Sunday 19 September 2010

Todo sobre mi fin de semana


εικόνες από το los abrazos rotos, η Κρουζ στο ασπρόμαυρο πάτωμα, στα κόκκινα με ένα βλέμμα τρόμου. Λίγο πριν, με μια λευκή περούκα να χαμογελάει.

προς το τέλος δύο άνθρωποι αγκαλιασμένοι σε μια παραλία. το τελευταίο φιλί πριν το αυτοκίνητο ξεκινήσει. και...

εικόνες από το inception, μια πόλη καταρρέει από τα νερά που τη βρέχουν. το παρίσι σε συνθήκες αψήφησης όλων των φυσικών νόμων.

οι υπέροχες αργές κινήσεις τους.

εικόνες από το todo sobre mi madre, μια κυριακή απόγευμα, απρόοπτα, κάπως, η Περέδες δίπλα σε μια μεγάλη φωτογραφία θεάτρου, η Βαρκελώνη από ψηλά, δύο τρένα να πηγαίνουν ανάποδα, το τέλος, κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά.

σε μια αποβάθρα στο Aνατολικό Λονδίνο ο ήλιος αρχίζει να εξαφανίζεται. μια φωτογραφία με τα σύννεφα, το τελευταίο φως, μια κάμερα στον σταθμό, τόσο Λονδίνο μα τόσο.

στο γυρισμό περνάω από έναν κήπο και θα έπαιρνα όρκο ότι μού μύρισε γαρδένια..

τραγούδι της ημέρας- Φαίδρα- Μ. Μερκούρη/Α. Πρωτοψάλτη/και...
σημ. it takes quite the effort to make a West Londoner go to East London

Tuesday 14 September 2010

M7


Να περπατάς. Να περπατάς στο Λονδίνο σαν να είναι δικό σου. Να βγαίνεις από το γραφείο και να περνάς τον δρόμο με το φανάρι κόκκινο. Στο δρόμο να συνειδητοποιείς ότι δεν βιάζεσαι και να χαίρεσαι το ότι είσαι στη Κingsway ένα απόγευμα, πηγαίνοντας στο Holborn.

Και το φωτάκι του blackberry στο κόκκινο.

στο μετρό να πιάνεσαι, από τη χειρολαβή να πιάνεσαι, σαν πειρατής που κρατιέται όταν αγριεύει το κύμα. να πηδάς το κενό και να μπαίνεις πριν κλείσει η πόρτα. ο διπλανός να κάνει λίγο χώρο για να μπεις κι εσύ.

'Ευχαριστώ'.

Να κατεβαίνεις και να ανοίγεις την ομπρέλλα για λίγο, μέχρι να ψιχαλίζει απλά. Να κάθεσαι έξω από το υπόστεγο απλά για να σε χτυπάει λίγο το νερό της βροχής. Να περιμένεις και να βλέπεις τον ζωγραφισμένο τοίχο στο σπιτάκι απέναντι, με τους πολύχρωμους κύκλους να καλύπτουν την πλαινή πλευρά, δείγμα της δικής μας αστικής κουλτούρας.

Ποτέ δεν το έχω κάνει αλλά αρκεί που είμαστε στην ίδια πόλη και τη μοιραζόμαστε.

Μια ξαφνική ερώτηση για ένα άρωμα που νόμιζες ότι κανείς δεν μύριζε.

για τις επόμενες 3 ώρες τίποτα άλλο δεν φαίνεται να έχει σημασία.

μόνο ότι μοιράζεσαι τη πόλη για αυτό το βράδυ. και για το επόμενο.


και..

και...

τραγούδι της ημέρας παραμένει το suburban war των arcade fire το οποίο δεν έχω πάψει να ακούω και με έκανε να θέλω να κλάψω όταν το άκουσα για πρώτη φορά.

Monday 13 September 2010

10


Ο συνμπλόγκερ και φαν μου (χιχιχι) Βασίλης με προσκάλεσε σε ένα παιχνιδάκι και αν και είμαστε σοβαρό μπλογκ εδώ, πετάμε τη σκούφια μας για κάτι τέτοια!

10 αγαπημένα μου πράγματα:

1.η μυρωδιά της θάλασσας πάνω σε πλοίο στο Αιγαίο

2. η Αμοργός, πάντα

3. να ξυπνάω στο Λονδίνο, ειδικά μετά από ένα όμορφο βράδυ

4. η αμηχανία στο τέλος του πρώτου ραντεβού, για το ποιος θα φιλήσει ποιον

5. να συνδέω τη μνήμη μου με μουσικές

6. να περπατάς και να πέφτεις συνέχεια πάνω στον άλλο

7. οι ταινίες του Αλμοδόβαρ

8. το βιβλία με τα άπαντα του Ελύτη στο κομοδίνο μου

9. το κόκκινο φωτάκι στο τηλέφωνό μου όταν έχω μήνυμα

10. όταν γυρνάω το κλειδί και είμαι σπίτι μου

+1. το Λονδίνο, ένα βράδυ του Σεπτέμβρη, ένα απόγευμα άνοιξης, ένα βράδυ χειμώμα και ένα πρωινό καλοκαιριού, πάντα.
τραγούδι της ημέρας- Arcade Fire- Suburban War

Wednesday 8 September 2010

European Adventure I: Road to Bruges Part 2


he felt very young; at the same time unspeakably aged. he sliced like a knife through everything; at the same time was outside, looking on.. far out to sea and alone; she always had the feeling that it was very, very dangerous to live even one day


στο τρένο, διασχίζω μια εξοχή ίδια. Πράσινο παντού, σε μια στάση κατεβαίνουν οι περισσότεροι και μπαίνουν άλλοι τόσοι. Ακούω μια γλώσσα που δεν αναγνωρίζω και κάθομαι δίπλα στο παράθυρο με τον ήλιο να με ζεσταίνει. έχει κάτι το μαγευτικό να μην καταλαβαίνεις τίποτα από τα όσα ακούς. και σε ηρεμεί. στο σταθμό του τρένου κατεβαίνω και χρειάζομαι να συνηθίσω το ότι όλα πάνε ανάποδα εδώ. αυτά σου κάνει το Λονδίνο. Το ξενοδοχείο είναι θλιβερό, όχι επειδή δεν είναι καλό αλλά επειδή νοιώθω σαν να βρίσκομαι στο προσωπικό μου lost in translation. κάποια στιγμή πίνω λίγο κρασί κοιτώντας τη θέα από το παράθυρο, συνειδητοποιώ τι μού θυμίζω και περιμένω τη προσωπική μου Σκάρλετ Γιόχανσον.

δεν έρχεται.


did it matter then.. that he must inevitably cease completely; all this must go on without him; did he resent it? or did in not become consoling to believe that love ended absolutely?

η φωτογραφία δείχνει το κανάλι που έβλεπα όταν όλα σταμάτησαν. το ποδήλατο πέρασε δίπλα μου και μέχρι το κουδούνι ενός άλλου ποδηλάτου δεν ακούστηκε τίποτα. μια ησυχία στη μέση της πόλης, ούτε θρόισμα δεν σε άφηνε να ξεχάσεις το τι σκεφτόσουν. το πώς ήλθαν τα πράγματα, το τι κάνεις εκεί, από πού ξεκίνησες και πού έφτασες, το πώς το είχες σχεδιάσει και πώς έγινε.

in the triumph and the jingle of silence was what he loved; life; London; this moment of September

αλλά όχι στο Λονδίνο. σε ένα καφέ, στον ήλιο, διαβάζοντας. κόσμος να περνάει και να τον κοιτάω. λίγος αέρας να φυσάει από τα στενά δρομάκια και τα αυτοκίνητα να κάνουν τον ωραίο ήχο που κάνουν οι τροχοί στα πλακόστρωτα.

κι άλλο ένα κουδούνι. το καμπαναριό της πόλης φαίνεται στο βάθος, από παντού το βλέπεις εξάλλου. χτυπάει κάθε τόσο για να σου ρυθμίσει τη μέρα. αυτός ήταν ο σκοπός του όταν χτίστηκε, 800 χρόνια πριν.

what did it mean to him, this thing he called life? oh, it was very queer.

το βράδυ έχει λίγο περισσότερο κρύο αλλά ο καιρός παραμένει εξαιρετικός. η ιδανική ισορροπία, ενώ εγώ ζηλεύω την ανεμελιά που βλέπω στους ανθρώπους γύρω μου. καμία σχέση με το άγχος που έχουμε εμείς εδώ.

all the same, that one day should follow another; Wednesday, Thursday, Friday, Saturday; that one should wake up in the morning; see the sky; walk in the park.
στο τρένο του γυρισμού ακούω portishead και PJ Harvey κατά βάση. κοιτάω τις φωτογραφίες από τη Bruges και σκέφτομαι και πάλι ότι θέλω να ξαναγυρίσω στο Βέλγιο. ή να ξαναπάω κάπου μόνος.
για την ώρα είμαι σπίτι και χαίρομαι που έφτασα. next stop: Berlin, σε ένα μήνα.
σημ. τα κειμενάκια στα αγγλικά είναι από τη Mrs Dalloway της V. Woolf που διάβαζα στο ταξίδι, ελαφρώς παραλαγμένα σε μερικά σημεία.
σημ2. όποιος περίμενε ταξιδιωτικές συμβουλές πρακτικού τύπου μάλλον σε λάθος πόρτα χτύπησε

Tuesday 7 September 2010

Εuropean Adventure I: Road to Bruges Part 1



Χθες βράδυ κάνω βόλτα στη πόλη. Κάποια στιγμή είμαι δίπλα σε ένα κανάλι, και περνάει ένα ποδήλατο δίπλα μου. Μετά, τίποτα. Ησυχία, δεν ακούγεται τίποτα. Απά βλέπεις το νερό, μειρκά φώτα από τις λάμπες, σκεπές από το 1200 μέχρι το 1700 και τίποτα άλλο. Είναι η πιο όμορφη εμπειρία που είχα σε πόλη.

Απλά εσύ, ό,τι σκέφτεσαι και η πόλη. 3 ώρες από το Λονδίνο.

Λίγα λεπτά μετά, ένα κουδούνι από ένα ποδήλατο ακούγεται.



Στη κεντρική πλατεία είναι το κτήριο με το καμπαναριό, που είναι εκεί από το 1240. Σκέφτομαι ότι είναι εξαιρετικό το ότι φτιάχτηκε αυτό από ανθρώπους 800 χρόνια πριν. Και είναι ακόμη εκεί. Αλλά όλη η πόλη είναι κάπως έτσι. σε ένα σημείο μια γέφυρα ενώνει δύο όχθες με μια ιτιά να έχει ριζώσει πλαγίως σε έναν τοίχο και τα φύλλα της να ακουμπάνε το νερό.

Σε ένα πορτογαλέζικο εστιατόριο τρωω ακούγοντας Μadredeus και Dulce Pontes.

Είχα ξεχάσει πώς είναι να ταξιδεύεις μόνος και ήταν ωραία να το ξανακάνω. Ειδικά με αυτή την ησυχία.

Σε ένα παγκάκι διαβάζω Β. Γουλφ, στον ήλιο. Και μετά πάλι βόλτα προσπαθώντας να χαθώ.

Αύριο πάλι.

Saturday 4 September 2010

Bigmouth Strikes Again

Διαβάζω μια συνέντευξη του Morrissey στον Guardian σιγοτραγουδώντας το there is a light that never goes out. Δεν είναι τόσο συνέντευξη όσο τι συμβαίνει όταν κάποιος γνωρίζει ένα από τα είδωλά του. Συνεχίζω να πιστεύω ότι αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει.
Επίσης για μια ακόμη φορά μια θεωρία μου διαλύεται. Πώς ο άνθρωπος που έχει γράψει μερικούς από τους ωραιότερους στίχους στη μουσική δεν μπορεί να νοιώσει αυτό το connection (που λέμε και στο χωρίο μου) με άλλους;
Επίσης άκουσα τα νέα τραγούδια των Arcade Fire. Μπορεί να μην έζησα τους smiths όταν βγήκαν αλλά είναι ευχάριστο να είσαι η γενιά που έιχε τους arcade fire και τους interpol.
Κατεβαίνοντας στο γραμματοκιβώτιο να δω τι μού ήλθε σήμερα, βρήκα το τεύχος μιας νομικής επιθεώρησης στην οποία επιτέλους δημοσιεύτηκα. Μη φανταστείς, ένα book review είναι αλλά και πάλι. Διάβασα και τα υπόλοιπα και ενώ η δική μου κριτική ήταν ως επί το πλέιστον θετική, διάβασα μία άλλη, ένός άλλου έλληνα, που ήταν τελείως αρνητική και για λίγο σκέφτηκα πως οι κακές κριτικές για κάποιο λόγο φαίνονται πιο σοβαρές, σαν να προσπαθείς περισσότερο όταν κριτικάρεις κάποιον παρά όταν συμφωνείς με τη δουλειά του.
Μού πέρασε αυτό και τώρα κάθομαι και κοιτάω το όνομά μου εκεί. είναι κάπως σουρεάλ.
Έχει σταματήσει και η βροχή αυτές τις μέρες και βρήκα ευκαιρία να κάτσω να λιαστώ στο Somerset House με τον νέο μου βοηθό (ναι, έχω και βοηθό) ο οποίος μού αρέσει επικίνδυνα αλλά νομίζω είναι αντιεπαγγελματικό και πρέπει να σοβαρευτώ.
επίσης το μπλογκ (βασικά εγώ που εκφράζομαι μέσω του μπλογκ) αποφάσισε να γίνει cosmopolitan και ξεκίνησε ένα european adventure που θα ολοκληρωθεί τον νοέμβριο.
Πρωτη στάση η Βruges.
Να θυμηθώ να βγάλω καμμιά φωτογραφία..
τραγούδι της ημέρας- arcade fire- the suburbs