είμαι ταγμένος στον ιμπρεσιονισμό, αν και δεν είναι ότι δεν ελκύομαι από τον εξπρεσιονισμό (θαυμάζω πχ τον Kandinsky, τον Munch και άλλους).
Και ναι, το summer's gone το αγαπάω πολύ. παραμένει το αγαπημένο μου, ό,τι και αν έχουν βγάλει από τότε. είναι pure placebo αυτό το τραγουδάκι..
Αν σου πω ότι λατρεύω τον Egon Schiele, τι θα μου πεις μετά;
Από Placebo δεν ξέρω αν μπορώ να αποφασίσω ποιο είναι το αγαπημένο μου! Είναι το κλασικό every you, every me αλλά και το απίστευτο Sleeping with Ghosts το υπεραγαπώ... το έξοχο Leni το έχεις ακούσει;
τον Schiele; κάπως unexpected μού έκανε, χεχε. άσε που τα έργα του έχουν κάτι το φοβερό..
το leni είχα πάνω από χρόνο να το ακούσω, τώρα αυτό ακούω και γράφω.. και μού θύμισε πολλά πράγματα (η μνημη μου λειτουργεί μόνο με τη μουσική και την όσφρηση..).
Ω ναι! Συμβαίνει και με τον Schiele και με τους Placebo...
Χαιρετώ!
ναι, όντως παίζει αυτό με τους placebo αλλά μάλλον δεν το σκέφτομαι ποτέ λόγω μεγάλης αδυναμίας.. τεσπα..
χαιρετώ! (είναι και εργάσιμη άυριο).
@nautile: τη Κυριακή που μας πέρασε το "Έθνος" είχε ένα αρθράκι για την έκθεση με το Rothko και σε θυμήθηκα καθώς το διάβαζα. Η δουλειά πως είναι? Χαιρετώ σε :)
καλό μου pinkaki,να'σαι καλά! η έκθεση είχε μεγάλο σουξέ εδώ (σήμερα στο lunch break πήγα να φάω και το κυπελλάκι με το τσάι είχε πάνω έναν πίνακα του Rothcko..).
Καλά πάει η δουλειά, απλά είναι δύσκολη, πρέπει να μάθω πολλά, έχει τρέξιμο.. τα'χω ψιλοπαίξει..
αλλά καταλαβαίνω πόσο διαφορετικά σου φέρονται εδώ όταν είσαι εργαζόμενος..
εσύ πώς πας;
Post a Comment