Sunday 28 December 2008

Απολογισμοί σε τιμή ευκαιρίας


Δεν μού αρέσουν οι απολογισμοί. Είναι ανούσιοι, δεν καταλήγουν πουθενά και, κυρίως, δεν είμαι άνθρωπος που μαθαίνει από το παρελθόν του (μένω στο κομμάτι του παθαίνω). Αλλά σκέφτηκα ότι μπορώ να γράψω μιαν ανασκόπηση του έτους, για να είμαι μεσα στο κλισέ της εποχής (έχω στολίσει το λαπτοπ με φωτάκια για να είμαι περισσότερο στο κλίμα- ίσως να πάθω και ηλεκτροπληξία).

Σκεφτόμουν ότι το 2008 δεν ήταν το καλύτερο έτος που είχα. Ούτε το 2007 βέβαια αλλά για άλλους λόγους (υγείας). Από την άλλη, σκέφτομαι αυτά που έχω και συνηδειτοποιώ ότι πάντα μάς τη χαλάνε αυτά (και αυτοί) που μάς λείπουν.

Αλλά, ας είναι. (Μαζί με τον κάθε μήνα έχω βάλει και το τραγούδι που τον σημάδεψε).

Ιανουάριος: Ξεκίνησα αυτό το blog, δημοσιεύοντας περισσότερο ποιήματα και ιστορίες που είχα γράψει. Άρχισα να μαθαίνω το Λονδίνο και να νοιώθω σαν στο σπίτι μου. PJ Harvey- The Devil

Φεβρουάριος: Είμαι σε χειμερία νάρκη. Radiohead- Karma Police

Μάρτιος: οι νάρκες γίνονται περισσότερο συναισθηματικές και κάτι αρχίζει να τελειώνει. Και κανείς δεν στεναχωριέται ιδιαίτερα. Μια γνωριμία σε μια gallery. Radiohead- The Reckoner

Απρίλιος: Κάτι υποσχέσεις κάνουν τον καιρό πιο υποφερτό. Χωρίς αντίκρυσμα αλλά αυτό το ξέρουμε όλοι. Και κάνουμε τα στραβά μάτια. Portishead- The Rip

Μάιος: ο μήνας περνάει με εξετάσεις και κύλισμα στο γρασίδι. Mylene Farmer- Dans les rues de Londres

Ιούνιος: Μήνας γενεθλίων. Καθόλου παραπάνω σοφία από τον περσινό Ιούνιο. Περισσότερο αλκοόλ όμως και μια διαφορετική νύχτα χωρίς γνώριμα πρόσωπα. Pureessence- Don't know any better

Ιούλιος: Διακοπές με γνώριμα πρόσωπα που αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Εκτός από ένα. Που παραμένει εκεί. Abba- Dancing Queen

Αύγουστος: Αλλαγή. Porcupine Tree- Trains

Σεπτέμβριος: Όλα καινούρια, τίποτε γνώριμο αλλά όλα φρέσκα. New Order- Blue Monday

Οκτώβριος: Νέα δουλειά, ένα ταξίδι στη Ρώμη, οι καλύτερες μέρες που έχω ζήσει. Σε δύο χώρες, σε διαφορετικές χρονικές ζώνες, με κοινό στοιχείο ένα γράμμα. Α. Tori Amos- A sorta Fairytale

Νοέμβριος: Τα αποτελέσματα του ταξιδιού φαίνονται και δεν είναι ευχάριστα. Royksopp- Triumphant (irronically enough..)

Δεκέμβριος: Ο χειρότερος μήνας. Δεν είναι γκρίνια. Καταλαβαίνεις ότι φίλοι δεν είναι ακριβώς εκεί για σένα, ότι οι δικαιολογίες γίνονται όλο και πιο αστείες και κανείς δεν κάνει τον κόπο να δείξει λίγο σεβασμό στα τόσα χρόνια που πέρασαν.
Mazzy Star- Hair and Skin

Wednesday 17 December 2008

We'll always have Paris. But for now, we have London


Υπάρχει μια εποχή του χρόνου όπου καταλαβαίνεις ότι κάτι τελειώνει. Η νύχτα που κλείνεις το παράθυρο για να κοιμηθείς, όταν χρησιμοποιείς για πρώτη φορά μια κουβέρτα, λεπτή μεν, αλλά και πάλι. Όταν στο δρόμο για το γραφείο, πατάς συνέχεια σε πεσμένα φύλλα. όταν κάνει πολύ κρύο και θες να πάρεις ένα τηλέφωνο).


Όταν κάνεις ένα ταξίδι, στο χώρο, και στον χρόνο και ελπίζεις ότι οι δύο ώρες διαφορά θα λειτουργήσουν υπέρ σου. Χάνεις δύο ώρες αλλά από την άλλη είναι άλλες δύο ώρες στην όλη προσπάθεια να ξεχάσεις. Και δεν έκανες τίποτα για να τις κερδίσεις. Απλά κάθεσαι σε μια θέση αεροπλάνου, χωρίς κανέναν δίπλα σου (τα καλά της business class μάλλον) και κοιτάς τον ουρανό που γίνεται μωβ.


Αρχικά το μόνο που βλέπεις είναι το μπλε του ουρανού και σύννεφα. Λεία σαν να είναι πάγος. Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Μετά, καθαρίζουν όλα και βλέπεις ακτογραμμές, τις Άλπεις, μια γνώριμη χώρα που δεν θες να θυμάσαι αλλά από ψηλά μοιάζει όμορφη (και ξένη) και μετά φωτάκια. Σαν χριστουγεννιάτικα.


Εκεί ξέρεις ότι τελειώνει και μια άλλη εποχή. Θυμάσαι ένα ακυρωμένο εισητήριο για τα κάλαντα στο Royal Albert Hall (ενώ ήθελες να πας και ας μισείς τα κάλαντα όσο τίποτα άλλο), ένα tea time στο Ritz και τα μια γκαλερί με έργα του Lucian Freud.


Η ζέστη είναι μάλλον ενοχλητική, όταν έχεις ξεκινήσει με -2 βαθμούς αλλά αν συνεχίσω θα με πουν γκρινιάρη.


Ένα άλλο χαρακτηριστικό της αλλαγής είναι όταν στη συζήτηση με τους παλιούς φίλους σου που έχουν μείνει στην Ελλάδα μπαίνει ο γάμος (και όχι για να κοροιδέψεις κάποιον γνωστό). Δεν ξέρεις τι να πεις σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι καλή ιδέα; Εσύ τι έχεις κάνει λάθος και δεν παντρεύεσαι; Μήπως δεν έχεις τι άλλο να κάνεις; Εγώ γιατί δεν έχω καν σχέδια για το φθινόπωρο (και κυρίως, γιατί δεν έχω λογαριασμό καταθέσεων παρά μόνο τρέχοντα;).


όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω...


υγ. πρόλαβα σήμερα να πάω σε ένα σουπερ μάρκετ και σε ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά. ένα έχω να πω. σας κλέβουν. κανονικά (επίσης, τη τελευταία φορά που ζούσα εδώ, το νεράκι που έπαιρνα έκανε 1,3ο. Τώρα το πήρα 1,80. καλό;)

Friday 12 December 2008

My own Waterloo (Bridge)


Αυτή είναι από τις αγαπημένες μου πλευρές του Λονδίνου. Είναι και η θέα από το γραφείο μου. Για την ακρίβεια είναι από τη Waterloo Bridge. Στα δεξιά είναι το Southbank Centre, ευθεία η Golden Jubilee Bridge, στο βάθος η Westminster Bridge και το Κοινοβούλιο.
Κάθε πρωί στο δρόμο για το γραφείο βλέπω τη γέφυρα. Γενικά με τις γέφυρες της πόλης έχω μεγάλη ιστορία. Μάλλον φταίει η αδυναμία μου στο ποτάμι. Ειδικά όταν τα νερά τραβιούνται και φαίνονται οι όχθες του. Ή τα πρωινά που χτυπάει ο ήλιος τα νερά. Στο διάλειμμα για φαγητό που περπατάω στη γέφυρα και κοιτάω το νερό. Θυμάμαι μια συνάντηση στο Southbank Centre, που κατέληξε στη Millenium Bridge. Και τελικά στο Παρίσι. Σε άλλη γέφυρα εκεί.
Και τελικά πουθενά.
Κάθε βράδυ φεύγοντας βλέπω τον Τower Clock (το επίσημο όνομα του Big Ben) και είναι το δεύτερο μέρος που με κάνει να πιστεύω ότι είμαι στο Λονδίνο. Στην απόσταση από το γραφείο ως το μετρό, συνάντησα κάποιον που δεν περίμενα. Δεν είναι και τόσο μεγάλη η πόλη πια. Και με έναν καφέ μιλήσαμε. Και στα σκαλοπάτια της Waterloo Bridge είπαμε γεια αλλά δεν είχα καταλάβει ότι μάλλον θα ήταν και η τελευταία φορά.
Και μέσα στα νεύρα μου και τη προσπάθειά μου να δείξω ότι το ξεπέρασα, δεν είπα αυτά που ήθελα. Και έφυγε χωρίς να ξέρει.
ίσως το απρόοπτο να κανονίσει κάτι και να συναντηθούμε. Αλλά ξέρω ότι δεν θα μπορώ να πω τίποτα. Τότε έπρεπε. Μετά δεν έχει νόημα και απλά θα είναι σαν ρετροσπεκτίβα σε παλιό σινεμά. Σαν μια συναυλία μετά από χρόνια. Και μια ευκαιρία χαμένη. Με μια μετάνοια μάταιη. Ένα αποτυχημένο email, ένα κομμάτι χαρτόνι με μερικές λέξεις γραμμένες σε φλούο μαρκαδόρο κλεμμένο από την αποθήκη του γραφείου και ένα χαμόγελο για αντίο.
Και μια άρνηση αποδοχής.

Sunday 7 December 2008

Shameless disclosures of a sinful blogger


Κάθομαι στο παράθυρο του μπαλκονιού και κοιτάω έξω. Αεροπλάνα περνούν κάθε τόσο, πηγαίνοντας προς το Heathrow. Τη μέρα μπορείς να διακρίνεις και ποιας εταιρείας είναι το καθένα. Ενίοτε πιο πολλά είναι τα αεροπλάνα που περνούν από πάνω από το σπίτι μου παρά τα αυτοκίνητα που περνούν από τον δρόμο μπροστά. Αυτά είναι τα παράξενα με μερικούς δρόμους στο κέντρο της πόλης.

Θυμάμαι τη πρώτη φορά που είδα το Λονδίνο από ψηλά. Και ήθελα να γυρίσω πίσω. Τώρα το σκέφτομαι να φύγω. Τα εισητήρια τα έκλεισα σε μια στιγμή αδυναμίας. Θα ήθελα να κάνω γιορτές εδώ. Θα κάνω πρωτοχρονιά μεν αλλά θα λείψω αρκετά. Θα μού λείψουν διάφορα (-οι), ελπίζω σε κάποιον να λέιψω κι εγώ (ευσεβείς πόθοι) αλλά δεν ξέρω αν το ξέρουν. Αλλά δεν θα το μάθουν από μένα.

Το κακό με το να λείπω δύο εβδομάδες είναι ότι δεν θα δω άλλους που θέλω για περισσότερο καιρό λόγω διαφορετικών αδειών. Και σε τόσο διάστημα ή κάτι θα πάει καλύτερα ή θα ξεσυνηθίσεις και θα πάει χειρότερα (τον τελευταίο καιρό νιώθω να έχω ένα γκρι συννεφάκι από πάνω μου που με ακολουθεί οπότε η απάντηση στην παραπάνω απορία είναι προφανής).

Βαρέθηκα.

Κάθομαι να διαβάσω το βιβλίο που πήρα χτες από το Waterstone's της Trafalgar Sq. Σε ένα τραπέζι είχαν διάφορα βιβλία και είναι απολαυστικό να τα ψάχνεις, να ανοίγεις, να διαβάζεις λίγο. Τελικά πήρα το Πρόγευμα στα Tiffany's (ήθελα να πάρω κάτι γλυκό, το ομολογώ..) και το On the road (ακόμη δεν το έχω διαβάσει και ντρέπομαι). Θυμήθηκα μετά το κέρμα που είχα πετάξει στο συντριβάνι. Ιδέα του Τόβενε. Δεν ξέρω αν το είχα κάνει νωρίτερα, εκεί που έπρεπε, αν θα είχε πιάσει.

Ένα τηλέφωνο είχα σήμερα και μού έφτιαξε τη διάθεση. Αλλά νομίζω δεν το κατάλαβε. ίσως φταίω κι εγώ. ίσως και όχι.

Δεν φταίω.

Θυμάμαι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Αφενός δεν ξέρω πότε πέρασαν οι μέρες. Αφετέρου δεν ξέρω πότε κιόλας άλλαξα γνώμη για κάποια πράγματα.

Τη παρασκευή μετά το φαγητό περπατούσαμε στη Carnaby Str. για να δούμε τους φουσκωτούς της χιονανθρώπους. Έχει παγωνιά και παρατηρώ ψηλά κάτι μικρές νιφάδες να πέφτουν. Δεν είναι ακριβώς χιόνι αλλά δεν είναι άσχημο.

Απλά σκέφτηκα ότι θα προτιμούσα να το έβλεπα με άλλα μάτια. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Ένα ακόμη αεροπλάνο πετάει.

όσα αεροπλάνα και να έχεις, πάντα θα μένεις στο ίδιο μέρος. Και όσες γέφυρες και να μας φτιάξουν, το ποτάμι ακόμη θα χωρίζει τη πόλη σε Southbank και Northbank. Και άντε να περάσεις τη μια γέφυρα. Μετά;

Του Αγίου Νικολάου μια μέρα μετά.


Αν γράψω όλα αυτά που σκέφτομαι το ποστ αυτό θα μοιάζει σαν συνέχεια του τι με ενοχλεί. Θα προσπαθήσω να είναι πιο χαρούμενο.


Χτες, μετά από ένα όχι πολύ επιτυχημένο δείπνο με φίλους σε ένα εστιατόριο κάπου στο στολισμένο κέντρο της πόλης (οι μισοί φύγαμε μάλλον θυμωμένοι, για διάφορους λόγους, εγώ δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη ούτως ή άλλως, είδα και το πώς άλλαξαν μερικοί και το πώς δεν έχουν τίποτα να πουν- αυτή η κενότητα είναι κάπως θλιβερή- και έγινα χειρότερα από ό,τι ήμουν).


Γυρνώντας στο σπίτι σκεφτόμουν ότι θέλω να μετακομίσω. Να βρω δικό μου σπίτι. Αλλά δεν έχω λεφτά οπότε θα ανεχτώ διάφορα. Γενικά έχω την ιδέα ότι δεν ελέγχω τίποτα. Πάλι δεν ξέρω τι θα κάνω σε λίγους μήνες, πώς θα κάνω διάφορα που θέλω, με ποιον. Η δουλειά πάει καλά ή δεν πάει (ανάλογα από ποια οπτική πλευρά το δεις).


Μια ελπίδα που είχα για κάτι να πάει καλά, απεδείχθη wishful thinking. Την άλλη εβδομάδα αρχίζει η άδειά μου. Σήμερα όλα τα μαγαζιά είχαν εκπτώσεις. Είχαν κλείσει και τη Regent Str. για να κυκλοφορούν οι πεζοί πιο εύκολα. Είναι το πρώτο Σάββατο που πήγα για ψώνια (έχει πολύ κόσμο και πάντα πάω καθημερινές) στους τόσους μήνες που είμαι εδώ και είχε εκπτώσεις.


Το βράδυ κύλισε όμορφα αλλά πάλι μια αίσθηση ανικανοποίητου υπάρχει.


Αλλά σκέφτομαι ότι αν πάψω να ασχολούμαι, όπως και πρέπει, θα σηκωθεί και θα φύγει.

Thursday 4 December 2008

Life is what you make it (Blog game)


Μετά από πρόσκληση της pinkfish, να'μαι πάλι να ξαναπαίζω. Yupi!!


1. Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις;

Αυτό είναι δύσκολο.. Μάλλον τι έχει στο μυαλό του κάποιος.. που δεν έχω ακόμη πιάσει.


2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά; 2 (δεν βάζω οικογένεια).


3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου. Ποιο όνομα θα διάλεγες; Μάριος (ψάξε βρες)


4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου; Δεν θέλω τέτοια. Θέλω να με κάψουν.


5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα. Η Κοκκινοσκουφίτσα.


6. Διάλεξε καινούριους γονείς.. Δεν μπορώ, είμαι κακός στο να διαλέγω.


7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου. Ει, που πήγατε όλοι;


8. Αν ήσουν συγγραφέας, ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος; Αντιπραγματισμός απώλειας


9. Αν ήσουν αυτοκίνητο, τι μάρκα θα ήσουν; Jaguar E-Type (απίστευτο αυτοκίνητο)


10. Αν ήσουν άγριο ζώο, τι θα ήσουν; Καρχαρίας (έλα, δεν θέλω σχόλια)


11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο; Που δίνω ευκαιρίες εκεί που δεν πρέπει.


12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται. Για το ότι είμαι χαζοχαρούμενο (μη κοιτάτε που γράφω πένθιμα)


13. Θα θυσίαζες την ζωή σου για κάποιον; Μεγάλες κουβέντες δεν λέω. Αλλά δεν νομίζω.

Wednesday 3 December 2008

Ασύρματος κόσμος


Το παρόν ποστ γράφτηκε ακούγοντας porcupine tree-trains, royksopp- triumphant, roscoe-midlake και τον εξώστη- στο repeat. Και πάλι, και πάλι, και πάλι..


Μετά από το χτεσινό, τρίωρο αφιέρωμα στους στέρεο νόβα στο ραδιόφωνο έμεινα με μια νοσταλγία και ένα παράξενο χαμόγελο στο πρόσωπο. Κοιτούσα τον δρόμο από το παράθυρο του μπαλκονιού και σκεφτόμουν να είχα μια θάλασσα μπροστά. Να βουτούσα όποτε ήθελα.


Και ύστερα έπεσα να κοιμηθώ. Με τον εξώστη να παίζει.


"στο σχολείο κανείς δεν σου έμαθε τίποτα και από τα τελευταία θρανία κοιτούσες τα σύννεφα".


Σήμερα η μέρα ήταν ανυπόφορη. Στο γραφείο η δουλειά δεν σταμάτησε, η κούραση από τα ξενύχτια δεν βοήθησε, και μέσα σε όλα αυτά, μια σιωπή, μια αβεβαιότητα, ένα παράπονο, μια άγνοια. Και εγώ να βαριέμαι.


Ίσως είμαι γκρινιάρης. Και δύσκολος. Και πεισματάρης. Και ανάποδος. Και πολλά άλλα που βαριέμαι να απαριθμήσω. Αλλά δεν πειράζει. Θα το σώσω εκεί που πρέπει.


Και με αυτή τη σκέψη πέφτω για ύπνο. Ή θα προσπαθήσω. Κάτι έχω να σκεφτώ πριν κοιμηθώ. Χωρίς απάντηση.