The Complete Top Ten

Πήρα την ιδέα από το ποστ του Vam33 (μια ιδέα μην κατεβάσω από μόνος μου) και είπα να βάλω 10 αγαπημένα μου πράγματα/αναμνήσεις/οτιδήποτε (όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν αλλά δεν πειράζει).

10. Ένα βραδυνό μπάνιο στην Αμοργό το 2006. Με λίγα φώτα από το νησί, θάλασσα ζεστή και ό,τι καλύτερο έχω να θυμάμαι.

9. Η πρώτη φορά που είδα τους placebo live το 1998. Ο Brian με φόρεμα στη σκηνή, εγώ στα 15 και ένιωθα όμορφα (τότε που ήταν όντως alternative).

8. Τα βιβλία μου.

7. ένα βράδυ πριν χρόνια στην Δ. Αεροπαγείτου, με τον Π. Πάσχα του 2004. Και καλοκαίρι, και χειμώνα.

6. Ένα βράδυ στο Baires και μετά στο 2. (http://www.youtube.com/watch?v=Y6mjMnj9PF8&feature=related)

5. Η πρώτη σκηνή που στήσαμε μόνοι μας (και δεν έπεσε). Στη Σέριφο, με απίστευτο αέρα και ζέστη, απαίσιο βράδυ αλλά η σκηνή ήταν υπέροχη.

4. Μια συνομιλία με την Ελένη των Film στο τηλέφωνο από το camping της Αμοργού. Από τη κ. Γ. τη πιο ροκ γιαγιάκα που εχω γνωρίσει (η δική μου γιατί δεν ήταν έτσι;)

3. Η Αμοργός τότε και πάντα. Ένα βράδυ χαθήκαμε στη Χώρα, εγώ, η Ρ. και η Β. και βγήκαμε σε μία πλατεία, χωρίς σπίτια γύρω της, σκοτεινή με ένα ψηλό στύλο στη μέση της να ρίχνει λίγο φως. Να φυσάει και να υπάρχει ησυχία και θάλασσα. Τότε μού υποσχέθηκα ότι κάποτε θα γυρίσω για να μείνω εκεί και να ανοίξω ένα μπακαλικάκι..

2. Ο Μικρός Ναυτιλος. Απαραίτητο διάβασμα για ταξιδιώτες. Πλοίων. Ή του μυαλού.

1. Οι μουσικές μου. Πάντα παρέα.

Στις φραουλένιες πεδιάδες ένα βράδυ

Σκεφτόμουν τους Στέρεο Νόβα χτες. Μιλούσα με μια φίλη μου για το πώς σε ταξιδεύουν. Πώς μάς λείπουν, πώς μάς λείπει και η δεκαετία του ’90.

Ακόμη και να μην τους έχεις ακούσει ποτέ, και το κάνεις τώρα για πρώτη φορά, σε ταξιδεύουν. Ενίοτε δεν πιστεύω ότι μια τέτοια μπάντα πέρασε από εδώ. Και χαίρομαι που τούς άκουγα τότε. Που δεν τους έχασα μέσα στη μουσική που ακουγόταν τότε.

Δεν είχαμε τόσα πολλά μέσα όπως τώρα για να μάθουμε νέα πράγματα. Ακούγεται σαν να υπερβάλλω αλλά θυμάμαι ότι δεν είχα τόσα μέσα τότε. Δεν ασχολιόμουν. Ήμουν χαμένος στις μουσικές μου.


Από το παράθυρό μου κοιτάω, και θέλω εκείνη τη θάλασσα, όταν βρέχει, να πηδάω από το μπαλκόνι μέσα της. Και να χάνομαι.

Αισίως έχω φτάσει στο τέταρτο σπίτι μου. Και στο πιο αβέβαια είναι η αλήθεια. Μικρός θυμάμαι είχα τη μελαγχολία του Αυγούστου. Επειδή το καλοκαίρι τελείωνε και πάλι έπρεπε να πάω στο σχολείο. Και μετά στο πανεπιστήμιο. Και μετά στο μεταπτυχιακό. Και μετά όλα αυτά τελείωσαν. Και ο Αύγουστος έπαψε πια να είναι τόσο μελαγχολικός.

Και έγινε αβέβαιος. Ή για να είμαι πιο ακριβής, έγινε η μετάβαση σε κάτι αβέβαιο.

Ποτέ δεν μετρούσα τον χρόνο από τον Ιανουάριο. Η αρχή ήταν ο Σεπτέμβρης. Μάλλον είναι χαρακτηριστικό όσων έχουμε πρόσφατα αυτά τα χρόνια, τα «ακαδημαϊκά». Και για χρόνια ήταν μια σταθερά. Ήξερα ότι τον Σεπτέμβρη, θα είμαι πάλι στα θρανία, ή στα έδρανα, ή σε μικρές αίθουσες σε ένα αγγλικό πανεπιστήμιο. Τώρα που όλα αυτά τελείωσαν, και η ζωή γίνεται πιο ενήλικη (για μια ακόμη φορά) σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω που να είναι ακόμη στα χέρια μου.

Μια φίλη μού είπε σήμερα ότι πρέπει να ερωτευτώ πάλι από την αρχή. Έχει κάτι γλυκό αυτή η προτροπή, σαν όλα θα περάσουν αν συμβεί αυτό.

Από την άλλη, διαβάζω αυτά που μόλις έγραψα και μού φαίνονται παιδικά, σαν έναν 15χρονο που δεν θέλει να πάει στο Λύκειο. Ή κάποιον που δεν θέλει να γίνει 20 χρόνων. Το 2 μπροστά κάπως κάνει. Ίσως είναι απλά ότι η αβεβαιότητα αυτή με ανησυχεί γιατί ξέρω ότι έχω δώσει ό,τι έχω για να δω πού θα βγει. Και αν δεν βγει, δεν θα έχω τίποτα.

Περιμένω πότε η ζωή θα είναι πιο όμορφη και από όνειρο. Και τα όνειρα μια θαμπή ανάμνηση.

Ναι, όντως είναι παιδικά αυτά που γράφω. Όπως τότε που ακούγαμε στέρεο νόβα και δεν ήμαστε μόνοι. Και δεν φοβόμαστε τίποτα.

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχω ένα σοβαρό πρόβλημα με το timing (και μάλλον εγώ και το timing μόνο αυτό μοιραζόμαστε). Δεν ξέρω πόσο λογικό είναι να ψάχνω σπίτι Σεπτέμβριο στο Λονδίνο και δουλειά μέσα στην ύφεση αλλά αν χρειαστεί θα βάλω σε εφαρμογή το Plan B.

Το να βρεις τελικά σπίτι δεν είναι και ό,τι ευκολότερο. Τα περισσότερα είναι απαίσια, έχω ανέβει σε σκάλες με κρίτσι-κρίτσι (και λέω τώρα θα πέσει, τώρα θα πέσει), έχω κατέβει σε υπόγεια με κήπο (ή αλλιώς δύο γλαστράκια και ο φοίνικας του διπλανού), κουζίνες με μια πολυθρόνα που ονομάζονται κουζίνα και σαλόνι, και υπνοδωμάτια σε σοφίτες που μόνο χόμπιτ χωράει όρθιο και λοιπά. Α, και ένα σπίτι με αισθητική 60's, σαν παλιά επεισόδια των Eastenders. Αλλά ενοικιάζεται ως vintage.

Βλέπω πάλι τα πρώτα επεισόδια του Absolutely Fabulous και μ'αρέσει να βλέπω δύο σαραντάρες να ξυπνάνε με τζιν (το ποτό, όχι το ύφασμα) και να καταρρίπτουν στερεότυπα για τις γυναίκες, την οικογένεια, τα πάντα, και ταυτόχρονα να δίνουν νόημα σε άλλα τόσα.

Patsy: The last mosquito that bit me had to check into the Betty Ford clinic.

Χτες στα Harrod's είχαν πάλι κοσμοσυρροή λόγω του νέου καφέ που άνοιξε (μεταξύ μας, ένα ξύλινο πάτωμα είναι, με άθλια τραπεζάκια στα οποία βλέπεις αποκλειστικά άραβες). Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται ότι γέμισε η γειτονιά πόρνες, ενώ σε ένα τετράγωνο μέτρησα 7 Rolls Royce (να σημειωθεί ότι η μία ήταν δίχρωμη, θαλασσί και γυαλισμένο αλουμίνιο με χρυσό σήμα στο καπό..).

Μετρό 20/08/2008. Κάθομαι διαβάζοντας μια εφημερίδα που καμαρώνει για τις καθαρές νίκες των Βρεταννών αθλητών. Μια φίλη μου δίπλα κάθεται και δεν μιλάει. Κάποια στιγμή ακούμε κάτι παιδιά , Έλληνες, γύρω στα 22, να μας σχολιάζουν. Κοιτάνε τη Λ. ερευνητικά και ο ένας λέει ότι αν ήταν ελληνίδα θα ήταν σίγουρα από Ν.Π. (προφανώς εννούν Νότια Προάστια) ενώ ένας τρίτος επιμένει ότι είναι Β.Π. Για εμένα δεν είχαν τέτοιο debate, συμφώνησαν και οι 4. Ο τέταρτος του παροτρύνει "να σκάσουν" αλλά οι άλλοι λένε ένα "σιγά μωρέ, αφού δεν καταλαβαίνουν". Φτάνει η στάση μας, λέμε ένα γεια, επιβεβαιώνουμε τα προάστια και κατεβαίνουμε.

Καταγγελία. Μετά από μια συζήτηση με μια φίλη, θέλω να πω ότι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η Casablanca να θεωρείται love story. Συγγνώμη αλλά η κοπελιά τον παράτησε για να φύγει, τού είπε μια ωραία ατάκα (τι να πεις εξάλλου, εγώ φεύγω να ζήσω, εσύ ψόφα;) και πήρε το αεροπλάνο και ο Rick έμεινε μόνος.

Κλασικός οπορτουνισμός.

Αίνιγμα

Κάθομαι μόνος κάτω από
Το μεγάλο σύννεφο,
Το γκρι της ανάμνησής σου.

Λίγες ακτίνες μόνο
Αφήνεις να περάσουν
Από το τελωνείο της επιθυμίας σου.

Κι αναρωτιέμαι ποιον πρέπει
να δωροδοκήσω, να πάψουν
οι ακτίνες σπαθιά να μού θυμίζουν.

Ξανθά σπαθιά, που το νήμα της κοινής
Μας πορείας απειλούν.

Και να, τελικά το αίτημά μου
Ακούστηκε, και η γραφειοκρατία
Της αναποφασιστικότητας σου
Μού ανακοίνωσε
«Οι ακτίνες χάθηκαν,
Έστειλα πιο πολλά σύννεφα.».

Και βροχή έφεραν,
Και κάθομαι, τις στάλες να κοιτώ
Να με βρέχουν με το μπλε
Των ματιών σου, και,
Σαν θεός εγώ,Το αίνιγμά τους να λύνω

Μake them six, please

Μετά από πρόσκληση της PattySdream αποφάσισα να γράψω κι εγώ μερικά βιβλία για το καλοκαίρι. Είναι βέβαια κάπως αργά αλλά με συγχωρώ.

1. Nigel Slater, Toast, The Story of a Boy's Hunger. αυτό είναι κάπως αυτοβιογραφικό από έναν κυριούλη που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο φαγητό (επειδή όπως λέει ήταν πολύ μοναχικό αγόρι μικρός), και που παλαιότερα έγραφε τη στήλη του φαγητού στο marie claire (όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό). Επίσης όποιο βιβλίο μιλάει για το φαγητό, είναι καλό βιβλίο (Αξίωμα Νο.731)

2. William Golding, Lord of the Flies. το βιβλίο είναι μια ενδιαφέρουσα σπουδή πάνω στα ανθρώπινα ένστικτα, το καλό, την επιβίωση, το θάνατο, τη συνεργασία, τη σύνεση και την ικανότητα του αρχηγού. Είτε από τη φιλελεύθερη, είτε από την απολυταρχική του μορφή. Προτείνεται καλύτερα στο πρωτότυπο. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι ήρωές του είναι ακόμη παιδιά. Και το πιο ανησυχητικό.

3. Fernando Pessoa, το βιβλίο της ανησυχίας. ωραίο βιβλίο, ωραίες περιγραφές, και λυρισμός. εξαιρετική μετάφραση (δεν το σκέφτομαι καν το πρωτότυπο). Ποτέ δεν γνωρίζεις αν ο Πεσσόα έχει μπει τόσο βαθιά στην έτερη προσωπικότητά του που παρουσιάζει το ημερολόγιο του Μπερνάντο Σοάρες ή ένα μυθιστόρημα του Πεσσόα.

4. Jean-Paul Sartre Οι λέξεις. πάλι αυτοβιογραφικό, με τα πρώτα χρόνια της ζωής του Sartre.

5. Ο. Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος. έχει τα απόλυτα κείμενα για το καλοκαίρι. Και τις πιο όμορφες περιγραφές.

6. Σ. Τριανταφύλλου, Άλμπατρος . Η Βικτωριανή Αγγλία, οι ζωές δύο βρεταννών ευγενών που τα παρατάνε όλα και μια φτωχή κοπέλα που παρομοιάζει όλους τους ανθρώπους με κάποιο ζώο. Α, και η πορεία της γυναικείας χειραφέτησης. Η Τριανταφύλλου παραμένει προσωπική αδυναμία. Ξέρω ότι πολλοί την σνομπάρουν, ίσως επειδή είναι και ελληνίδα, αλλά το βιβλίο αυτό είναι υπέροχο και έχει έναν από τους πιο ερωτεύσιμους χαρακτήρες σε βιβλίο :-)

Πέρασαν εβδομάδες από τότε

Πέρασαν εβδομάδες από τότε.
Και όμως, μερικές φορές δεν μπορώ να κρατήσω
Ούτε την ανάμνηση του προσώπου του.
Και όμως, μερικές φορές δεν μπορώ να θυμηθώ
Ούτε τον ήχο της φωνής του,
Όταν μοιραζόμασταν τη σιωπή- εκείνη τη
Γλυκιά σιωπή του έρωτα.

Καμιά φορά σκέφτομαι τα μάτια του,
Γαλάζια ή πράσινα- πώς να θυμάμαι;
Σαν δύο κρύσταλλα, λαμπυρίζοντα, μα κενά,
Εμφανώς το ψέμα διαθλώντας- πώς να ήξερα τότε;
Είχα θαμπωθεί από την ματαιοδοξία τους.


Τώρα, προτιμώ να ζήσω μακριά,
Παρά να πεθαίνω δίπλα του συνέχεια.
Από τις λόγχες της κακομαθημένης του
- μοναχοπαίδι γαρ – αδιαφορίας.

(2005)

6 προτάσεις για ένα βράδυ + τραγούδι bonus

Το παρόν ποστ είναι κάπως άκυρο στην Ελλάδα όπου μπορείς να πας διακοπές/βόλτα/στη θάλασσα αλλά αν δεν μπορείς ή αν θέλεις να κάνεις κάτι άλλο μπορεί να φανεί χρήσιμο (μπορεί και όχι, μη ζητάτε τα λεφτά σας πίσω).

1. 2001: A Space Odyssey του Stanley Kubrick. Η ταινία βγήκε το 1968, χρονιά αρκετά σημαντική από μόνη της και ήταν αρκετά επαναστατική, λόγω θέματος, ειδικών εφέ και διαφόρων τεχνολογιών που λίγα χρόνια μετά θα χρησιμοποιούνταν καθημερινά αλλα το 1968 ήταν επιστημονική φαντασία.

Σχετική πρόταση αποτελεί και η ταινία Week end του Jean-Luc Godard, μια dystopian ταινία που κυκλοφόρησε στη Γαλλία τις αρχές του 1968, λίγο πριν το Παρίσι γεμίσει από ανθρώπους που δεν ήθελαν να βρεθούν σε έναν κόσμο που θα έβγαζε αληθινό όλο το dystopian είδος (από ταινίες σαν αυτή μέχρι το brave new world).

2. Φ7. Μερικοί ήδη ξέρετε τι είναι αυτή η μυστική οργάνωση Ελλήνων, άλλοι θα μάθετε, αλλά έχει τρελλό γέλιο όπως και να έχει. Ζήτω η αποδόμηση του ελληνάρα μ...α. (οκ, θα το πω, αναφέρομαι στο λοστρέ, το βιβλιαράκι που έχει κάνει διάσημο ο awake).

3. Duckula. Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά πρόκειται για απολαυστικό καρτούν με έναν παπιόμορφο, φυτοφάγο βρυκόλακα, τον οποίο προσπαθεί να φέρει στον ίσιο δρόμο ο υπηρέτης του, Ιγκόρ, αν και ο ίδιος θέλει να κάνει καριέρα στη show-biz.

4. Lord of the flies. Εντάξει, και πάλι δεν ανακάλυψα τον τροχό αλλά το βιβλίο είναι μια ενδιαφέρουσα σπουδή πάνω στα ανθρώπινα ένστικτα, το καλό, την επιβίωση, το θάνατο, τη συνεργασία, τη σύνεση και την ικανότητα του αρχηγού. Είτε από τη φιλελεύθερη, είτε από την απολυταρχική του μορφή. Προτείνεται καλύτερα στο πρωτότυπο.

5. Βones. Αυτό λοιπόν είναι μια σειρά για μια αποκομένη από την πραγματικότητα ανθρωπολόγο που μελετά οστά και συλλαμβάνει δολοφόνους. Έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, μαθαίνεις και πράγματα, και έχει γέλιο όταν υπάρχουν pop culture references.

6. The rip. Το είχα ξαναπεί παλαιότερα, το έκανε και ο Vam33 ποστάκι, είναι ένα απο τα νέα τραγούδια των Portishead. Σπαρακτικό. Απλά ακούστε το.

Και κλείνω με αυτό. Το θυμήθηκα προχτές, είναι από την ταινία "Το παιχνίδι των λυγμών" του Neil Jordan.

http://www.youtube.com/results?search_query=the+crying+game+boy+george&search_type=&aq=2&oq=the+cryi

Μυθολογία της γέννησης και του θανάτου

Κάθισα να γράψω.
Είχα διορία να προλάβω,
Δύο στιχάκια την ώρα,
Ίσα να μπορώ να πληρώνω το ενοίκιο
Που πληρώνω για να με σκέφτεσαι.

Μα άργησα να παραδώσω
Και ακολούθησε έξωση,
Βίαιη και περιττή. Έφευγα.
Κατάλαβα ότι οι στίχοι μου δεν σε εκφράζουν.

[ είκοσι χρόνια δεν έμαθα τίποτα.
Είκοσι χρόνια έμειναν,
Και σχεδιάζω το ψέμα μου, να περάσω το χειμώνα.

Η καλύτερη αρχή, η σπασμένη
Καρδιά
Ο οίκτος, ο χτύπος,
Ο ήχος και η μορφή του.
Το σχοινί του δήμιου. ]

Νέο ποιητή προσέλαβες,
Πιο τυπικό έμαθα
Με στιχάκια κατά παραγγελία
να παραδίδει.
Αυξήθηκε και το ενοίκιο στο νόμιμο.
Ένας έρωτας λιγότερος.