Sunday 6 December 2009

Diary of me (κάνε με κλικ βρε)

Αγαπητό ημερολόγιο,

πάλι εξαφανίστηκα, το ξέρω (λες και νοιάστηκες). Ναι, που λες, ήμουν άρρωστος και άλλο άγχος δεν είχα, να γράψω ημερολόγιο. Αφιερώθηκα ωστόσο στη συγγραφή της μοναδικής διατριβής μου η οποία από νομική που ήταν έγινε ιστορική. Καλά, ιστορική θα είναι για πολλούς λόγους αλλά αλλιώς το είχα υπολογίσει εγώ.


Που λες είμαι ακόμη ζαλισμένος από τα φάρμακα, δεν θυμάμαι τι έχω πάρει. Δεν φταίω εγώ, δεν ήταν κανείς εδώ να κρατάει λογαριασμό. Επίσης χτες το μεσημέρι που με το μεσημεριανό ήπια και κρασί, αφού είχα χαπακωθεί, δεν ξέρω αν βοήθησε. Μιας και είπα φαγητό, σήμερα έφτιαξα τυρόπιτα και πολύ το χάρηκα, είμαι εξαιρετικός. Ένα πράγμα μού έλειπε από την Ελλάδα, πάει κι αυτό.

Το αποφάσισα που λες, δεν γυρνάω πίσω. Θυμάμαι πριν μέρες, τότε, στις εκλογές, υπήρχε ένας άνεμος αλλαγής, πώς ήταν στη μεταπολίτευση; καλά, μπορεί να ήταν κι αλλιώς, εγώ τη μεταπολίτευση από τα βιβλία ιστορίας, τη Τριανταφύλλου και τον πατέρα μου την έμαθα (έχω σφαιρική κάλυψη, τι επιστήμονας είμαι). Τώρα αυτός ο άνεμος αλλαγής λίγο προς μπουρίνι κάνει (αποτυχημένη παρομοίωση αλλά άλλον άνεμο δεν ξέρω, τι είμαι, ανεμοδούρα;).

Μιας και μιλάω για πολιτικά και τέτοιες βαρυσήμαντες αναλύσεις, πρέπει να ομολογήσω κάτι. Αυτό το συμβάν με τον Ομπάμα (βλ. προηγούμενο ποστ προδότη αναγνώστη που το πήδηξες και ήλθες σε αυτό), πολύ με απασχολεί ακόμη. Μη γελάς, εγώ δεν σε κορόιδευα (τα διαλυτικά πώς μπαίνουν;) όταν έλεγες ότι συνάντησες το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ στο δρόμο. ίσως κάτι σήμαινε, δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί.

Επίσης, θέλω να καταγγείλω κάτι. Συγκεκριμένα το ελληνικό ΕΣΥ. Τη Δευτέρα, εκεί που χαροπάλευα με πυρετό, πήρα στισ 5 το πρωί το NHS να ρωτήσω αν έχω καμμια γρίπη σελέμπριτι (ούτε καν..) και κάποιος το σήκωσε (ο James). Νυσταγμένος ήταν, δεν τον αδικώ, αλλά ο δόλιος μού απάντησε, αφού με φακέλωσε πρώτα (πιθανολογώ ότι το έκανε επειδή κατάλαβε τι drama queen είμαι και θα με κάνουν block αν ξαναπάρω).

Να δεις που θα πάθω τίποτα και δεν θα με πιστεύουν. Καλύτερα βέβαια γιατί είναι για τα πανηγύρια. Αλλά αλλού ήθελα να καταλήξω, καταγγελία για το ελληνικό σύστημα κάνω, όχι το αγγλικό. Αμφιβάλλω αν το ΕΣΥ απαντούσε ποτέ σε τηλέφωνο στις 5 το πρωί. Σιγά βασικά μην απαντούσε και στις 10 το πρωί, ή στις 11, άντε, γιατί μεταξύ μας, 10 το πρωί ούτε εγώ απαντάω στο τηλέφωνό μου στο γραφείο, δεν λειτουργώ και αυτό το ντριιιιιν ντριιιιιν δεν το μπορώ.

Καταλαβαίνεις βεβαίως ότι δεν σου μιλάω επειδή σε αγαπάω (δεν ήθελα να το μάθεις έτσι, η καρδιά μου ανήκει αλλού-έγινα δωρητής οργάνων) αλλά επειδή σκοτώνω χρόνο πριν πάω για ύπνο. Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, σε αφήνω.

σημ: για όσους δεν το πιάσατε, το 'κάνε με κλικ βρε' δεν είναι σεξουαλικό υπονοούμενο (ήμαρτον, θα χάσω και το παιδικό μου κοινό) αλλά έχει βιντεάκι.

Thursday 3 December 2009

8+1 ημέρες

Πριν μια εβδομάδα. Νοέμβριος ακόμη. Φεύγω από το γραφείο τη μέρα που ξεκινά η σύντομη άδειά μου. Έχει ήδη πέσει το σκοτάδι και περπατάω στη Surrey Str πηγαίνωντας προς το Temple. Στο καινούριο κτήριο του πανεπιστημίου βλέπω μια μορφή να μού χαμογελάει και να με χαιρετά. Είναι ο Ομπάμα. Ένας υπάλληλος του πανεπιστημίου έχει ένα χάρτινο ολόσωμο ομοίωμα και όπως το κουνάει είναι σαν να με χαιρετά. Δεν πάω καλά.

Επόμενη μέρα στο σπίτι μαζεύοντας ρουχαλάκια και κάνοντας λίγη έρευνα. Φτάνω στο Heathrow ώρες νωρίτερα από άγχος να μην χάσω το αεροπλάνο. Το οποίο φεύγει με αξιοθαύμαστη έλλειψη καθυστέρησης. Δίπλα μου κάθεται μια ελληνίδα με γρίπη, κουκουλωμένη με ένα παλτό, ένα κασκόλ και μια κουβέρτα, ευγενική χορηγεία της ΒΑ. Μια μπλε απαίσια. Τη κοιτάω με μισό μάτι γιατί δεν θέλω να με κολλήσει. Η διπλανή σειρά (πέσαμε σε μεγάλο Boeing) είναι άδεια και αναρωτιέμαι γιατί δεν πάει εκεί να κάτσει, να μη ρισκάρει να κολλήσει άλλον. Ναι, ΟΚ, δεν είναι ευγενικό αλλά έχω 3 μέρες για διακοπές, θέλω να περάσουν ήρεμα. Είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο παράθυρο για να είμαι μακριά της. Μια φίλη μου μού είπε ότι έπρεπε να είχα ανοίξει το παράθυρο να αεριστεί ο χώρος..

Τελικά αρρώστησα.

Στην Αθήνα έχει ζέστη. Πολλή. Τουλάχιστον για μένα που δεν έχω μάθει έτσι. Αλλά είναι όμορφα. όταν δεν μένεις εκεί μάλλον. Πήγα στη μπρίζα (τι ωραία μουσική) και έμαθα και το αμπάριζα, πίσω από τη Παλιά Βουλή (σχεδόν). Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι είναι το μόνο αμόλυντο, μετά τη καταστροφή που έφερε το μετρό στο Γκάζι.

Σάββατο πρωί και η Αθήνα είναι ανυπόφορη. Όλοι είναι στο κέντρο. Προτιμώ τις ήσυχες καθημερινές. Τρώω τυρόπιτα που μού είχε λείψει και καθόμαστε στο καφέ μας (ναι, δικό μας είναι, δικαιωματικά) και πίνω το τσαγάκι μου με το γάλα του. Και η σερβιτόρα νομίζει ότι ξύπνησα πιστεύοντας ότι είμαι λόρδος.

Το βράδυ είναι όμορφο αλλά ήσυχο. Βολτούλες, ωραίος καιρός. Αλλά ένα δεν συνηθίζω. Ακόμη επιτρέπεται το κάπνισμα. Η χώρα παραμένει με το ένα πόδι στην Ευρώπη, με το άλλο στη (βαθιά) Ανατολή. Δεν είμαι φασίστας, αλλά έχω πρόβλημα με τον καπνό. όχι προσωπικό.

Γνώρισα και έναν καινούριο άνθρωπο και πολύ το χάρηκα.

Κυριακή και πρέπει να γυρίσω. Απαίσια αίσθηση. Κάνω fast forward και είμαι στη πτήση. Είναι Airbus τώρα και έχω όλη τη σειρά δική μου. Βάζω και τη vuitton στο διπλανό κάθισμα, τη δένω με τη ζώνη για να μη μού γκρινιάξουν. Τη βλέπει η αεροσυνοδός, χαμογελάει, γλυκήτατη ιδέα μού λέει, αλλά και πάλι πρέπει να πάει κάτω από το κάθισμα..

Πάλι στη δουλειά αλλά όχι για πολύ. Άρρωστος γαρ. Το αφεντικό μου έχει σοβαρό πρόβλημα να καταλάβει ότι οι άνθρωποι ενίοτε αρρωσταίνουν και (τι έκλπληξη) μένουν σπίτι και δυσανασχετεί. όντως δεν κάνει για αφεντικό..

Αρχίζω να διαβάζω το 'Ο χρόνος πάλι' της Τριανταφύλλου, ακούγοντας το 'Ένωση' του ΚΒ. Το 1973 είναι απίστευτο. Στο βιβλίο σε ένα σημείο μιλάει για το Θεοδωράκη και το πόσο τέλειος ήταν. Αναρωτιέμαι γιατί, ό,τι και να κάνει αυτός ο άνθρωπος, ό,τι και να πει, όσα κόμματα και να αλλάξει, θα είναι στο απυρόβλητο λόγω της μουσικής του. ίσως είναι σαν τον Καζάν. Καρφί, ναι, αλλά εξαιρετικός σκηνοθέτης. ΟΚ, αυτά είναι για αυτούς με μεγάλη καρδιά. Εγώ ένας μικροαστός είμαι.
Μια δυσκολία να συνηθίσω το τι άφησα πίσω είναι σε όλες τις μέρες. Σαν κοινός παρανομαστής.

Χτες μια προσβολή λόγω άγνοιας. Δεν με ενοχλούν οι ηλίθιοι άνθρωποι (πολύ). Με ενοχλούν όμως αυτοί που πιστεύουν τις ειδήσεις του star ως καθρέπτη της πραγματικότητας με τα απίστευτα στερεότυπά του. Κάτσε, αυτοί είναι οι ηλίθιοι.

+1. Σήμερα. Βρέχει, τώρα σταμάτησε βασικά, αρκετή συννεφιά. Ησυχία στο σπίτι. Αλλά μόνο εκεί. Σε ένα αεροδρόμιο συμβαίνουν άλλα.