Wednesday 21 July 2010

Clock tick

διαβάζοντας το Paradise Lost (το ποίημα του Milton, όχι το ομότιτλο βιβλίο για τη Σμύρνη που μού γνώρισε κάποιος όταν μπέρδεψε το τι διάβαζα) συνειδητοποιώ ότι τα εδάφια του Διαβόλου μού φαίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα.
Αντίθετα, οι Άγγελοι είναι κάπως βαρετοί και η Εύα σαν καλή χριστιανή που δεν αντιμιλά στον άντρα της.
Η αζαλέα μου μαράθηκε. Έχω ξεχάσει να τη ποτίσω, δεν έχω προλάβει να κάνω τίποτα τελευταία.
Τις Κυριακές συνεχίζει να με πιάνει μια τάση φυγής από το Λονδίνο. όχι για την Ελλάδα δυστυχώς ή ευτυχώς. Θέλω κάποτε να μείνω στο Βέλγιο.
Το A single man πρέπει να είναι μια από τις καλαίσθητες ταινίες που έχω δει. Κάπως κακό το timing βέβαια αλλά εξαιρετική καλλιτεχνική διέυθυνση.
Αύριο είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά. Μετά διακοπές. Δεν νομίζω να έχω χρειαστεί ποτέ τόσο απελπιστικά διακοπές. Η μόνη προετοιμασία μου είναι κάτι καινούρια παπούτσια, μερικά πουκάμισα και μια ζώνη. Α, και μια νέα τσάντα για το ταξίδι. Υπόλοιπο στη τράπεζα: 8 λίρες και 32 πέννες.
Απωθημένο από τότε που είδα το Περα από την Αφρική, να ταξιδέψω κάποτε με ένα μεγαλείο, σε μια από αυτές τις τεράστιες σκηνές στη σαβάνα, με έπιπλα και χαλιά μέσα και μπαούλα vuitton παντού.
Μετά συνειδητοποίησα ότι η αποικειοκρατία τελείωσε. Πάμε παρακάτω.
Ανυπομονώ να κάτσω ένα απόγευμα στο αγαπημένο μας τραπέζι στο Σκουφάκι με τη Χ. και να μιλήσουμε. Για μερικές (πολλές ώρες).
Όταν οι περισσότεροι που ήξερα έχουν φύγει από το Λονδίνο η ζωή όπως την ήξερα αλλάζει πολύ. Και δεν ξέρω αν μ'αρέσει.
Αλλά μ'αρέσει να περπατάω σε μια πόλη που ξέρω καλά.
τραγούδι της νύχτας- απαραίτητη η συνοδεία μιας καλής φίλης από τα παλιά, μερικών κοκτειλς και μιας Αθηναικής πλατείας στα μέσα του Ιούλη- Green Onions- Booker T. & The MG's

Wednesday 7 July 2010

London days, unidentified nights

Αυτό το πράγμα που βάζω τίτλους στα αγγλικά πρέπει να το κοιτάξω. Αλλά δεν έχω χρόνο σήμερα.
έχει ωραίο καλοκαίρι φέτος. όσο ωραίο μπορεί να είναι εδώ, αλλά αν σκεφτείς τα προηγούμενα 2-3, αυτό είναι ένα θαύμα. σήμερα έχει δροσιά και είναι ωραία από το παράθυρο να μπαίνει αέρας, ενώ ακούγεται ο ήχος από τη βελανιδιά μπροστά από το σπίτι.
Είναι ώρες που το Λονδίνο είναι μαγευτικό (μόνο Κυριακές απόγευμα δεν είναι). Είναι ενδιαφέρον να περπατάς και να περνάς μέσα από λίμνες, πάρκα, πάπιες, όπως επίσης και να περπατάς και να βλέπεις παντού μνημεία που μικρός τα έβλεπες στην εγκυκλοπαίδεια και έλεγες 'κάποτε θα πάω εκεί'.
όλα από κοντά φαίνονται μικρότερα.
Χτες ήταν κάπως έτσι, αλλά με καύσωνα. Υπάρχουν ώρες που το Λονδίνο φαντάζει η πιο μοναχική πόλη του κόσμου, κάτι που στην Αθήνα δεν το νοιώθεις τόσο εύκολα. Αλλά χτες είχε ήλιο και ξεχνιόσουν. Κάτι τα μεσημεριανά cocktails στο automat, κάτι ο καιρός, κάτι οι πάπιες στις λίμνες, όλα ήταν καλά.
οι Κυριακές είναι μια άλλη ιστορία. ειδικά το βράδυ. από το σχολείο μού δημιουργούσε ένα άγχος, επειδή έπρεπε να πάω σχολείο. αν και μού άρεσε, και ήμουν και καλός, είχα πάντα θέμα με τους δασκάλους. Είχα μάλλον θέμα με την 'εξουσία' αλλά δεν είναι της παρούσης.
τις Κυριακές με πιάνει η σκέψη να γυρίσω πίσω. Μετά συνέρχομαι και σκέφτομαι τι θα έκανα πίσω, ειδικά τώρα. νομίζω φταίει που αλλιώς τα είχα σκεφτεί και αλλιώς ήλθαν. δεν έφταιγα ακριβώς αλλά δεν έχει σημασία.
τραγούδι της ημέρας- mazy star- all your sisters