απλά μαθηματικά

μόλις άκουσα το song to the siren που είχα να το ακούσω δύο χρόνια και για κάποιο λόγο θυμάμαι ακριβώς τη τελευταία φορά που το άκουσα. καθόμουν στο σαλόνι του προηγούμενου σπιτιού μου, κοιτούσα έξω από τα τρια παράθυρα που κάλυπταν τον τοίχο και έφταναν μέχρι το ταβάνι και θυμάμαι το σπίτι γεμάτο λουλούδια, τα σκοτεινά απέναντι διαμερίσματα, την αλεπού που κάθε βράδυ περνούσε από κάτω και αυτό το τραγούδι να παίζει.

ήταν τότε που περίμενα κάποιον να έλθει επιτέλους στο Λονδίνο που όλο το λέγαμε και ποτέ δεν γινόταν. είχα ξεκινήσει στη δουλειά αλλά ήμουν ακόμη στον πάτο της τροφικής αλυσίδας. έκανα αιτήσεις για διδακτορικά και άνοιγα φακέλους με τρελλή ανυπομονησία ενώ κάθε μέρα έστελνα φακέλους για υποτροφίες, αιτήσεις, τα πάντα. έβγαινα συνέχεια και ακόμη προσπαθώ να καταλάβω πώς μού έφταναν τα λεφτά. φορούσα κάτι συλλεκτικά all star με τα χρώματα της σημαίας της ειρήνης αλλά σε ανάποδη φορά στο κάθε παπούτσι. πήγαινα στη δουλειά με αυτά τα παπούτσια. δεν έβγαζα ποτέ τα ακουστικά από τα αυτιά μου. η ζωή ήταν απλή χωρίς deadlines, smartphones, emails στις 3 το ξημέρωμα, λογαριασμούς καταθέσεων, υποχρεώσεις, αναλυτικά bank statements, 800 κανάλια στη τηλεόραση που δεν ανοίγω ποτέ.

fast forward δύο χρόνια μετά και ο κάποιος ήλθε είδε και απήλθε ανεπιτυχώς, το σπίτι άλλαξε, ένα διδακτορικό ξεκίνησε, κάτι διαλέξεις, άρθρα, μια φοιτήτρια που θέλει supervision (πόσο τέλειο συναίσθημα να είσαι στην άλλη πλευρά), περισσότερες ευθύνες, νύχτες που δεν κοιμάσαι γιατί το μυαλό 'τρεχει', σε καθε μετακόμιση οι βαλίτσες αυξάνονται, άτιμος καταναλωτισμός, αλλά μαζί με αυτά βάζεις μια μέρα που στη Trafalgar εμφανίζεται ένα πλοίο σε μπουκάλι, σε μέγεθος αυτοκινήτου, που περπατάς στη μέση της πόλης ανάμεσα σε lunar gates, duck sauces και chinese lanterns, που συζητάς για ώρες σε μπαρ με βελούδινους τοίχους και θεωρίες του όσκαρ Ουάιλντ, υπόγεια μπαρ με κόκκινες πινακίδες και σφηνάκια τεκίλας με το αλάτι στο χέρι, βλέποντας τις επιγραφές της Piccadilly σαν να είναι η πρωτη φορά, κάθε φορά, ξαπλώνοντας στο γρασίδι του Hyde Park την άνοιξη, κοιτώντας από το παράθυρο τα νέα κτήρια να κατασκευάζονται, ανοίγοντας δειλά το παράθυρο για να μπαίνει το αεράκι, και τελικά, κάνοντας τις πράξεις μάλλον βγήκες κερδισμένος.

one of those London nights (when everything happens)

Το να φεύγεις Παρασκευή από το γραφείο νωρίς είναι μαγεία. Μη φανταστείς τόσο νωρίς ώστε να μοιάζεις με Έλληνα δημόσιο υπάλληλο, αλλά αρκετά νωρίς για να δικαιολογείσαι λέγοντας ότι είναι Παρασκευή και έχεις να βγεις.

Τα φυτά είναι ποτισμένα, ψεκάζεις και λίγο άρωμα σε εσένα και ξεκινάς για το Covent Garden, λίγα λεπτά στην ουσία από το γραφείο αλλά μερικές μέρες φαντάζουν ώρες αυτά τα λεπτά. όπως και να έχει είναι μερικές μέρες που υπάρχουν για να σου μένουν: όταν βγαίνεις από το σπίτι με καπαρντίνα πρώτη φορά μετά από μήνες που φοράς παλτό. όταν γυρνάς σπίτι και δεν έχει κρύο παρά λίγη δροσιά και όταν φεύγεις από το γραφείο είναι ακόμη μέρα και η άνοιξη έρχεται. όταν περπατάς στο Mayfair και σταματάς κάθε λίγο γιατί κάτι περιμένεις και τελικά έρχεται.

πάλι ξέχασα να βγάλω μια φωτογραφία τη πόλη μου σήμερα. αλλά τι να βγάλεις που κάθε τι είναι το σπίτι σου και γιατί να το βγάλεις;

στον δρόμο του γυρισμού, προλαβαίνω το τελευταίο μετρό, γεμάτο, όπως πάντα, με τον πιο ετερόκλητο κόσμο, κουρασμένους hipsters (αναρωτιέμαι αν αυτός ο όρος υπάρχει εκτός Ελλάδας), διάφορους λιπόθυμους στο πάτωμα του τρένου, ανθρώπους με μποτάκια timberland από τα 90s, ψιλομεθυσμένους να κάνουν τσουλήθρα στις σκάλες του σταθμού, οι περισσότεροι να έχουν χάσει τα βήματά τους, και όλα αυτά ακούγοντας το let England shake, που είναι σαν να ανακαλύπτεις τη PJ Harvey από την αρχή.

Μετά το μετρό, στο πάρκο που διασχίζω για να πάω σπίτι επικρατεί μια σπάνια ησυχία που είναι υπέροχη ενώ λίγο πιο πέρα κάτι πουλιά τιτιβίζουν στη μία το βράδυ και αναρωτιέμαι ποια να είναι αλλά δεν έχει σημασία. σημασία έχει ότι φέρνουν την άνοιξη. η ησυχία στην γειτονιά είναι εντυπωσιακή και όταν βγάζω τα κλειδιά από τη τσάντα ακούγονται σαν να σκίζουν τα πάντα και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι όλα τόσο ήσυχα.

γυρνάω το κλειδί στη πόρτα και αναρωτιέμαι αν έπρεπε να είχα κάτσει λίγο παραπάνω.

τραγούδι της ημέρας- cherry ghosts- a month of mornings

It's not about you

Τρεις μέρες τώρα φυσάει συνεχώς και από το σπίτι ακούγονται κάθε λογής θόρυβοι. ειδικά το βράδυ μένω ξύπνιος μέχρι να κουραστώ αρκετά και να κοιμηθώ. και το πρωί ξυπνάωα και βγαίνω για περπάτημα αλλά γυρνάω γρήγορα μιας και ο αέρας είναι το μόνο φυσικό φαινόμενο που με ενοχλεί πραγματικά. Στο σπίτι είμαι μόνος οπότε κάθομαι στον καναπέ και κοιτάω το δέντρο μπροστά από το σπίτι να χτυπάει τα τζάμια με τα κλαδιά του.

προσπαθώ να διαβάσω το βιβλίο μου αλλά δεν συγκεντρώνομαι. Προσπαθώ να κάνω κάτι αλλαγές στη διατριβή μου αλλά ούτε σ'αυτό συγκεντρώνομαι και έτσι αποφασίζω να κάνω ένα τηλεφώνημα. Το κακό με το τηλέφωνό μου είναι ότι ακόμη και αν σβήσεις ένα νούμερο αυτό με κάποιο τρόπο δεν σβηνει ποτέ τελείως από τη μνήμη του οπότε το ξαναβρίσκεις. Αν μη τι άλλο είναι ένα πολύ 'ανθρώπινο' χαρακτηριστικό αν σκεφτεί κανείς ότι κάπως έτσι λειτουργούν οι αναμνήσεις μας. Περιμένουν τον αέρα για να βγουν έξω και να σου υπενθυμίσουν ότι δεν είσαι τόσο κουλ όσο νόμιζες.

5 λεπτά δεν είναι πολλά αλλά είναι αρκετά όταν επικρατεί η αμηχανία εκείνη που δεν ξέρεις αν είναι επειδή πήρες σε κακή ώρα ή επειδή δεν υπάρχει πια καλή ώρα να πάρεις. Κυριακή και ψάχνω ένα τραγούδι στο youtube το οποίο οδηγεί σε άλλα τραγούδια τα οποία δεν οδηγούν πουθενά. Το μόνο που κάνουν είναι να μού θυμίζουν διάφορα άλλα, με αποτέλεσμα δύο μέρες τώρα να μην έχω κάνει δουλειά.

εκτός αν θεωρείται δουλειά το να σβήνεις παλιά μηνύματα από ένα άλλο τηλέφωνο βλέποντας σε μερικές εκατοντάδες από αυτά τη πορεία χρόνων, ταξιδιών, υποσχέσεων, στηριγμάτων, σχεδίων, πτήσεων, απογευμάτων στο Λονδίνο, νυχτών στην Αμοργό, πεζουλάκια στην Ακρόπολη, κουτιών, φωτογραφιών και λοιπών σουβενίρ που είναι πιστά στην ύπαρξή τους και σου υπενθυμίζουν ότι πρέπει να επιστρέψεις. αλλά αυτό που δεν σου λένε είναι τι θα βρεις εκεί. γιατί αυτά είναι καταφανώς κολλημένα στο τότε και δεν σου δείχνουν την εξέλιξη των πραγμάτων ώστε να είσαι προετοιμασμένος για το τι θα βρεις.

μερικές ευχές προλαβαίνεις να πεις, να'σαι καλά και όλα να ξεκινήσουν καλά, περιμένεις λίγο για την απαραίτητη ευγένεια, ακούς ένα γέλιο, θες να το πατήσεις κάτω γιατί είναι ασυνάρτητο και δεν σε σκέφτεται καθόλου αλλά απλά πατάς εκείνο το βολικά βαμμένο κόκκινο κουμπάκι και συνεχίζεις το τίποτα που αρνείται να κοπάσει.

British Isles Life #3,257

Ενώ προσπαθώ να κοιμηθώ, είναι μάλλον δύσκολο. Έλαβα ένα email σήμερα και μού ζήτησαν να δώσω μια μικρή διάλεξη στο πανεπιστήμιο και έτσι κάθομαι και κάνω πρόβα στο τι θα πω. Νοιώθω σαν το King's Speech, αν και η θέση μου είναι λιγότερη σημαίνουσα από του Γεωργίου του VI.

Το υπέροχο απόψε δεν είναι αυτό αλλά η ομίχλη που έχει έξω. Άνοιξα το παράθυρο για λίγο αέρα και είδα ένα στρώμα ομίχλης ενώ κοντά στις λάμπες του δρόμου υγρασία ή μικρές νιφάδες, δεν ξέρω τι είναι, δημιουργούν μικρές χιονοθύελλες, σχεδόν μινιατούρες, που βλέπεις μόνο εκεί που φωτίζει η λάμπα. Τα αυτοκίνητα είναι όλα σκεπασμένα με πάχνη και το φεγγάρι δεν διακρίνεται και είναι κρίμα μιας και αυτός ο βράχος είναι ό,τι πιο γοητευτικό έχει ο ουρανός μας. Δεύτερο, ίσως, μόνο μετά την Αφροδίτη όπως λάμπει ένα βράδυ Ιουνίου σε κατάστρωμα πλοίου σε νυχτερινό δρομολόγιο Πειραιάς-Αμοργός.

Ο ουρανός αξίζει πια μόνο σε νησιά ή χωριά στην ηπειρωτική Ελλάδα όπου φαίνεται χωρίς τα φώτα της πόλης να κρύβουν τα αστέρια. σε νησί είναι όμως καλύτερα γιατί έχουν τα κύματα που τα ηπειρωτικά χωριά, όσα βουνά, όσες λίμνες και έλατα σε οροπέδια και βράχια που ανυψώνονται αψηφώντας τη βαρύτητα να φέρουν, το κύμα να σκάει στα βράχια ή τις μικρές φυσικές αποβάθρες που εισχωρούν στη θάλασσα δεν θα τα φτάσουν ποτέ.

Τη κυριακή αποφάσισα να το παίξω παραδοσιακός και πήρα την εφημερίδα μου και ανακάλυψα ένα μικρό tea place με εξαιρετικά γλυκά στο Hampstead (Louis λέγεται), με μια διακόσμηση που μάλλον έχει μείνει ίδια από το 1970 με τη γιαγιά στο ταμείο να αποτελεί ομοίως αναπόσπαστο κομμάτι του μέρους. Είναι από εκείνες τις Κυριακές που ο ήλιος λάμπει και ας μη ζεσταίνει, που η πόλη δείχνει πιο όμορφη, που τα δέντρα δείχνουν λιγότερο γυμνά, που οικογένειες βγαίνουν στο πάρκο με καροτσάκια και σκυλιά και είναι σαν άνοιξη αν και φοράμε ακόμη μπότες και κασκόλ.

Το μετρό είναι απίστευτα ήσυχο, πράγμα παράξενο, ακόμη και για Κυριακή (μια περιέργως πολύ όμορφη λέξη) και διαβάζω μια συλλογή πεζών της Δημουλά και βλέπω μια εντυπωσιακή ηθογραφία μιας Ελλάδας που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν είναι ευχάριστη εικόνα, είναι άνθρωποι μόνοι, οικογένειες σπασμένες, θέλω καταπατημένα, μάυρα πρόβατα, επιθυμίες που δεν τις μαρτυρά κανείς, άκριτες ηθικολογίες και τυφλή πίστη στο θέλημα θεού.

Ωστόσο στον κινηματογράφο είναι όλα καλύτερα. Δύο ώρες ακούγοντας μια 'πειραγμένη' έκδοση της μουσικής της Λίμνης των Κύκνων, σε μια ταινία που με καθήλωσε, με τσάκισε, με συγκίνησε, με άγχωσε, με επηρέασε, με γοήτευσε, όπως έκανε κάποτε το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, που πάλι είδα στο BBC σαν να ήταν η πρώτη φορά.

Όταν πια παίρνω τον δρόμο του γυρισμού περιμένω το τρένο της ανταπόκρισης, σε υπέργειο σταθμό πια, με την ανάσα μου να φαίνεται από το κρύο, να λέω στην Ε. στο τηλέφωνο ότι πριν μερικούς μήνες βλέπαμε το social network τη πρώτη νύχτα που φύσηξα και η ανάσα μου εμφανίστηκε ορατά στον αέρα και της είπα 'κοίτα, κοίτα, ήλθε ο χειμώνας', με μια προσμονή. τώρα, κοντοστεκόμαστε σε διαφορετικά σημεία της πόλης μας να σκεφτόμαστε ότι η μέρα μεγαλώνει και 'κοίτα, κοίτα, έρχεται η άνοιξη'.

Οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν μια εποχή. Εμείς περιμένουμε απλά το αύριο, ό,τι εποχή κι αν κάνει. Στο Λονδίνο ποτέ δεν ξέρεις.

τραγούδι της ημέρας: epic45- the stars in spring