N-Squared

Επειδή τα προηγούμενα ποστς ήταν μέσα στη 'χαρά' είπα να γράψω ένα ευχάριστο. Χα. Σας την έσκασα. Δεν έχω όρεξη, θα πω ό,τι θέλω.

Σκεφτόμουν το πρωί στο μετρό διαβάζοντας ένα άρθρο για τις κοινωνικές ευθύνες των εταιρειών (για όποιον δεν κατάλαβε είμαι της κουλτούρας και στις 9 το ξημέρωμα διαβάζω τετοια αντί να κοιμάμαι στον ώμο του διπλανού μου) ότι αυτό θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να γίνει πυλωτικά και με τους πρώην. Δεν μπορεί να κάνουν ό,τι θέλουν, θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαίσιο ευαισθησίας.



Μετά άρχισα σιγά-σιγά να ξυπνάω, κατέβηκα από το μετρό, με χτύπησε ο παγωμένος αέρας της πόλης (είμαι και δίπλα στο ποτάμι, όσο να πεις μπάζει) και σταμάτησα να σκέφτομαι τις προαναφερθήσες μαλακίες και επικεντρώθηκα στο κρουασάν που αγοράζω κάθε πρωί από το Pret-a-manger της γωνίας (που συνήθως μού το δίνει ένα ωραιότατο παιδάκι). Σήμερα μού το έδωσε μια κοπελιά, η οποία όρκο θα έπαιρνα ότι ήταν ελληνίδα αλλά δεν τα ρωτάω αυτά, είναι μάλλον αστείο.



Ημέρα αξιολόγησης στη δουλειά σήμερα και με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Είχα αγοράσει και νέα ρούχα για να τα βάλω στην αξιολόγηση μήπως και κάνω εντύπωση και με κρατήσουν. Στο lunch break πήγα σε ένα bakery και αγόρασα ένα muffin το οποίο δεν έφαγα ποτέ αφού ήταν τόσο ωραίο που δεν άντεχα. Ήταν μπλε από πάνω και ήταν σαν στρουμφόσπιτο. Μόνο ο Μελένιος (By far το πιο υπέροχο στρουμφάκι) έλειπε. Ή μήπως όχι;



Τελικά η αξιολόγηση αναβλήθηκε για αύριο και δεν έχω τι να βάλω αφού τα καινούρια τα έβαλα σήμερα. Το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να εντυπωσιάσω με τη δουλειά μου. Χα.



Αγοράζοντας μια κάρτα σήμερα για να τη στείλω στη Ρ. με την οποία πρόσφατα είχαμε μια κρίση και πέρασε, σκεφτόμουν ότι είναι γαμάτο να έχεις καλούς φίλους, και ας είναι τόσο μακριά. και που δεν θα σε αφήσουν με τη πρώτη δυσκολία. Με τους πρώην δεν ξερω γιατί δεν συμβαίνει αυτό. Πάντα αναρωτιόμουν όλο αυτό που έχεις, όταν τελειώσει τι γίνεται; κάτι πρέπει να γίνεται, η ενέργεια ποτέ δεν πάει χαμένο σε αυτό το σύμπαν. Αυτό είναι προνόμιο του χρόνου.



Περπατώντας στο Soho μετά τη δουλειά, για να συναντήσω έναν φίλο μου (που μού τη πέφτει αλλά εγώ κάνω τη πάπια με πορτοκάλι) σκεφτόμουν ότι με τους πρώην (ναι, αυτό το ποστ είναι στοιχειωμένο από πρώην) ένα άλλο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να μοιράζεις τη πόλη. Και καλά όταν δεν έχεις και πολλά κοινά, ένας παίρνει το Northbank, ο άλλος το Southbank (ενίοτε κάποιος παίρνει και τα βουνά). Αν τα έχεις τα πράγματα είναι κάπως πιο μπλεγμένα. Πρέπει να χωρίσεις τη Wardour str. τη Greek str. την Old Compton str και πάει λέγοντας.



Το θέμα με αυτή τη πόλη, ίσως και με άλλες αλλά δεν μας απασχολούν τώρα, είναι ότι εύκολα τα κάνει έτσι και βλέπεις γνωστό στο δρόμο. Φυσικά αυτός ο γνωστός δεν είναι αυτός ο μαλάκας που κάποτε του δάνεισες και σου χρωστάει λεφτά αλλά κάποιο άλλο είδος μαλάκα (ενίοτε είνα και ένας toxic bachelor που θα έλεγε και το uberbastard).



Φοβάμαι ότι το παρόν ποστ είναι εσωτερικής καύσης (και καμμένου εγκέφαλου) και μάλλον βαρετό αλλά δεν πειράζει. Θα σας δώσω τα λεφτά σας πίσω.

Stepping Stones

Σήμερα το blog αυτό έχει γενέθλια. Και άλλα blogs ίσως αλλά το δικό μου με νοιάζει. Η αλλαγή χρώματος δεν έχει να κάνει με τα γενέθλια αλλά με τη διάθεση. Παραήταν χαρούμενο το προηγούμενο. Του χρόνου πάλι.

Σήμερα βέβαια γενέθλια έχουν και άλλοι (ένας εν προκειμένω). Ωραία σύμπτωση. Αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να ανοίξω τέτοιο θέμα. Απλά είναι δύσκολο να το ξεχάσεις όταν έχεις σημειώσει την ημερομηνία σε ημερολόγια, το κινητό χτύπησε σήμερα για να μού το θυμίσει και ένα δώρο που ποτέ δεν θα το δώσω τελικά με κοιτά περιπαιχτικά από την άκρη του γραφείου μου. Και το φιογκάκι και όλη η γιορτινή του αίσθηση είναι ακόμη πιο ενοχλητικά.

Σκέφτηκα να κάνω ένα στατιστικό του blog μου αλλά βαρέθηκα στη σκέψη. Το μόνο που θα πω είναι ότι στατιστικά ο πιο παραγωγικός μηνας ήταν ο Νοέμβριος. Επίσης σκέφτηκα να δώσω βραβεία στα αγαπημένα μου posts αλλά πού διάθεση.

Επίσης γράφω μαλακίες αλλά δεν πειράζει.

Ο τίτλος φαντάζει άσχετος αλλά δεν είναι. Απλά μάλλον είναι too private a joke. Αρχικά δεν ήταν joke αλλά έγινε μετά όπως απεδείχθη.

Όταν άρχισα να γράφω εδώ, σκοπό είχα να ανεβάζω τα κείμενα (πεζά ή ποιήματα) που έγραφα. Αργότερα έγραφα για το Λονδίνο, που σιγά-σιγά γινόταν το αγαπημένο μου θέμα (όπως σιγά-σιγά έγινε το σπίτι μου). Τώρα είναι πια λίγο ό,τι να'ναι οπότε δέχομαι παράπονα, suggestions, προξενιά, και ό,τι άλλο έχετε εύκαιρο (εκτός από κατοικίδια, δεν έχω χρόνο).

Κάτι πιο γιορτινό αύριο (ή και όχι).

προβολείς θ-λ

Αφιερωμένο

Προβολέας θ

Ένα πρωί ένιωσα το μούδιασμα κοιτώντας τα μάτια ενός άλλου αγοριού. Και άρχιζα να καταλαβαίνω ότι δεν ήταν τυχαίο.
Αποφάσισα να βρω τρόπο να αποκαταστήσω τις έννοιες των λέξεων. Και τα λεξικολογικά των εννοιών. Κυρίως των ξεχασμένων, εκείνων που θυμάσαι σε ειδικές περιπτώσεις, όταν φτάνεις στο ξέφωτο και καταλαβαίνεις ότι δεν χάθηκες. Όταν πετάς μια πέτρα στη λίμνη και ο πάγος δεν σπάει.

Προβολέας ι

Αν το ψέμα δεν μπορεί να κατακαθήσει στο χρόνο, τότε είμαι χαμένος. Και αυτό δεν είναι ευχή, είναι δικαίωμα.
Κάθε ψέμα πρέπει να αντέχει στον ήλιο. Είναι συνθήκη ικανή. Αναγκαία είναι μέσα σου να είναι χειμώνας. Αλλίως δεν θα επιβιώσει. Στον χειμωνιάτικο ήλιο όλα είναι πιο πιστευτά. Και η ψυχή υπακούει

Προβολέας κ

Σ- Παραλείπεται εύκολα ανάλογα με τη κλίση
Ο- Διττή φύση, σαν συστατικό και αποτέλεσμα
Ι- Λιγότερο σταθερό από ό,τι δείχνει
Λ- Με προφορά ανάλογα με τη διάθεση
Κ- Ώριμο γράμμα, σε λάθος θέση. Δεν το άξιζε.
Ν- Σαν βάθρο.
Α- Αυστηρό και σκουρόχρωμο. Όπως του πρέπει.

Προβολέας λ

Τι περιμέναμε ποτέ δεν έμαθα.
Ήμουν ανέτοιμος – που καιρός να ετοιμαστώ,
Η μνήμη είχε ξεχάσει την ελπίδα με τη πίστη της παρέα,
Στα αζήτητα- και
Κακοκαιρία, σφοδρή,
Μάς συνεπήρε.

Διευθέτηση

Το προηγούμενο ποστ είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. όσο πιο γρήγορα ξεχαστεί τόσο το καλύτερο. Δεν θα το σβήσω. Καλό είναι να θυμίζει ό,τι είναι να θυμίζει. Σαν μάθημα. Και ας είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Και ας τη πατάω κάθε φορά. Κάποια από αυτές τις φορές, κάτι θα μάθω. Δεν ξέρω τι. Και δεν ξέρω πού θα με βγάλει.

Αποφάσισα να μη πιω πάλι απόψε. Όσο και να το θέλω. Και να το χρειάζομαι. Για να μπορέσω να κοιμηθώ. Και να μην σκέφτομαι. Αύριο δεν θέλω να σκέφτομαι τι νεύρα θα έχω. Ούτε ποιος θα τη πληρώσει. Αλλά γιατί να τη πληρώσει κάποιος; Ίσως φταίω εγώ εξάλλου. ίσως ο άλλος.

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι να πιστέψω. Πάντα μπορούσα να καταλάβω τι είναι ο άλλος. Τώρα τη πάτησα. Πραγματικά δεν είχα ιδέα. Θυμάμαι μερικές στιγμές. Και ήταν σαν να μην της έζησα. Και καλύτερο θα ήταν. Πάλι. Θέλω εκείνο το γαμημένο το delete. Κάτι να πιστέψω ότι δεν φταίω εγώ που δεν έκανα τίποτα κακό. Που δεν είπα τίποτα που δεν πίστευα. Που, που, που.

Κάτι να ξεχάσω την πιο επώδυνη φράση που έχω ακούσει ποτέ μου. 'Αφού σε άφησα βγήκα και γνώρισα κάποιον και πηδιόμαστε από τις 4 ως τις 11'. Αρχικά ντρεπόμουν να το μοιραστώ. Με κάνει να νιώθω παράξενα. Μαλάκας ίσως. Αλλά δεν με νοιάζει. Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;

Πήρα άδεια τη Πέμπτη. Για ποιο λόγο; Για κάτι σχέδια που κάναμε. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι άντεξα και δεν λύγισα σε εγχείρηση αφαίρεσης όγκου. Και ας ήμουν μικρός. Και ας ήμουν ένα βήμα πριν κάνω τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Και φοβόμουν ότι δεν θα προλάβω. Και τότε είπα ότι τίποτα δεν θα με ρίξει ποτέ. Και όμως δεν μπορώ να διαχειριστώ τα βασικά. Και δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα. Και δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα. Και δεν είμαι ηλίθιος. Το ξέρω αυτό.

Βαριέμαι να πρέπει να πίνω πάλι. Βαριέμαι να σκέφτομαι το γιατί. Και με ενοχλεί που όσο μεγαλώνω τίποτα δεν μπαίνει στο δρόμο του. Μ'ενοχλεί που πρέπει να παλεύω για όλα μόνος μου και να μη κερδίζω τίποτα. Με ενοχλεί το ότι πίστεψα ότι είχε κάτι καλό. Και ότι βγήκα λάθος. Δεν με ενοχλεί αυτό ακριβώς. Με ενοχλεί το πώς βγήκα λάθος, ο τρόπος. Δεν θέλω να το σκέφτομαι αλλά είναι εκεί.

Επίσης, όσο μεγαλώνω, ο πόνος και ο χρόνος έχουν γίνει μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. Ένας μηνας μπορεί να με γαμήσει περισσότερο από ό,τι δύο χρόνια.

Boulevard (a dreamy one)

Μια παγωμένη λίμνη στο St. James's Park. Σχέδια για τη Πέμπτη. Να κανονίσω να πάρω στο γραφείο να πω ότι είμαι άρρωστος. Ένας πιγκουίνος στο ζωολογικό κήπο. Η ανάσα μας να φαίνεται από το κρύο. Να κάνεις κάποιον χαρούμενο. Ένα αστείο με τον Άη Βασίλη σε credit crunch. Ένα σάββατο μεσημέρι. Ένα change of status. Το απόγευμα να προσπαθείς να πάρεις μια απόφαση. Να πας να τον δεις; Μια απόσταση 15 λεπτών για να κάτσεις 20 λεπτά. ΒΒC News, στιγμιαία απόφασίζω να πάω.

Ντύνομαι, φτάνω σε 15 λεπτά όντως. Μπαίνω στο μπαρ και ο M. μού λέει ότι ο Ν. εκτάκτως μόλις τελείωσε. Σκέφτομαι ότι το timing κάτι θέλει να μού πει.

Μια βόλτα στο Soho. Μια μικρή pub κάπου στο Camden Town. 1 το βράδυ στο King's Cross. Στο διαμέρισμα από πάνω ακούγεται ένα ντέφι. Μυρίζει χόρτο αλλά δεν ξέρω από πού.

Στο 390 πάμε προς Notting Hill. 2 έχει πάει και είναι η καλύτερη bus ride της ζωής μου.

Στο 24ωρο μαγαζάκι της γειτονιάς μου παίρνουμε ένα μπουκάλι merlot. Ο υπάλληλος με ξέρει αλλά το δίνει με το ζόρι. Μετά τις 12 το βράδυ απαγορεύεται να πουλήσει αλκοόλ.

Αλλά το μόνο που λέει είναι enjoy. 'oh, we will'. Θυμάσαι το 2; Το πρωί το ξυπνητήρι έχει αυτό τον ήχο και δεν θες να το κλείσεις.

Μια συζήτηση. Το απόγευμα στο μετρό ένας μουσικός παίζει ΑΒΒΑ στις κυλιόμενες. Και κάνουμε και εμείς το κομμάτι μας. Με φιλάς. Μια κοπέλα στις απέναντι κυλιόμενες μας κοιτά.

Θυμάμαι να λες ότι το μόνο που θες αύριο είναι να είμαστε refreshed. Τίποτα άλλο.

Σε δύο διαστάσεις

Radiohead- The Reckoner

Το πρώτο τραγούδι που ακούω κάθε πρωί. Στο δρόμο για το μετρό παραπατάω στο πεζοδρόμιο, το μαζεύω με στυλ και συνεχίζω προσπαθώντας να μη με πατήσει κανένα αυτοκίνητο// Το επόμενο βράδυ στον καναπέ αγκαλιά το ραδιόφωνο παίζει αυτό. Σιγοτραγουδάω και με κοροιδεύεις.

Tindersticks- rented rooms

Η πόλη είναι παγωμένη όσο καμμια άλλη μέρα που θυμάμαι. Κρυώνω και προσπαθώ να φτάσω γρήγορα στο γραφείο. Το συντριβάνι στη Trafalgar έχει παγώσει. Ένα παιδάκι παίζει πάνω στον πάγο// Το ίδιο απόγευμα τον έχουν σπάσει αλλά ο πάγος παραμένει. Στο κρυμμένο γαλλικό μαγαζάκι όλα είναι όμορφα. Και αστεία. Και και και και.

craig armstrong- this love

Ένα απόγευμα στο σπίτι, το ραδιόφωνο στο internet παίζει αυτό// την επόμενη μέρα στο Earl's Court περιμένω έξω από τον σταθμό.

Goldfrapp- Happiness

Ωραία λέξη// Καιρό είχα να την σκεφτώ- Dans les rues de Londres

Nouvelle Vague- In a manner of speaking

Ο τρόπος που λες κάτι έχει όλη τη σημασία// και ο τρόπος που κρατάς κάτι έχει το δικό του νόημα.

Monsieur Minimal- Missing you

Αυτό δεν έχει διαστάσεις. Είναι σε ευθεία χρονική γραμμή

Jukes- Something Important

... // ....

Χιόνι και χρυσάνθεμα

Στο δρόμο για το γραφείο κάνει κρύο. Στο μετρό επικρατεί η γνωστή ησυχία. Η κοπέλα απέναντι διαβάζει το the reader, η κοπέλα δίπλα το it's all greek to me. Εγώ το on the road και κάτι παλιά sms στα διαλείμματα. Κ.Β. παίζει στο iPod, μαζί με Portishead, Interpol και Mazzy star.

Κατεβαίνοντας, περπατάω στο γραφείο. Είχα καιρό να κάνω αυτή τη διαδρομή. Ήταν όμορφα πάλι. Η γνώριμη ομίχλη στο βάθος, τα κτήρια του City, η Waterloo Bridge, η υψικάμινος της Tate Modern. Αρχίζουν να πέφτουν κάτι νιφάδες. Όσο περπατάω γίνονται περισσότερες. Φτάνοντας στο γραφείο έχει ήδη αρχίσει να χιονίζει κανονικά.

*******

Σε ένα μπαρ παρατηρώ τον πολυέλαιο στο ταβάνι. Το μεγάλο βάζο με τα πολλά λουλούδια, σαν να προσπαθούν να το πνίξουν. Το τζάκι μπροστά μου καίει και ζεσταίνει ωραία. Κάτι χρυσάνθεμα είναι πάνω στο τραπέζι, στο βαζάκι τους. Φεύγοντας παίρνω ένα μαζί μου. Στο δρόμο βλέπω μια αλεπού. Κοντοστέκομαι, με κοιτάει, κοιτάω κι εγώ, και φεύγει.

*******

Το τσάι παγώνει. Η όρεξη μειώνεται όσο περνάει η ώρα. Η δουλειά και η όρεξη είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. όπως ο νόστος είναι σαν μια γεωμετρική πρόοδο. Και η πρόσθεση απλά μαθηματικά που κατήργησες με τα μάτια. Ανώτερα μαθηματικά δεν έκανα, ήταν εκτός ύλης.

1+1, =, 12, 1, 1+(-)1=0, χ, f(x), ~

Η άσκηση ζητά την απόδειξη της παρακάτω υπόθεσης: Αν πάρεις δύο συναρτήσεις, χωρίς κοινά στοιχεία αλλά ίδιου βαθμού, και τις παραστήσεις σε διάγραμμα, δεν θα συναντηθούν ποτέ. Να λυθεί για n-> ∞

**********

Διαβάζω ένα βιβλίο πίνοντας καφέ. Δόνηση. Αδιαφορία. Δόνηση επίμονη. Νέα αδιάφορα. ΕMail ανεκφραστα και κριτικά. Οξύμωρο ακούγεται αυτό. Και δεν είναι το μόνο. Βαριέμαι. Το ραδιόφωνο παίζει μια μελωδία του Μπαχ. Θυμάμαι έπαιζε στο Se7en. Όταν ο Freeman πηγαίνει τον Pitt σε μια βιβλιοθήκη για να διαβάσουν την Κόλαση του Δάντη. Ο Σαρτρ ήξερε καλύτερα.

H έκπτωση

Με κοιτάς

το μέρος μου είναι εδώ

είναι ένας τοίχος σε ένα μέρος αδειανό
και νοιώθω τόσο απέραντα φτωχός
στη πιο ωραία αχτίδα του φωτός

όπως η χλόη

βίαια θα κοπεί

έτσι κι εσύ

μια μέρα θ'αρνηθείς

θα καταστρέψεις μια μικρή ζωή

κι αυτό το λάθος

μια μέρα θα σε βρει

όλη η ζωή

οι μέρες που περνάς

τα σύννεφα κοιτάς

κι ο χρόνος φεύγει

όπως κι αυτός

που έπεσε στη γη

ήρθε ένα πρωί

κι έγινε σκόνη

σ'αγαπώ

το μέρος μου είναι εδώ

με πήρες από το χέρι

και σ'ευχαριστώ

ήμουν σ'ένα δρόμο σκοτεινό

πίστευα πως κανείς

δεν πέρναγε από εδώ

Κ. Βήτα- άγρια χλόη

Δυο ώρες διαφορά

GMT +2

Το Cocktail Hour ξεκινά στις 6.30 με μερικά apple martinis στο Baires. Η μουσική είναι ακόμη καλύτερη από τότε που ήμουν για τελευταία φορά. Με τη Β. κάνουμε ανασκόπηση των μηνών που έχουμε να βρεθούμε και τα νέα είναι απρόσμενα (περιέργως με τη καλή έννοια).

Το βράδυ περνάει με τη Μήδεια2 του Παπαιωάννου. Η μουσική ήταν πολύ δυνατή, η παράσταση όχι ιδιαίτερα βατή. Αν ξέρεις την ιστορία της Μήδειας βοηθάει ωστόσο. Αυτό που μού είχε κάνει εντύπωση στο 2 και μού έκανε και τώρα ήταν το πόσο ετερόκλητο ήταν το κοινό. Arty φιγούρες, κυρίες 50+ που ντύθηκαν λες και ποιος ξέρει που πανε, κοσμικοί, απλοί κανονικοί άνθρωποι, και απέναντι, σε ένα θεωρείο, ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελα να δω. Εκεί που νόμιζα ότι ήμουν στη comfort zone, το έχασα.

Δεν είναι να βγαίνω από το σπίτι μου τελικά. Σε καμμια πόλη.

Μετά τη Μήδεια, η βραδυά με βγάζει στη Δελφών, με την Χ. και μια φίλη της. Είχα ξεχάσει πόσο ωραίο είναι να γνωρίζεις νέους ανθρώπους και να τους συμπαθείς αυτοστιγμή. Η Χάρητος είναι η επόμενη στάση, αν και το μόνο μέρος που ήταν καλό ήταν γεμάτο. Με την απαραίτητη στάση στη Μαβιλης για βρώμικο φτάνουμε στον Χολαργό, στο μπλε ροδάκινο όπου η κατάσταση είναι για τα πανηγύρια. Οι περισσότεροι είναι 35+ και δεν υπάρχει κανένας ωραίος πουθενά. ίσως σε άλλα προάστια.

Η νύχτα με βρίσκει να κοιμάμαι με τα ρούχα. Το πρωί έχω να πάω στο αεροδρόμιο...

GMT+ 0

Φτάνοντας στο Ηeathrow, στο εξωτικό Τ5, μπαίνω στη Piccadilly για να πάω σπίτι. Κατεβαίνω στη στάση μου, και νοιώθω σαν να μην έλειψα καθόλου. Το σπίτι μου ήταν όπως το άφησα, ίσως πιο όμορφο. Μια αδιαθεσία που είχα στην Αθήνα μού πέρασε μυστηριωδώς. Και όλα ήταν καλύτερα.

Το βράδυ τα σχέδια για αλλαγή χρόνου στο Ronnie Scotts δεν έκατσε και καταλήξαμε στη Floridita. Η μουσική ήταν για τρελλό χορό, όπως και έγινε τελικά. Είδα ανθρώπους να χορεύουν χωρίς να σκέφτονται τι θα πει ο άλλος, να μιλάνε σε όλους, να μην σκέφτονται τι θα σκεφτεί άλλος. Και αυτό λείπει από μέρη στην Ελλάδα νομίζω.

Ήταν η πρώτη μου παραμονή στο Λονδίνο. Η πόλη ήταν γεμάτη κόσμο, σαν να έχει μαζευτεί η μισή Ευρώπη εδώ, το μετρό ήταν επίσης γεμάτο, αν και ήδη από τις 10 μερικοί είχαν ξεφύγει. Φαντάζομαι μετά την αλλαγή το μετρό θα ήταν χειρότερο (το βράδυ λειτουργούσε μέχρι τις 4.30).

Και μια φράση που μού έμεινε για το 2008, ' κι αν στη χαρά δεν ζήσω ποτέ, τότε ας καώ κοντά σου'.